Wintersport heeft vooral nadelen, ervaart Thomas als hij zijn skischoenen eenmaal aanheeft

Skiën heeft als nadelen dat het moeilijk is, dat het behoorlijk gevaarlijk is en dat het feest niet doorgaat als het weer niet meewerkt. Daar staat gelukkig tegenover dat het hilarisch duur is.

Dus ben ik, omdat voor een kwart van de prijs op een tropisch strand luieren ook niet alles schijnt te wezen, op wintersport gegaan. Ten eerste omdat mijn vrouw van een berg af glijden nou eenmaal het mooiste vindt wat er is, ten tweede omdat het alweer acht jaar geleden was; mijn eerste en tevens laatste keer. Je bent dan toch benieuwd of er nog iets is blijven hangen van het beginnersklasje.

Zoon nummer 2 keek er enorm naar uit. Hij ontbeert elk gezond verstand of fysieke angst, dus is hij geboren voor het skiën. Zoon nummer 1 daarentegen zei: ‘Weet je wat, als jullie nou eens gezellig met zijn drietjes gingen?’ We stemden in want hij is bijna 17 en had dus een stem in de zaak. Bovendien scheelde het bergpassen en skihuur ter waarde van een half jaar hypotheek, dus een hele week lang heeft hij zonder ouderlijk toezicht moeten gamen met zijn maten, op een rantsoen van pizza en chips. De arme jongen.

Na een rit van tien uur kwamen we aan in een donker en regenachtig Oostenrijk, en het leek alsof de weergoden ons een wandelvakantie wilden aansmeren. Maar de volgende ochtend was de lucht blauw en de rest wit. Kaiserwetter.

De eerste halte van elke skivakantie is de skiverhuur. Dat is een bedompte zaal tjokvol bezwete Hollanders die in rommelige rijen staan om helmen, schoenen, stokken en ski’s mee te krijgen. Bottleneck is het passen van de schoenen – een optimistisch woord voor het martelwerktuig dat voet en enkel zo strak moet omklemmen dat alles immobiel wordt. De ondankbare taak van de verhuurder is het slachtoffer ervan te overtuigen dat de skischoen echt zijn maat is, en hem over te halen zijn voet erin te proppen, desnoods ten koste van een paar gebroken voetbeentjes. Als volwassene moet je dan een strakke smoel trekken, maar als kind heb je meer rechten. Zoon nummer 2 schreeuwde moord en brand. Wij susten, stimuleerden, vermaanden en dreigden, beten hem toe dat hij zich niet moest aanstellen, tot het moment kwam dat de verkoper zag dat hij zich – o, haha, da’s grappig – had vergist, en dat de schoen inderdaad een maatje te klein was. Over dertig jaar lachen we erom.

Bij het uitdelen van de ski’s moest de administratie worden afgehandeld. Ausweise bitte? Goh, hadden we die bij ons moeten hebben? De rij achter ons rolde met al haar ogen. Gelukkig zaten ze in het handschoenenkastje van de auto, die op het kolossale parkeerterrein stond. Makkelijk te vinden, er was tenslotte maar één plekje dat het aller-allerverst van de Skiverleih was verwijderd, en daar moest papa even heen hollen. Heuvelopwaarts. Wat in Oostenrijk wat wil zeggen. En er lag sneeuw hè. Hartstikke leuk en mooi, maar niet wanneer het tot prut is gereden, en je er tegenop moet zien te glibberen.

Een half uur later kwam ik zwetend de stomende Verleih weer binnen. We sprokkelden de skidingen weer bij elkaar en gingen naast de computer van de skimeneer staan, klaar om iedereen in de rij woedend te maken door er even tussen te piepen met onze Ausweise.