Zachtgegaarde kabeljauw met limabonen: eenvoudig en heerlijk om samen voor de haard te eten

Kookboekenmaker Yvette van Boven maakt een seizoensrecept en geeft suggesties om iets met de restjes te doen. Deze week: zachtgebakken witvis met limabonen.

De buurman klopte aan. Het is een oudere boer, bijna gepensioneerd, of misschien ál gepensioneerd, want ik schat hem eind zestig. Omdat ik hem regelmatig op de tractor voorbij zie rijden, denk ik eerder dat hij geen afscheid van zijn werk kan nemen, al neemt zijn lijf wel vaak afscheid van hem, want hij was het afgelopen jaar regelmatig flink ziek.

Maar nu was hij in goeden doen. Rode wangen, de muts strak over de oren getrokken.

‘Kopje thee?’, vroeg ik, maar omdat ik geen melk had voor erin zag hij ervan af. Hij kwam de keuken in en ging aan de keukentafel zitten. Hij hield zijn jas aan.

Ik schonk mezelf wel thee in. De hond ging naast hem zitten.

De oude boer stak van wal, hoe gingen de dingen? Liep de verbouwing, het leven in het algemeen? We namen de sores van de dag door. Hij zette zijn muts af. Ik vertelde hoe we in een van de eerste verbouwde schuren een buitenkeuken aan het maken waren, met een barretje erin voor alle buren op de berg. Wat leek het ons een gezellig idee om af en toe met elkaar hier op de berg een pint te drinken of iets op het vuur te gooien en het samen op te eten.

De dichtstbijzijnde pub is zeker 15 minuten verderop met de auto. Wie heeft daar elke keer zin in? En we wonen hier toch met z’n allen. Wat vond hij van dat idee? Houden we af en toe inloopkroeg.

Vroeger, begon hij direct, kwamen alle boeren uit de omgeving, in déze keuken samen. Het was een Ierse gewoonte om inderdaad, bij gebrek aan dorpskroeg, samen te komen bij iemand thuis. Degene met een ruime keuken, grote haard en een beetje in het midden van alle buren had die dienst. Men dronk thee hoor, zei hij braaf. Maar goed, zijn vader kwam dus altijd hier, benadrukte hij om zichzelf als nieuwe traditie wederom in deze keuken uit te nodigen. Als de avond uitgebreider was, kwam er ook nog bruin brood met roomboter op tafel.

De eenvoud ontroerde me.

Het idee dat ons huis altijd al de functie van buurtkroeg had gehad, ontroerde me nog meer.

In de oude haard van de keuken staat nu een zwarte Rayburn (een soort Aga-oven), maar we zaten er nog steeds samen voor. De boer en ik. Scoraíochting heet dit, legde hij uit, want het gebruik heeft dus ook nog een eigen Iers, West Corks zelfs, woord. Skreerting, Skreerting, ik oefende met hem de uitspraak, en ik blijf het oefenen tot ik het vloeiend zeggen kan. Nu al het beste woord van het jaar. Zo gastvrij.

Zachtgebakken witvis met dikke limabonen

In de oven gaarde ik zachtjes versgevangen kabeljauw, zo, dat hij net uit elkaar begon te vallen. Zoiets eenvoudigs en heerlijks. Daar gaat je hart van open.

Verwarm de oven voor op 150 graden. Meng de oregano met de bonen, olijven, sjalotten, rode peper en een scheutje (ca. 150 ml) water in een ovenschaal, breng op smaak met zout en peper. Bestrooi de vis ook met zout en peper en leg de stukken een beetje tussen de bonen. Snij 1 citroen in flinterdunne schijfjes, verwijder zoveel mogelijk pitten en leg ze dakpansgewijs over de vis. Besprenkel de hele schaal met olijfolie.

Schuif het de oven in en bak tot de vis net overal ondoorzichtig is, en net uit elkaar dreigt te vallen. Net gaar. Dat is doorgaans na 25 tot 35 minuten, afhankelijk van de dikte van de vis.

Snij de andere citroen in parten om erbij te geven.

Wij aten de vis met een winterse salade van witlof, walnoten en heel veel peterselie. U kunt er ook brood bij geven.

Opmaaktip

Wat over is mengt u door elkaar: de vis in vlokken door de bonen. Meng er nog een blik tomatenstukjes door en strooi broodkruim erover. Terug de oven in op 180 graden en u heeft een fantastisch tweede maaltje, voor de lunch bijvoorbeeld.