‘Liefde is de ander op één zetten en erop kunnen vertrouwen dat de ander hetzelfde doet voor jou’

Anne (39): ‘Stel dat hij hier nu zomaar ineens zou binnenkomen. Hij zou me lachend aankijken en zijn groene jas aanhouden, hij zou even naast me komen zitten maar zijn koffie sneller drinken dan normaal, omdat hij zou zien dat ik in gesprek was. En dan zou hij weer gaan, en zeggen dat hij een eindje verderop op me wachtte. Hij zou bedenken waar we straks samen nog even konden lunchen voor we weer naar huis zouden rijden en de kinderen van school zouden ophalen. En ik zou zeggen: kijk, dit is hem nou. Mijn man. De vader van onze vier dochters. Muts, oude jas, Nikes. Dit is hem. Smalle lippen, grote neus, kaal, bril met een donker montuur. 40 werd hij dit jaar, dat vind ik zo aantrekkelijk.

‘Verdriet en twijfel laten zich zoveel makkelijker verwoorden dan het ontbreken daarvan. Hoe vaak denk ik niet: ik heb gewoon ontzettend veel geluk gehad. Toen we elkaar leerden kennen waren we middelbare scholieren. We zakten allebei voor ons eindexamen, en ontmoetten elkaar het jaar erop op een andere school. Binnen een paar maanden hadden we verkering. Door omstandigheden thuis was hij veel zelfstandiger dan ik. Hij had een rijbewijs en haalde me op met de auto, en telkens als hij remde strekte hij een beschermende arm naar me uit. Zijn ouders waren net gescheiden en hij woonde bij zijn vader en diens nieuwe vrouw, maar al snel was hij bijna dagelijks bij ons te vinden.

‘Mijn moeder zou later zeggen: ik gunde die jongen een thuis, ik zag hoe alleen hij was. En zelf heeft hij ooit gezegd: ik stond op een kruispunt in mijn leven, mijn ouderlijk huis was weg, de weg naar mijn kille vader liep dood en jij was mijn grijparm, mijn redding. Misschien dat we toen al onbewust inzagen dat liefde niet vanzelfsprekend is, dat als je iemand vindt voor wie ‘houden van’ betekent dat je elkaar iets gunt, je daar niet te licht mee moet omgaan. Aan de andere kant: alles in onze nu meer dan twintigjarige relatie is precies dat: vanzelfsprekend. Hij zet mij en onze kinderen altijd op de eerste plaats. Dat is een onuitsprekelijk voorrecht. Ik denk vaak genoeg: ben ik niet te dik, of praat ik niet te veel, maar hij vindt me altijd de leukste en de lekkerste. In zijn liefde ben ik geland.

Het mooiste moment

‘Gisteren waren we nog tot half 2 ’s nachts aan het werk. Vier kinderen tussen de 3 en 9 jaar betekent rennend de dag door en verder werken als zij slapen. We zaten aan de keukentafel met een kaarsje tussen ons in. Hij bezig voor zijn eigen bedrijf, ik werkte aan een stuk voor de krant. Ook weer zoiets; ik was recruiter op de Zuidas maar droomde van schrijven. Zozeer dat ik het bijna niet durfde uit te spreken, maar hij zag het. Hij prikt door me heen. En op een avond maakten we samen een berekening en bleek het te kunnen, en nu ben ik freelancejournalist. Toen we gisteren eindelijk naar bed gingen, zette hij zoals iedere avond vier broodtrommels klaar en hing ik de was nog even op, en toen we in bed lagen, zei hij iets wat nooit verveelt: dit is het mooiste moment van de dag.

‘Het klinkt wellicht weeïg voor de buitenstaander, frictie lijkt makkelijker te begrijpen. Collega’s beklagen zich over hun man die bijvoorbeeld om 3 uur ’s nachts thuiskomt van een borrel, zodat zij er ’s ochtends alleen voor staan met de kinderen. Ze vragen: dat doet die van jou nooit hè? En ik antwoord dat mijn man natuurlijk weleens laat thuiskomt, maar dan staat-ie gewoon toch als eerste op. Er zit iets kansloos in hun manier van formuleren. Want wie ‘die van jou’ zegt, zegt ook ‘die van mij’. Zo wordt bij zwemles gepraat over de echtgenoten. ‘Die van mij is nooit thuis, drie keer in de week sporten, op zaterdag een personeelsuitje en dan op maandagavond weer een vergadering.’ Dan denk ik: maar je bent er toch zelf bij als die afspraken worden gemaakt? Waarom spreid je die niet wat beter? Ze worden gebeld door school dat de broodtrommels vergeten zijn die dag en antwoorden dat het niet toevallig net de beurt van de vader was. Hoe zit het dan met de loyaliteit, wat is liefde nog als je elkaar vliegen afvangt?

Rimpelingen

‘Kijken naar elkaars behoefte, peilen wat de ander nodig heeft. In de eerste week van corona werd onze vierde dochter geboren. Mijn man had net zijn baan opgezegd en was een eigen bedrijf begonnen in de muziekindustrie, die ineens totaal stillag. We waren kort ervoor verhuisd naar een groter huis. Alles werd ineens onzeker. En toen zijn moeder overleed en kort erop zijn zus een einde aan haar leven maakte, ben ik echt bang geweest dat hij terecht zou komen in een neerwaartse spiraal. Hij vond zijn zus toen ze twee dagen overleden was, een paar weken nadat ze lachend en vol nieuwe plannen bij ons in de tuin had gezeten.

‘Rimpelingen genoeg. Ook bij ons. Maar ik denk dat de wil er iets van te maken altijd sterker is. Er zijn zo veel andere wegen waaruit we dagelijks kunnen kiezen, wij kiezen voor ons. Steeds opnieuw. Na de crematie van zijn zus stortte mijn man in, maar een dag later zaten we alweer in een speeltuin, want het was zomervakantie. Ik vraag weleens: weet je wel dat je moeder en je zus dood zijn?

‘Verliefdheid laat je zweven en maakt hyperzelfbewust op het geëxalteerde af, en hoewel liefde en verliefdheid vaak in één adem worden genoemd, gaat het bij liefde om iets heel anders: liefde is de ander op de eerste plaats zetten en erop kunnen vertrouwen dat de ander hetzelfde doet voor jou. Het is kalmte en rust, liefde is een paar keer per maand op de bank een sushi-avond beleggen met zijn tweeën omdat er voor vier kleine kinderen in ons dorp geen oppas te fiksen is. Liefde is thuiskomen in een huis waar je je man ziet praten met je vader alsof het zijn eigen vader is.’