‘Wij gaan winnen’, is in de Kuip uitgegroeid tot het lijflied van een gouden seizoen

In het voormalige café de Lik in Rotterdam stond geregeld een klant aan de toog die een aanstekelijk deuntje zong dat uit Engeland was overgewaaid. ‘Daisy Daisy, on a bicycle built for two’. Het lied gaat over de liefde van een man die wil trouwen met de vrouw van zijn dromen. Hij heeft geen geld voor een rijtuig, maar wel voor een tandem. Of ze daarmee kan leven.

Het café was van de zoon van Cock van der Palm, een zanger en tekstdichter van Nederlandstalige muziek uit Rotterdam, die liedjes schreef als ‘Ben je eenzaam vannacht?’, ‘Het regent, en zacht ruist de wind’, en ‘Bij de baai van Ohio.’

‘Die klant zong dit liedje over Daisy altijd, gewoon in de kroeg’, zegt Rachel Kramer, zangeres en de kleindochter van Cock van der Palm. Het is een song uit 1892, oorspronkelijk van de Brit Harry Dacre en eindeloos gecoverd, tot Nat King Cole aan toe. Van der Palm, zanger en tevens supporter van Feyenoord, schreef in 1993 zijn eigen versie, in het seizoen dat Feyenoord de titel won met Willem van Hanegem als trainer.

De sleutelzinnen: ‘Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen vandaag. Wij gaan winnen, alleen met hoeveel is de vraag.’

Achter ‘vandaag’ zou eigenlijk een vraagteken horen, maar dat staat meestal niet in de uitingen. En het is ook niet nodig, want het is ook geen echte vraag, blijkt uit het vervolg. Winnen is een gegeven.

‘Wij gaan winnen…’ is het lijflied van een gouden seizoen, het alternatieve volkslied van de Feyenoorders, het alles overstijgende deuntje. Het was telkens weer fascinerend om ze te zien staan, de spelers, na afloop van weer een gewonnen wedstrijd, of het nou tegen Volendam was of tegen AS Roma. Ze omarmden elkaar, poserend voor hun aanhang, terwijl het publiek wiegde op de tribunes en de keel schor zong, met de sjaals breed uitgevouwen tussen de armen.

Een zee van emotie. Prachtige samenzang, op een aanstekelijk lied dat in je hoofd bleef rondzingen, ook als je alweer lang onderweg was naar huis. De humor ook van de tekst: ‘Wij gaan winnen, alleen met hoeveel is de vraag’. Het was dus eigenlijk helemaal niet spannend met Feyenoord. Je kon alvast een overwinning invullen op het formulier. Ja, de uitslag, daarover viel nog even te twisten. Maar wie altijd wint, heeft geen hoge uitslag nodig.

Kramer, die onder meer deelnemer was aan The X-Factor en twee tot drie keer per week ergens optreedt in het land, mocht het zelf zingen in de Kuip, als eerbetoon ook aan haar opa, voor de halve finale van de beker tegen Ajax, begin april.

‘Het was een zenuwentoestand. Eerst zou ik op de middenstip staan, maar dat mocht opeens niet.’ Ze liep langs de zijlijn. Haar stem ging omhoog en was vol enthousiasme. Sommigen zeiden na afloop dat ze af en toe vals zong, maar dat viel best mee. Ze dankte haar opa en kreeg een warm applaus voor de wedstrijd, die later zo’n grimmig karakter kreeg.

Telkens zong het legioen het lied opnieuw dit seizoen, steeds vaker en met telkens meer overtuiging. ‘Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen vandaag? Wij gaan winnen, alleen met hoeveel is de vraag.’ Het is nu eenmaal de strofe die perfect past bij het elftal dat bijna altijd won, bij het team van de onverzettelijkheid, van de aanval die aan de basis lag van het aantrekkelijke spel.

Neem bijvoorbeeld het duel met Volendam, op zondag 12 maart vanaf 20.00 uur, als Feyenoord weet hoe de rest van het weekeinde is verlopen en de voorsprong op Ajax dient te consolideren, een week voor de mogelijk beslissende Klassieker in Amsterdam. Het kan best lastig worden, want Volendam is met trainer Wim Jonk een andere weg ingeslagen in het nieuwe jaar.

Volendam verdedigt om zich te handhaven, neemt brutaalweg een voorsprong en later, na de 1-1 van Giménez, nog een keer bijna, via Henk Veerman, die de handen van ontzetting op zijn hoofd legt als hij, alleen voor doelman Wellenreuther, mist. En toch zingen ze op de tribunes voortdurend dat lied: bij 0-1, bij 1-1, en natuurlijk ook bij 2-1. ‘Wij gaan winnen…’ Alsof het helemaal niet uitmaakt wat Volendam doet of probeert.

Al is het ook weer zo dat bepaalde doelpunten bevrijdend werken. Het lied is maar een lied. De spelers dienen de belofte waar te maken. Het lijkt soms een kleinigheid, maar het is een hele klus. Verdediger Lutsharel Geertruida, middenvelder na rust, is tegen Volendam mee naar voren getrokken, wringt zich in het volle strafschopgebied langs tegenstanders, zet laag voor en laat Santiago Giménez bij de eerste paal scoren. Dan is het 1-1, na 52 minuten, en dan weet het stadion helemaal zeker dat het weer zal lukken, dat het alleen even afwachten is hoe het deze keer zal geschieden.

