De échte lente is allang begonnen, weet Yvette, daarom maakt ze de groenste pasta ooit

De lente begon een paar weken terug. Nee, niet de meteorologische lente, maar volgens de voorchristelijke kalender valt de échte lente, of Imbolc, op of rond 1 februari. Later pikten de katholieken die dag in en noemden het in Ierland Saint Brigid’s Day of in Nederland Maria-Lichtmis (ik meen dat die op 2 februari wordt gevierd). Geinig is dat de dag ongeveer in het midden van de zonnewenden (rond 21 juli en rond 21 december, te weten: de langste en de kortste dag) ligt. Imbolc kondigt de lichtere dagen aan en daarmee dus de vruchtbaarheid van de aarde en dieren. De lammeren komen vanaf dit moment bijvoorbeeld ook weer. Imbolc ligt op de seizoenskalender dan ook recht tegenover Samhain (spreek uit als Sowen) dat precies het tegenovergestelde betekent en later is overgenomen door het feest van Halloween of Allerheiligen en Allerzielen in de Katholieke kerk. Dat feest kondigt dus juist het einde van de lichte dagen en de vruchtbaarheid aan.

Maar even, voor u denkt dat ik een zweefteef ben geworden; deze momenten in het jaar zijn er bij de Ieren nooit uitgegaan. Al op school leerde ik St. Brigid’s-kruisen maken van russen: dikke, stevige, grasachtige planten die je overal vindt in vooral nattige veengebieden. Nou, die heb je hier genoeg. We namen de kruisen mee naar huis en hingen ze boven de deur om voor het aankomende jaar naderend onheil als brand, honger of armoe af te weren. Omdat je beter het zekere voor het onzekere kon nemen, deden wij dat ook maar.

Ook dit jaar werd ik aan alle kanten begroet met de beste wensen voor de lente op 1 februari. Je slaat de Kelt nooit uit dit volk hoor, je kunt kerstenen wat je wilt.

Verheugd keek ik na de lenteaankondiging weer eens beter om me heen, en verdomd: de eerste bollen bloeiden, de eerste knoppen verschenen aan twijgen, de zon werd weer warmer en de dagen werden echt zichtbaar langer. Nu u dit ook weet, gaat u er ook vast op letten. De échte lente is dus allang begonnen. Om dat te vieren maakte ik de groenste pasta ooit, met de laatste winterige groenten weliswaar, maar op deze manier verwerkt, ziet u daar niks van.

Groene, citroenige lentepasta

Kook de pasta in een pan goed gezouten water net beetgaar. Van mij mag hij best wel aan de ‘net-ongare kant’ zitten; een beetje bite is echt lekker, vertrouw me maar. Met de saus straks eromheen gaart-ie trouwens ook nog wat door. Bewaar een beker pastakookwater. Bewaar de afgegoten pasta in de pan.

Breng intussen een ander pannetje gezouten water aan de kook en blancheer daar eerst de doperwten in, schep ze eruit met een zeefje of schuimspaan en blancheer dan de broccoli. Gooi 2-3 minuten later de spinazie er ook bij. Giet alles af in een vergiet en draai dan in een blender of keukenmachine de broccoli met de spinazie glad. Voeg 3 eetlepels pijnboompitten toe, plus de knof en bijna alle kruiden (houd wat achter voor de garnering) en de Parmezaanse kaas. Breng de groene crème op smaak met veel citroensap en bijna alle rasp, zout en peper en maak wat smeuïger met wat olijfolie.

Schep de crème nu over de pasta in de pan, maak alles losser met een scheutje pastakookvocht uit de beker. Schep de knalgroene pasta in vier voorverwarmde kommen, bestrooi met de rest van de kruiden, de overgebleven pijnboompitten en nog wat extra citroenrasp. Verdeel als laatste de doperwten over de vier kommen. Dien op.

Opmaaktip:

Maak met een restje groene pasta groene minestrone: giet er bouillon bij, extra doperwten en ander groen dat ook even op moet. Alles gesneden in dezelfde kleine maat. Serveer met een gloep olijfolie erop en misschien wat parmezaan of pecorino erop.