De voorjaarszon blijft gewoon schijnen met dit ijsreceptje

Het was moordend druk op het strand van Noordwijk aan Zee. Het was ook nog eens vloed, waardoor we met alle wandelaars het met een smal strandje moesten doen. Na een week van zware griep had ik een enorme drang om naar buiten te gaan. Nog enigszins trillend op mijn benen begaf ik me met man en hond op een strand waar we normaal nooit lopen maar nu per stom toeval op terecht waren gekomen. Iets met een verkeerde afslag en een hoofd dat vol spinnenwebben zat van de afgelopen maanden. Totaal nog niet gewend aan het stralende lenteweer dat zich nu met geweld door de voorruit van de auto priemde en onze hersens versmolt, waardoor we niet meer helder dachten. Maar goed, nieuwe dingen zijn altijd goed voor het hoofd, hoe gammel dat ook was op dit moment. En strand is strand, waar dan ook ter wereld.

Noordwijk aan Zee leek wel een koopgoot op zaterdagmiddag, zo druk. Iedereen had zijn labradoedel meegenomen en sinds ik erover had gelezen in deze krant viel het me nog meer op dan normaal. Ik knoopte mijn jas open, het was gewoon warm. We sjokten het strand af tot er een strandtent opdoemde precies op het eind van mijn latijn. Licht duizelig beklom ik het duin richting een lege stoel, waar een fitgirl met een sportfiets me afsneed. Verstopt achter de flitsende fietszonnebril onder haar helm deed ze of ze me niet zag en reed ze met haar fiets over mijn tenen recht op haar doel af. Trots op zichzelf liet ze haar helm op haar veroverde stoel vallen. Het leek wel stoelendans, de zonaanbidders hielden elke vrije plaats bezet en keken ons benauwd aan alsof ze in de bioscoop zaten te wachten op hun vrienden die met armenvol popcorn en cola nog moesten komen zitten.

We vonden uiteindelijk nog een vrij stoeltje, dankzij een lief stel dat ging verzitten om ruimte voor ons te maken, want er is altijd plek, als iedereen maar even z’n best doet. We zaten recht in de zon en kwamen bij. Ik voelde me als een plantje dat eindelijk de kas uit mocht.

Thuisgekomen wilde ik het zonnige gevoel vasthouden, maar mijn voorraadkast stond, net als mijn hoofd aan het begin van deze dag, nog in de winterstand. Toch lukte het, want zoals vaak in het leven moet je gewoon even wat beter je best doen.

Gebakken banaan, pinda-ijs (zonder machine) en sojakaramel

Maak eerst de sojakaramel. Verwarm de suiker met de boter en 2 eetlepels sojasaus tot de suiker smelt en iets inkookt tot een lichte stroop. Breng op smaak met een snuf kaneel en vanille-extract. Voeg naar smaak nog een extra drup sojasaus toe als u hem iets zouter wilt. Giet in een kom om af te koelen en zet opzij.

Maak het ijs.

Klop de slagroom en de gecondenseerde melk met een elektrische mixer zeker 5 minuten lang, tot het heel luchtig is. Spatel de pinda’s erdoor en giet al spatelend de helft van de saus in een dunne straal erdoor zodat het ijs een gemarmerd effect krijgt.

Schep het ijsmengsel in een (liefst lage!) diepvriesbak met deksel en zet zo’n 6 uur in de vriezer. (Als u een ijsmachine heeft kunt u nu ook meteen gaan draaien)

Smelt de boter in een koekenpan op middelhoog vuur en leg de banaanhelften erin. Bak ze rustig tot ze net gaan bruinen en keer ze voorzichtig. Blus af met de overgebleven saus. Haal dan direct van het vuur. Schep er bollen ijs op en bestrooi met extra gehakte pinda’s en eventueel nog wat zoutflakes. Geef er lepels bij en eet meteen op. Zalig hè?