Denise Woerdman zet vrouwelijke fotografen en illustratoren in de welverdiende spotlights

Mannelijke kunstenaars verdienen gemiddeld 50 procent meer dan vrouwen. Slechts 13 procent van alle kunst in de acht grootste musea in Nederland is gemaakt door een vrouw. En op 70 procent van alle tentoonstellingen in Nederland hangt geen enkel werk van een vrouw. Geen enkel! ‘Daar schrokken we van’, vertelt Denise Woerdman (39). En dat terwijl de aanleiding zo feestelijk was: naar aanleiding van het tienjarig bestaan van Kiekie Tabloid, haar magazine voor talentontwikkeling en achtergrondverhalen in de fotografie- en illustratiewereld, zocht Woerdman een thema voor een nieuwe tentoonstelling. Toen ze afgelopen augustus een nieuw onderzoek over ongelijkheid in de kunstwereld tegenkwam, uitgevoerd door Women Inc. en ABN Amro, wist ze meteen dat ze haar thema te pakken had.

Ongelijkheid

Dat die ongelijkheid in de kunst zo groot is, had Woerdman nooit verwacht. Zelf zit ze sinds haar 18de in het vak: fris van de havo begon ze in de fotozaak van haar ouders in Amsterdam, volgde ondertussen de Fotoacademie en bouwde in de loop der tijd de traditionele winkel uit tot FotoLabKiekie: een zogeheten ‘fine art print lab’.

‘Toen ik net begon, zeiden wat oudere klanten soms: ‘Ik kom wel terug als je vader er weer is.’ Terwijl ik er dan veel meer van wist. Maar ik sta stevig in mijn schoenen en verdien niet minder dan anderen.’ Of die ongelijkheid uit het onderzoek ook zo groot is in de wereld van de fotografie, weet Woerdman niet precies. Wel merkt ze dat vrouwelijke fotografen zich vaak bescheidener opstellen dan hun mannelijke collega’s. ‘Als we voor de fotografen van Kiekie Art avonden organiseren, komen ze naar me toe: ‘Wat moet ik vragen voor mijn werk?’ ‘Wat vind jij het zelf waard?’, vraag ik dan. Daar komen ze vaak niet uit.’

Vrouwelijke talenten

Om vrouwelijke makers een extra zetje te geven, organiseert Woerdman daarom de tentoonstelling Women in Art. Tien internationale curatoren hebben ieder twee vrouwelijke talenten gekozen. Naast deze twintig beeldmakers is er werk te zien van 25 fotografen en illustratoren die verbonden zijn aan Kiekie Art. In totaal zijn er negentig limited-edition-prints te koop. Zo kun je bijvoorbeeld een Marieke van der Velden aan de muur hangen. Of een illustratie van Sara Emami, wier werk beroemd is geworden als symbool van de protesten in Iran. De prijs is bescheiden: 300 euro per print. Daarvan gaat 15 procent naar UN Women, dat zich inzet voor gelijke rechten voor vrouwen, en de rest naar de kunstenaar zelf.

Gendergelijkheid kun je immers niet genoeg promoten. Of verslechtert een initiatief als dit, hoe goedbedoeld ook, juist de positie van vrouwelijke kunstenaars door ze neer te zetten als hulpbehoevende wezens? ‘Eén fotograaf wilde hieraan niet meedoen’, vertelt Woerdman. ‘Ze kon zich er niet in vinden. Ik verdien genoeg, zei ze. Toen ik haar uitlegde dat we dit voor het collectief doen, dus voor de ander, wilde ze nog steeds niet. Dat mag. Misschien vond ze het vreemd tegenover haar opdrachtgevers, alsof ze indirect zou klagen dat ze niet genoeg betaald krijgt. Toch vind ik dat je actie moet ondernemen. Ik ondervind die ongelijkheid zelf ook niet, maar ik wéét dat hij bestaat.’