Yvette kan momenteel niet veel, maar ze maakt wél deze gebakken aardbeien, peperige fetaroom en vurige honingolie

De dagen verlopen vrij eentonig nu ik me maar moeizaam kan voortbewegen. Het is ongelofelijk hoe uitgeschakeld je bent met een stomme beenbreuk. Afhankelijk van man Oof beweeg ik me al weken door het voorjaar. Met lede ogen zie ik dat er ernstig gewied moet worden, dat de kamerplanten een nieuwe pot moeten, dat ik mijn boekenstapels moet uitzoeken en opruimen, of dat ik andere klussen moet doen die we nu gewoon laten liggen omdat die écht op de allerlaatste plaats in de prioriteitenlijst staan.

Normaal kan ik vijftig dingen tegelijk doen, nu steeds maar een. Dat was even slikken, maar het werd een nieuwe uitdaging me daar niet druk om te maken en te berusten in dit nieuwe levensfeit. Gek genoeg gaat me dat makkelijker af dan ik dacht. Op de meeste momenten dan. Soms moet ik veel hulp vragen, meestal aan Oof, die nu wél vijftig dingen tegelijk moet doen. Als die echt z’n handen vol heeft vraag ik het aan familie.

Daarom was mijn moeder gekomen. Ze wordt binnenkort 80 jaar, is geen bejaarde in de ‘afhankelijke-geranium’-zin van het woord en heeft zich ook niet verenigd met het feit dat ze vroeger veel meer kon dan nu. We stuntelden dan ook mopperend om onze fysieke toestand met mijn krukken en rolstoel voor mijn voordeur. Mijn oude moeder duwde me het park door. Het kostte haar veel moeite om haar grote dochter vooruit te krijgen, dat merkte ik wel – een beetje beschaamd – op, maar ze gaf geen kik. Hijgend bereikte ze een bankje in de zon waar we even pauzeerden om bij te komen. Dat zeiden we overigens niet tegen elkaar, we zeiden: ‘even van het zonnetje genieten’, want dat klinkt beter dan toegeven dat het te veel is. Die pittigheid van mijn moeder hoop ik, als ik ooit haar leeftijd bereik, ook te mogen behouden. Vooralsnog wint ze glorieus van mij, want wie staat er na tachtig jaar gewoon keihard rechtop, met de schouders naar achter en tieten naar voren, op twéé benen in het leven? Ik duidelijk niet.
Ik moet nog steeds veel van mijn moeder leren.

Peperige fetaroom, gebakken aardbeien en vurige honingolie

Meng de sesamolie met de honing door de chilivlokken en de szechuanpeper in de vijzel en laat zo lang mogelijk staan. Liefst een uurtje of zelfs een dag – dan trekt de smaak van de pepers goed in – maar u mag ook meteen doorgaan.

Draai de feta met de olijfolie en de zwarte peper in een kleine keukenmachine glad. Pulseer de yoghurt er fluks door. Draai niet te lang, dan wordt de yoghurt te dun. Schep de room in een diep bord en duw de randen een beetje op, zodat er een ‘kom’ in het midden ontstaat. Zoals men dat ook doet met hummus.

Verwarm de oven voor op 180 graden. Verdeel de aardbeien in een gelijke laag over een met bakpapier beklede bakplaat. Overgiet ze met de honing en knijp er een halve citroen boven uit. Bak de aardbeien ongeveer 10 minuten tot ze zacht zijn en hun sappen wat loslaten maar nog steeds hun vorm behouden.

Laat ze iets afkoelen en schep ze dan, uit het sap (bewaar dat!) op de fetaroom. Besprenkel met de vurige honingolie, bestrooi met nigellazaad en verkruimelde roze peper.

Geef er krokante toast van flinterdun gesneden brood bij.

Opmaaktip

Die gebakken aardbeienjam is ook lekker op ijs, door uw yoghurt of havermout bij het ontbijt, of op pannekoeken. Bewaar het apart van de fetaroom (die is overigens ook heerlijk op een pannekoek). Het aardbeiensap uit de bakplaat is lekker met spawater erdoor.