Deze mini-gnocchi met bonen en tomatensaus zijn een fantastisch maal voor de vermoeide reiziger

Wanneer vertrekt de boot weer? We lopen de slager tegen het lijf op ons zaterdagse rondje door het Ierse dorp vlakbij. We antwoorden dat het binnenkort weer gaat gebeuren, de lange pelgrimstocht terug naar Nederland, met de boot, trein en auto.

Hij rent naar zijn busje en maant ons dat we moeten wachten. Even later komt hij terug met een in kranten gepakte fles zonder etiket. Poitín (spreek uit: poitsjien) wordt nog steeds illegaal in een enkele stookketel (pot still) op boerderijen gestookt van granen. Omdat niemand het alcoholgehalte weet, is voorzichtig drinken wel een tip die ik u alvast meegeef, mocht u ooit een glas aan de lippen zetten. Er wordt ook nooit bij verteld waar het vandaan komt.

De slager vertelt ons over de keer dat hij op een rondvaartboot in Amsterdam was met zijn vrouw. Aan boord zat ook een muzikant en de slager vroeg hem om wat dansmuziek te spelen. De man speelde een vrolijk lied en de slager trok zijn vrouw van haar bankje en danste de jive, net zolang tot de hele boot stond te dansen. Hij drukt ons de fles in handen en knipoogt naar mijn man.

Nu typ ik dit recept vanuit de salon van de boot. Geen dansende stellen te zien, wel een luid snurkende buurman met naast hem zijn vrouw, diep verzonken in haar tijdschrift.

De geheimzinnige fles zit goed weggestoken in de kofferbak van de auto onder in het ruim. We hadden hem misschien toch stiekem mee naar boven moeten nemen.

Mijn pisarei e faśö

Pisarei zijn heel kleine gnocchi, gemaakt met meel of bloem en paneermeel. Ze zijn zo groot als bonen, en dat is ook waarmee ze worden geserveerd. Het voedzame recept dateert al uit de Middeleeuwen, toen monniken uit Piacenza de pelgrims ermee voedden op hun lange tocht. Oorspronkelijk wordt de saus gemaakt met gesmolten vetspek, wat natuurlijk echt heerlijk is, maar ik hou mijn versie diervrij (voel u vrij om dat niet te doen). Ik kwam op internet een versie van pisarei tegen met volkorenmeel, wat ik met deze zeer eenvoudige saus echt fantastisch vond uitpakken.

Meng het meel met het broodkruim en een snufje zout. Voeg scheut voor scheut al knedend het water toe, tot het deeg mooi samenkomt en zachter wordt. Blijf kneden tot het niet meer plakt. Dek het af met een schone theedoek en laat het deeg 30-60 minuten rusten.

Neem dan steeds een stukje deeg ter grootte van een kleine golfbal en rol het uit tot een lange dunne sliert van 1 cm dikte. Snij dat in even korte stukjes en duw met uw wijsvinger in het midden van elk kussentje om er een deukje in te drukken. Nu heeft u een soort minischelpjes gemaakt. Ga door tot alle gnocchi klaar zijn. Heeft u kinderen, zet die dan ook aan het werk. Die hebben er echt de perfecte maat handjes voor.

Maak de saus: fruit in de helft van de olie de sjalotten 6-7 minuten tot ze wat zachter zijn. Voeg de rozemarijn, knoflook en de chilivlokken toe en bak een minuut of wat mee. Giet het blik polpa erover, vul het blik opnieuw met water en roer de helft daarvan er ook door. Bewaar de rest van het water eventueel voor straks. Breng aan de kook en laat de saus dan rustig op laag vuur nog een minuut of 20 sudderen.

Roer de bonen erdoor. Laat ze goed doorwarmen en verdun de saus als hij te dik is met het water uit het blik.

Proef op zout en peper en roer op het laatst de rodewijnazijn door de saus, dat haalt de smaak enorm op.

Breng een grote pan gezouten water aan de kook. Kook de pisarei in porties. Ze zijn gaar als ze komen bovendrijven. Schep ze met een schuimspaan uit het water en laat ze direct in de saus vallen. Ga door tot alles is gekookt. Gebruik het kookwater van de pisarei eventueel nog om de saus met de gnocchi wat losser te maken.

Schep in 4 tot 6 diepe borden, rasp er wat parmezaan over, overgiet met de rest van de olie en dien meteen op.

Opmaaktip:

Een restje is heerlijk op een dik stuk witte toast, denk: luxe ‘beans on toast’.