NIEUWS
Wielrenner Jasper Stuyven laat topfavorieten verrassend achter zich in Milaan-San Remo
De Belg Jasper Stuyven heeft zaterdag de wielerklassieker Milaan-San Remo gewonnen door een sprintende groep van zestien renners, met onder anderen favorieten Wout van Aert en Mathieu van der Poel, net voor te blijven.
‘Mijn grootste overwinning', zei Jasper Stuyven (28) zaterdag na zijn machtsgreep in Milaan-San Remo, een van de vijf zogenoemde monumenten: koersen die al ruim een eeuw worden gereden. De Belgische renner van Trek Segafredo sloeg in de laatste kilometers toe met een machtige demarrage. Hij bleef de Australiër Caleb Ewan (2de) en Wout van Aert, de winnaar van vorig jaar, derde. Favoriet Mathieu van der Poel legde beslag op de vijfde plaats achter drievoudig wereldkampioen Peter Sagan.
Net als in de meeste van de 111 edities van Milaan-San Remo hiervoor was de Poggio, een heuvel met de top op 5,5 kilometer van de finish, beslissend. Daar ontstond ook deze keer weer kopgroep van de ongeveer twintig sterkste renners, onder wie de winnaar. Met 299 kilometer is Milaan-San Remo ook de langste wedstrijd van de wielerkalender. De omstandigheden waren dit jaar perfect: geen wolkje aan de lucht, 14 graden en nauwelijks wind.
Ook dit jaar ging er meteen na de start in de buitenwijken van Milaan een groep vandoor, acht renners deze keer, die het grootste deel van de koers voor het peddelende peloton uitrijdt. Van der Poel vindt het maar niks, zo koersen, zei hij voor de wedstrijd. ‘De eerste 150 kilometer is het vooral een kwestie van niet in slaap vallen door wat met de anderen in het peloton te praten, wat om je heen te kijken.’
Op de Cipressa, een helling waarvan de top op 22 kilometer van de finish ligt, werd de kopgroep ingerekend waarmee een einde kwam aan wat vermoedelijk de langste vlucht van het seizoen zal zijn: 275 kilometer. Het was de 27-jarige Rotterdammer Taco van der Hoorn van het Belgische Intermarché-Wanty die als laatste koploper door het door Jumbo-Visma en Ineos aangevoerde peloton werd opgeslokt.
Vervolgens ging het hard door naar de Poggio – Italiaans voor ‘heuvel’, in dit geval dé heuvel. Dat de beslissing vrijwel altijd op dat korte en niet eens zo heel steile klimmetje valt, maakt het in de ogen van Van der Poel zo moeilijk Milaan-San Remo te winnen. ‘Omdat er niet veel momenten zijn waarop je de race naar je hand kunt zetten’, zei de 26-jarige kleinzoon van de winnaar in 1961, Raymond Poulidor.
Op dat ene moment, halverwege de Poggio, kwam niet Van der Poel, maar de huidige wereldkampioen Julian Alaphilippe met de openingszet. Hij sprong uit het peloton en Van Aert reageerde meteen. Van der Poel zat verder achterop en had een krachtsexplosie nodig om bij zijn twee rivalen te komen. Van Aert deed nog een vergeefse aanval voordat de afdaling begon, maar het ging en groupe met een kleine twintig renners naar beneden.
Het normale scenario is dat die hele groep naar de finish scheurt, waar het op een sprint aankomt. Jasper Stuyven zag dat een van de beste sprinters ter wereld, Caleb Ewan, ook in de kopgroep zat. Ewan vertelde achteraf dat hij flink had geoefend om de Poggio optimaal door te komen. Van die Australiër ga ik het in de sprint niet winnen, dacht de Belg. Hij koos voor een alles-of-nietstactiek en ging er met een indrukwekkende versnelling op ruim 2 kilometer van de finish vandoor.
Op 600 meter van de streep voegde de Deen Kragh Andersen zich bij hem. De Belg drong de Deen de kop op en kon zo even herstellen en achterom kijken. Riskant, want hij zag de favorieten als een op hol geslagen kudde op zich afkomen. Stuyvens pokerspel betaalde zich uit: Kragh Andersen viel uitgeput stil, Stuyven passeerde hem en daarna de finishlijn met minder dan een fietslengte voorsprong op Ewan, Van Aert, Sagan en Van der Poel. Zo won Stuyven na ruim 6,5 uur fietsen met gemiddeld 45 kilometer per uur zijn eerste monument.
‘Iedereen keek naar Van der Poel, Van Aert en Alaphilippe', zei Stuyven meteen na afloop. ‘Ik wilde niet in hun groep sprinten. Dan word ik misschien tiende, dan sta ik nog liever helemaal met lege handen. In plaats daarvan pak ik de grootste en mooiste overwinning van mijn carrière.’
Als je na bijna 300 kilometer uit de greep van een kopgroep kunt blijven, ben je de sterkste renner van de dag, vond een nauwelijks teleurgestelde Van der Poel. ‘Je moet een beetje gokken waarop je wel en niet reageert.’ Hij en Wout van Aert durfden het niet aan om op Stuyven te reageren, uit vrees de sprintoverwinning als het ware te schenken aan Ewan. ‘Ik ben niet geklopt op mijn fysiek, maar op mijn tactiek', concludeerde Van Aert. En Van der Poel: ‘Stuyven koos het perfecte moment en was sterk genoeg om het vol te houden.’
