Yeah, yeah, yeah! De titel van Liverpool aan de hand van zeven Beatlessongs

Het kampioenschap van Liverpool, de eerste titel in dertig jaar, beschreven aan de hand van zeven songs van de Beatles, de nog beroemdere zonen van de stad.

A hard day’s night
Sleutelzin: It’s been a hard day’s night, and I’ve been working like a dog
Over de intense speelwijze

Pepijn Lijnders (37), assistent-trainer: ‘Onze identiteit is intensiteit. Dat is wie we zijn, dat is waarvoor we elke dag zo hard trainen. We willen de ploeg zijn waartegen niemand wil spelen. Ons eerste principe is met de bal domineren, aanvallen. Op de helft van de tegenstander. Tegen wie dan ook, waar dan ook. De tegenstander overal op het veld afjagen, vanuit alle richtingen, alsof de bal het enige is dat telt in deze wereld. Het is verdedigen met een ‘het is onze bal mentaliteit’, wetende dat dit ervoor zorgt dat we continu kunnen blijven aanvallen. Hierin willen we anders zijn dan alle ploegen in de Premier League.

‘Een van de meest waardevolle regels in het voetbalspel is: hoe je traint, speel je ook. Voor ons is dat toegewijde specifieke teamtraining, in de hoogste versnelling, elke dag weer. Pressing en counterpressing in combinatie met vloeiend positiespel van achteruit. Mijn idee is dat elke minuut van de training raak moet zijn. Daarop bereid ik elke sessie voor. Die boodschap geef ik elke training weer.

‘Het geeft enorm veel voldoening dat training ons echt sterker heeft gemaakt. Het team heeft constant stappen vooruit gemaakt. Letterlijk en figuurlijk. Leiding geven aan dit proces maakt me trots. We hebben het team naar een ongelooflijk niveau gepusht. We zijn zo groot als onze ambitie en ons harde werken. Na de Champions League, de Supercup en de wereldbeker dan nu eindelijk waarvan heel Liverpool droomt. Het wachten is over, na 30 jaar. Dit zijn wij, op onze manier, vechtend naar onze titel.’

Let it be
Sleutelzin: For though they may be parted, there is still a chance that they will see
Over de tranen van de geschiedenis

Dirk Kuijt (39), speler bij Liverpool van 2006 -2012: ‘Bij Liverpool heb ik geleerd nooit op te geven. Dat zat al in mijn karakter, maar hier is dat gevoel versterkt. Het lukte ook niet, opgeven, omdat het niet werd geaccepteerd door publiek en andere spelers.

‘In 2012, 23 jaar na de Hillsborough ramp (96 supporters vonden op 15 april 1989 de dood door verdrukking, voor de halve finale van de FA Cup tegen Nottingham Forest, red.), vroegen ze mij tijdens een herdenkingsdienst in het stadion psalm 23 voor te lezen (tekst: De heer is mijn herder. Mij zal het aan niets ontbreken. Hij doet mij neerliggen in grazige weiden. Hij voert mij zachtjes aan zeer stille wateren. Hij verkwikt mijn ziel. Hij leidt mij in het spoor der gerechtigheid, om Zijns Naams wil). Dat was bijzonder en eervol, in stadion Anfield. Een dominee leidde de dienst. Overal lagen sjaals en bloemen. De beroemde tribune de Kop was vol.

‘Liverpool heeft nog steeds verdriet om de ramp. Iedereen kent iemand die erbij was, of iemand die is overleden. Het is mede daarom Liverpool tegen de rest van Engeland. Scousers tegen de rest. Ook door valse beschuldigingen, over supporters die slachtoffers hadden bestolen, verhalen uit de kranten die later onwaar bleken.

‘Alle deuren gaan open als ik bij Liverpool kom. De titel kon ik nooit winnen. Manchester United was gewoon sterker. Trainer Benitez had op een gegeven moment een prachtig elftal. Met Torres, Gerrard, Xabi Alonso en Mascherano. Hij wilde een aanval op de titel doen, maar de ploeg viel uit elkaar. In mijn laatste seizoen heb ik daar eindelijk een prijs gewonnen: de League Cup. Dat zette me op het spoor. Sindsdien won ik elk jaar iets, bij Fenerbahce en Feyenoord.’

Can’t buy me love
Sleutelzin: Money can’t buy me love
Over transfers en magie

Erik Meijer (50), 1999-2001: ‘Ik kwam transfervrij over van Leverkusen en was een ander type dan Michael Owen en Robbie Fowler. Later kwam ook Emile Heskey. Ik wist dat het moeilijk werd om veel te spelen. Maar als Gerard Houllier belt en vraagt: do you want to play for Liverpool, dan ga je. En mijn vader was Beatles, geen Stones. Hij draaide het hele repertoire, elke week.

‘Als kind zagen we één Engelse wedstrijd per jaar, de FA Cupfinale. Zakjes chips op de grond. 3ES-cola. Ik had het gevoel dat Liverpool elk jaar in de finale stond. Na anderhalf jaar merkte ik dat het niveau iets te hoog was gegrepen voor me. Maar ik ben er vol ingevlogen en heb respect afgedwongen. Ik heb het publiek misschien zelfs een spiegel voorgehouden, door mensen te laten denken dat ze hetzelfde hadden kunnen bereiken als ik, als ze harder hadden gewerkt.