Kwartier voor tijd dus, 2-1, eigen doelpunt Mirani. Dan is het de hoogste tijd voor het hele lied:

De beste club van Nederland, da’s Feyenoord, ja Feyenoord / Kameraden, hand in hand voor Feyenoord, olé / Welke club staat bovenaan, Feyenoord, Feyenoord / Ze gaan er weer stevig tegenaan, Feyenoord, olé.

Het refrein: Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen vandaag / Wij gaan winnen, alleen met hoeveel is de vraag / We zullen ze laten beven, ze zullen wat beleven / Feyenoord, Feyenoord, Feyenoord, olé.

En dan kan het zomaar nog doorgaan in een volgend couplet: De hele Kuip gaat uit z’n bol, van Feyenoord, Feyenoord / Ja, alle vakken zitten vol, bij Feyenoord, olé / Ze worden zeker kampioen, Feyenoord, Feyenoord / Geen club kan daar nog wat aan doen, Feyenoord, olé.

Laat de Kuip weer zingen

Het lied paste ook in het streven van de man achter ‘Laat de Kuip weer zingen’, die op Twitter vooral historische filmpjes plaatste over samenzang in de Kuip. Joost, initiatiefnemer, wil alleen met zijn voornaam in de publiciteit. Hij werkt bij een financiële instelling en vindt het prettig als een vorm van anonimiteit behouden blijft.

Hij is nog niet zo’n oude supporter, maar het viel hem soms op dat het ergens onderweg misging met de samenzang in de Kuip. ‘Dan begonnen ze aan de ene kant te zingen en dan ging het heel snel. Het was lastig om de woorden te volgen en in te haken als je aan de andere kant op de tribune zat. Het tempo lag zo hoog. Of ik was helemaal buiten adem na een liedje. Of ze begonnen halverwege alweer aan een ander liedje, terwijl de ene kant van het stadion dan net was ingehaakt.

‘Soms waren we in tien minuten door het hele repertoire heen. Ik hoopte altijd op een wat rustiger tempo. Het lied van Cock van der Palm heeft een redelijk traag tempo. Iedereen kan het volgen, zodat de hele Kuip telkens meedeed. Het is perfect, nog even afgezien van het feit dat de tekst zo goed paste bij het seizoen.’

Hij probeerde met die soms nostalgisch stemmende filmpjes op sociale media mensen te bereiken en op een originele manier te beïnvloeden. Of het nu daardoor komt of niet, hij genoot steeds meer van de massale samenzang, van de eigen liederen. Want Feyenoord kan een heel concert vullen met songs. ‘Hand in hand, kameraden’ natuurlijk en ‘Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen vandaag’, maar ook ‘Mijn Feyenoord’ en ‘Feyenoord, wij houden van die club’. Of ‘Feyenoord is het toverwoord’.

Sommige van de liederen zijn door voormalige selecties zelf ingezongen in de studio. Liedjes die bijna allemaal op Spotify zijn te beluisteren.

Joost vond het prachtig. ‘Passende liederen horen bij de identiteit van een club. Veel supporters jatten liederen van elkaars club en maken alleen een nieuwe tekst. Ik houd er juist van als clubs hun eigen liederen koesteren en hun creativiteit gebruiken.’ Hij hoopt dat de ontwikkeling zich doorzet in het nieuwe seizoen, het jaar van de Champions League. Dan is het mooi als ook het zingen zich verheft naar de elite van de samenzang.

Rachel Kramer had het lied van haar opa al eens eerder gezongen in de Kuip, in de tijd van trainer Mario Been. Opa was haar voorbeeld. Ze zong al toen ze 7, 8 jaar was en hij steunde haar altijd. Hij zei welke opleiding ze het best kon volgen. ‘Opa zei altijd dat ik nooit te serieus met muziek moest beginnen voor mijn zestiende. Allereerst zou dat beter zijn voor het ontwikkelen van de stem. En daarnaast is de muziek een moeilijk wereldje.’ Ze ging naar een voorloper van het Conservatorium in Hilversum.

Maar ze luisterde vooral veel naar opa. ‘Opa heeft zoveel liedjes gemaakt. Zijn ware passie was jazz, maar hij had een gezin met kinderen en met Nederlandstalige muziek viel meer geld te verdienen. Hij heeft heel veel liedjes geschreven en begeleidde zichzelf op een klein Spaans gitaartje. Dat heb ik van hem gekregen.’

Zo kwam hij ook op de tekst van ‘Feyenoord, Feyenoord, wat gaan we doen vandaag’, waarin zijn liefde voor muziek samenkwam met de liefde voor Feyenoord. ‘Opa zong het een keer in de Kuip en het was een hit.’

Ook Rachel Kramer is geregeld bij thuiswedstrijden. Dan hoort ze haar in 2004 overleden opa weer zingen op de muziekband. ‘Ik ben supertrots op die ouwe. Het is heel mooi om lang na zijn dood zijn stem nog te horen in de Kuip.’