Het eendenleger werd in september gestort in een moulin, een waterafvoer in een gletsjer waarlangs smeltwater van de oppervlakte naar de bodem van de ijsmassa zakt. Sommige van deze verticale rivieren zijn honderden meters diep en tien meter in breed.

Onderzoekers hadden gehoopt dat de eendjes door de stroom zouden worden meegevoerd en in zee zouden komen bovendrijven, melden ze op de website van de BBC. Het kan zijn dat dat is gebeurd, maar de Amerikanen hebben de eendjes – die zijn voorzien met een sticker waarop een e-mailadres staat – nog nergens kunnen vinden.

De moulins voeren het smeltwater af dat zich in poelen aan de oppervlakte van een gletsjer verzamelt als de temperatuur in de zomer oploopt. Dan schuift het ijs met een snelheid van 35 centimeter per dag in de richting van de oceaan, 15 centimeter per dag sneller dan in de wintermaanden.

Onderzoekers gaan er vanuit dat zakkend smeltwater functioneert als een soort smeermiddel aan de onderkant van een gletsjer. Het bepaalt mede hoe snel een gletsjer zich voortbeweegt. Hoe groot de invloed van het smeltwater is, had uit eendenonderzoek moeten komen.

Het volgen van badeendjes is niet de enige methode die NASA-onderzoekers gebruiken om moulins te onderzoeken. Ze hebben ook camera’s, lampen en meetapparatuur aan een koord in de waterafvoer laten zakken.

Daaruit blijkt dat een moulin geen rechte lijn door het ijs volgt. Het smeltwater stroomt met een snelheid van 15 kubieke meter per seconde door de gaten – 900 duizend liter per minuut.