‘Jürgen Klopp is een meesterlijke manager van de kampioensploeg. Tijdens dit seizoen haalde hij alleen de Japanner Minamino. Hij vond de selectie sterk genoeg om voor de titel te gaan. Voor Liverpool voetballen is een kwestie van trots. Ik weet nog dat ik voor de eerste wedstrijd in de basis stond, tegen het toen grote Leeds United. Dat shirt, de oude kleedkamer. Trappetje af. En dan kijk je naar rechts, naar de Kop. Ik voelde me 2,10 meter. Kippenvel toen iedereen You’ll never walk alone zong. Ik ben een emotionele jongen die altijd probeerde verbinding te maken met supporters. Dat is voetbal: dat de vonk overspringt van voetballer naar publiek en andersom. En wat zo heerlijk was: dat je helemaal kapot was na de wedstrijd en dan een ijskoud pilsje nam in zo’n glas waarlangs de druppels naar beneden gleden.’

All you need is love
Sleutelzin: Love is all you need
Over clubliefde

Kim Olthof (41), voorzitter van de Nederlandse supportersclub: ‘Ik had nog kaarten voor de thuiswedstrijden tegen Crystal Palace, Burnley en Chelsea. Helaas gaan al die reizen niet door. Maar ik ben blij dat de competitie wordt uitgespeeld. Stel je voor dat de league was gestaakt en Liverpool ondanks 25 punten voorsprong geen kampioen was geworden.

‘Met mij vader keek ik naar Eurosport, eind jaren tachtig. Die roden met de L, daarvan wilde ik alles weten. Het was liefde op het eerste gezicht. Het spel, de spelers, de uitstraling. John Barnes, later Robbie Fowler. In 1996 ging ik na het halen van mijn havodiploma voor het eerst naar Anfield, met een vriendin. Gewonnen van Arsenal. 2-0. Twee keer Steve McManaman. We hadden gespaard en sliepen op een camping buiten de stad.

‘De sfeer overtrof alles wat ik op tv had gezien. Je moet het voelen en zien. We stonden op de Kop. De mannen om ons heen vonden het geweldig. Twee meiden van de camping die hadden gespaard voor een wedstrijd van Liverpool. Nu ben ik meer dan honderd keer geweest. Ja, ook bij Liverpool – Barcelona, de 4-0 van vorig seizoen in de halve finales van de Champions League. De emoties vlogen alle kanten op. Je weet dan helemaal niet meer bij wie je in de armen vliegt. Deze titel past bij Liverpool, als het cadeau waarop dertig jaar is gewacht.’

The long and winding road
Sleutelzin: Anyway, you’ll never know, the many ways I’ve tried
Over al die jaren zonder titel

Boudewijn Zenden, 2005-2007: ‘Over de Beatles gesproken. Weet je waar ik woonde? Strawberry Fields. Ik kocht mijn huis van spits Djibril Cissé en verkocht het later aan een andere spits, aan Fernando Torres. Met winst? Wat dacht jij? De verbondenheid met publiek en stad is nergens groter. Het gemeenschappelijke gevoel, de saamhorigheid. Dat komt ook door de twee uitersten van de club; de successen en de rampen. De tragedies van Heizel en Hillsborough, de bekers en titels. De vroeger grootse havenstad viel terug naar diepe armoede toen de scheepswerven sloten en de werkloosheid ongelooflijk groeide. Mensen namen hun toevlucht nog meer tot voetbal.

‘De stad herrees, zeker in de aanloop naar 2008, toen Liverpool de culturele hoofdstad was. De docks zijn opgeknapt, de stad is gepimpt. Ik heb geweldige wedstrijden meegemaakt, ondanks twee knieoperaties in twee jaar. Het lange en kronkelige pad leidt eens naar de deur tot succes. Die explosie na dertig jaar zonder titel is er maar één keer, en dat is nu.’

Imagine (John Lennon solo)
Sleutelzin. Imagine all the people, living life in peace
Over de veelkleurige ploeg, met Senegalezen, Brazilianen, lokale volksjongens, Nederlanders, een vrome Egyptenaar en een Duitser als trainer

Virgil van Dijk (28, speler van nu), op 2 januari tegen de Volkskrant: ‘Onze kwaliteit is dat we niet tevreden zijn met wat er is. We willen meer. We willen blijven doorgaan. We vragen steeds meer van elkaar, hoewel het goed gaat. Ons spel is heel intens, door elke keer om te schakelen. De mentaliteit in de groep is goed. We focussen ons alleen op de wedstrijd die voor ons staat. Dat heeft de manager er natuurlijk ook ingebracht. We kijken niet naar andere teams of naar andere wedstrijden.’

Magical Mystery Tour
Sleutelzin: The Magic Mystery Tour is waiting to take you away
Over de Europese avonturen in één geweldig jaar, hoewel zonder landstitel

Sander Westerveld (45), doelman, 1999-2001: ‘Vijf prijzen in een jaar. League Cup, FA Cup, Uefa Cup, en later Europese Super Cup en Charity Shield. Het Europese seizoen was loodzwaar. Olympiakos, AS Roma, Porto, Barcelona in de halve finales. Hoe we daar in Camp Nou 0-0 hebben gespeeld, ik zou het echt niet meer weten. De trainer zei alleen tegen mij: schiet bij uittrappen de bal zo ver mogelijk weg en dan over de zijlijn. Cocu en Kluivert scholden me verrot na afloop. Wat een schijtbakken zijn jullie. Ik ging met schaamrood op de kaken het veld af. Thuis wonnen we door een penalty. Het was overal hectisch. Bij Olympiakos in Athene gooiden ze met stenen. De finale tegen Alaves eindigde in 5-4. We wonnen vijf prijzen in één kalenderjaar. Noem dat gerust een Magical Mystery Tour. Maar de titel, nee, daarop hebben ze tot nu moeten wachten.’