Mysterieuze nieuwe walvissoort ontdekt

In eerste instantie werd gedacht dat het om een Baird's spitssnuitdolfijn ging, die tot wel 12 meter lang kan worden. Dit volwassen exemplaar was met 7,3 meter aan de korte kant. Uit nader onderzoek bleken ook de kleur van het vlees en de vorm van de vinnen afwijkend.

Een dna-analyse bevestigde het vermoeden: dit dier behoort tot een nog onbeschreven soort. De Amerikaanse onderzoekers van de National Oceanic and Atmosferic Administration publiceerden hun bevindingen deze week in Marine Mammal Science.

Het blijkt om een kleine, zwarte walvis uit de groep spitssnuitdolfijnen te gaan. Kennelijk was het Japanse walvisjagers al eerder opgevallen dat er soms een donkere 'variant' op de Baird's spitssnuitdolfijn rondzwemt (zij noemden hem 'raaf'), maar de wetenschappelijke wereld was nog niet op de hoogte van zijn bestaan. De soort heeft tot nog toe geen officiële naam.

'Spectaculair'

Over de nieuwe soort is nog weinig bekend. 'We weten niet hoeveel er zijn, waar ze voorkomen, wat dan ook,' vertelt Philip Morin, een van de onderzoekers, op de website van National Geographic. Robert Pitman, van de Society for Marine Mammalogy in Californië en niet betrokken bij het onderzoek, is onder de indruk. 'Dat zo'n grote walvis niet eerder is ontdekt vertelt ons duidelijk hoe weinig we weten over wat zich allemaal in de oceaan om ons heen bevindt,' zegt hij in hetzelfde artikel.

Spectaculair, vindt ook walviskenner Guido Keijl van Naturalis Biodiversity Center en beheerder van www.walvisstrandingen.nl, waar walvisstrandingen in Nederland worden bijgehouden. 'Er zijn maar zo'n tachtig soorten walvissen - waarvan 20 in deze walvisgroep - en als er dan een nieuwe wordt ontdekt is dat bijzonder.'

Weinig boven water en schuw

Hoe kan het dat zo'n enorm beest zo lang over het hoofd is gezien? Spitssnuitdolfijnen laten zich moeilijk zien, legt Keijl uit. Ze duiken diep, komen weinig boven water en zijn schuw. 'Waarschijnlijk hebben best veel mensen hem al wel levend gezien, maar simpelweg niet herkend. Dat is moeilijk als je slechts de rugvin een paar seconden boven water ziet verschijnen.' Daar komt bij dat spitssnuitdolfijnsoorten ontzettend op elkaar lijken.

'Omdat ze ver uit de kust leven, spoelen deze walvissen bijna nooit aan', vertelt Keijl. 'Doen ze dat wel, dan zijn ze vaak al helemaal rot en verkleurd en dus moeilijk te herkennen.' Op basis van het dna en de vorm van de schedel kan uiteindelijk toch een onderscheid worden gemaakt tussen spitssnuitdolfijnen. Zo duiken nieuwe soorten als deze op. Keijl: 'Het zal mij niks verbazen als er ergens de komende decennia weer een nieuwe bij komt.'