Yvette maakte het jagersgerecht zucca alla cacciatora, maar dan zonder vlees – en daar had ze goede redenen voor

Een angstaanjagend gehuil buiten. Wat was dat?
We zetten de muziek in huis uit om het beter te horen. Het kwam steeds dichterbij. Onze hond, die normaal aanslaat van onverwachtse harde klanken dicht bij huis, kroop stil onder de tafel. Het was het geluid van heel veel huilende honden tegelijk. We hoorden schreeuwen, angstige kreten van dieren. We kregen er klamme handen van. Even later: harde schoten. Nog iets later: een berichtje van de buuf hoger op de berg.

Of de Travellers ons huis al hadden bereikt. Travellers, of Pikeys, zijn een ruw, zwervend volk en wie de film Snatch ooit gezien heeft weet waar ik over praat.

Toen ik vlak bij Dublin opgroeide, heetten ze nog Tinkers. Met prachtige groen en rode, halfronde woonwagens met paarden en ezels ervoor kwamen ze twee keer per jaar aan in het dorp waar ik woonde. Om de hoek, op het veldje waar we de kampvuren hielden, sloegen ze hun kamp op. Een onverschrokken volk met vuile gezichten en woest haar. De vrouwen kwamen aan de deur bedelen om melk, hand opgestoken, morsig kind op de heup, soms nog eentje hangend aan moeders lange rokken. De mannen vroegen om klusjes. Het was vooral zaak ze te vriend te houden, dus liet mijn vader ze het gras maaien of de heggenschaar slijpen.

Maar nu werd ik op mijn telefoon steeds gewaarschuwd: ‘Ze jagen met hun honden op vossen, voor de lol’, ‘Ze jagen op hazen en konijnen voor geld, ze gokken erom!’, zei een ander. Daarbij checken ze meteen je tuin of er wat te roven valt. Sluit ramen en deuren. Hou je hond binnen, anders pikken ze die ook.

Ik slikte en dacht direct aan de prachtige rode vos die ik twee weken ervoor nog had gezien in onze hagelwit besneeuwde tuin.

Enfin, een buurboer met jachtgeweer was al aan het rondrijden, hij loste waarschuwingsschoten in de lucht. Wegwezen! Jullie maken mijn vee angstig.

Ik wist op een gegeven moment niet meer wie er nu nog op wie joeg. ‘Welkom in het Wilde Westen!’, appte een vriendin. Toen de kust na een paar uur veilig was, haalden hond en ik even diep adem aan zee. Langs de kade stond een man met pijl en boog grijze mul uit het water te schieten. Zijn hond schoot er meteen achteraan om ze op te vissen. Het jachtseizoen is hier echt begonnen.

Zucca alla cacciatora

Dit eenvoudige Italiaanse jagersgerecht wordt traditioneel met kip gemaakt. Maar na deze dag had ik even zin in alleen groente.

Verwarm de oven voor op 225 graden. Bekleed een bakplaat met bakpapier.

Wrijf de schijven pompoen in met 2 eetlepels olijfolie, bestuif met zout en chilivlokken en verdeel ze op de bakplaat. Bak ze 20 minuten, keer ze met een paletmes en bak ze nog zo’n 10-15 minuten op de andere kant tot de randen gaan kleuren.

Fruit de sjalot met 2 eetlepels olijfolie in een wijde sauteerpan op laag vuur, laat ze mooi zacht worden en voeg dan de gehakte knoflook toe. Bak mee tot het lekker gaat ruiken. Doe de takjes rozemarijn erbij. Blus af met de rode wijn, laat iets inkoken en voeg dan de inhoud van de blikken tomaat toe. Spoel ze uit met wat groentebouillon en giet een scheut bij de rest in de pan. (Misschien niet alles nodig!) Gooi de blaadjes laurier erbij en laat aan de kook komen. Laat de saus op laag vuur zachtjes inkoken. Roer de balsamico, kappertjes en olijven erdoor. Schep de peterselie er ook door. Verdeel de gebakken schijven pompoen ertussen en zet de pan nog even terug in de oven (of op het vuur) om nog iets in te koken. Dien op met extra olijfolie erover en serveer er lekker brood bij om te dippen.

Opmaaktip:

Roer een blik cannellinibonen door een restje saus en eet de volgende dag op toast.