vijf vragen over de wielerlente
Wie is de koning van het voorjaar: Van der Poel of Alaphilippe?
De voorjaarsklassiekers zijn verreden, de maanden van de grote ronden komen eraan. Een terugblik op de wielerlente in vijf vragen.
Was Mathieu Van der Poel beter dan Julian Alaphilippe?
Op papier scoort ‘Loulou’ het hoogst: negen overwinningen tegenover zes van ‘Matje’. Ook diens palet maakte indruk. Niet alleen won Alaphilippe grote eendagswedstrijden ( Strade Bianche, Milaan-San Remo en de Waalse Pijl), hij pakte ook etappes in meerdaagse koersen, zoals de Vuelta à San Juan, de Ronde van Colombia, de Tirreno-Adriatico en de Ronde van het Baskenland.
Van der Poel was om te beginnen de revelatie. Wat van zijn ploeg best nog een ontdekkingsreis had mogen worden, mondde uit in een zegetocht. Hij koerste hartveroverend, met overgave, onorthodox, onbevangen en onbevreesd. De winst in de Amstel Gold Race was historisch en de mooiste: zo terugkomen uit geslagen positie is nooit vertoond.
Ook met het negeren van chauvinisme is er geen ontkomen aan: de niet bestaande trofee van de beste renner uit de lente gaat naar de renner met de ontwapenende blosjes op de wangen. Tel mee dat hij debuteerde, dat hij verraste en dat zijn ploeg in vergelijking met het veelkoppige ensemble prijswinnaars van Deceunink-Quickstep een kleine speler is. Vergeet zeker niet dat hij in de twee directe confrontaties – de Amstel Gold en de Brabantse Pijl – het Franse druktemakertje erop legde. Toegegeven: als Alaphilippe zondag ook nog Luik-Bastenaken-Luik had gewonnen, was de rangschikking andersom geweest. Maar hij zakte erdoor, op de Valkenberg.
Waar waren de twintigers (en de dertigers)?
Dat twintigers dertigers de maat nemen, kondigde zich vorig jaar al aan, met winsten in Strade Bianche (Tiesj Benoot), Omloop het Nieuwsblad en de Amstel Gold Race (Michael Valgren), de Brabantse Pijl (Tim Wellens), de Waalse Pijl (Alaphilippe) en Luik-Bastenaken-Luik (Bob Jungels). Maar wie nu de meeste van die namen ziet, moet vaststellen dat een brede doorbraak in de klassiekers is uitgebleven. De smaakmakers van dit seizoen waren de veelvraten. Alaphilippe (26) en Van der Poel (24) hebben het hun generatiegenoten niet makkelijk gemaakt. Alleen Alberto Bettiol (25) ontsnapte, in de Ronde van Vlaanderen.
Dertigers met reputatie hadden het weer zwaar, met Jakob Fuglsang (34), de beste in Luik-Bastenaken-Luik, als uitzondering. Greg Van Avermaet (33) en wereldkampioen Alejandro Valverde (39), onder anderen, kwamen er niet aan te pas. Moet de met vorm en motivatie worstelende Peter Sagan (29) soms ook al tot de dertigers worden gerekend? Ja, Philippe Gilbert (36) won Parijs-Roubaix, maar het was Wout van Aert (24) die imponeerde door na tegenslag telkens weer terug te keren. Ja, Alexander Kristoff (31) won een zinderende versie van Gent-Wevelgem. Maar hij mocht pas sprinten na de zegen van ploeggenoot Fernando Gaviria (24), die het hoge tempo was opgebroken. Van der Poel had nog verder kunnen komen dan zijn vierde plek, maar hij liet zich tot twee keer toe insluiten. Het was zijn eigen schuld, gaf hij toe, als een twintiger die nog veel moet leren.
Wie bestijgt de vacante sprinterstroon?
Het was een pijnlijk beeld in de Scheldeprijs, een felbegeerde trofee onder sprinters: Marcel Kittel (30) moest al lossen uit het peloton voordat de echte schermutselingen begonnen. De Duitse topsprinter komt maar niet op gang. Het afgelopen seizoen bevestigde ondubbelzinnig dat diens hele lichting aan het tobben is. Mark Cavendish (33), geplaagd door een virusziekte, wint niet meer. Bij André Greipel (36) is de scherpte er al langer af.
Het is Dylan Groenewegen (25) die zich aandient als de nieuwe sprintkoning. Hij won etappes in Parijs-Nice en de Driedaagse Brugge-De Panne en hij flikte het overtuigend zowel met behulp van de ploeg als op eigen kracht. Sam Bennett, Caleb Ewan en Fabio Jakobsen, allen twintigers, staan te trappelen in de coulissen. Maar let voor alle zekerheid ook maar op Van der Poel, toch al de rode draad in dit verhaal. Kijk maar eens terug hoe hij de eerste etappe in de Ronde van de Sarthe wint. Het is alsof hij zichzelf afschiet.
Wordt het vrouwenwielrennen serieuzer genomen?
Aan de renners ligt het niet. In spanning overvleugelden de wedstrijden meer dan eens de confrontaties tussen de mannen. Dat de dominantie van de Nederlandse deelnemers, ondanks belangrijke zeges van Annemiek van Vleuten, Anna van der Breggen en Kirsten Wild, een tikkeltje minder vanzelfsprekend is geworden, kan de interesse over de grens alleen maar prikkelen. Steeds meer profploegen richten vrouwendivisies op, zoals Trek-Segafredo en Movistar. Er zijn initiatieven genomen tegen het feodale onderscheid met de mannen in prijzengeld en salaris. Maar in een sport die het vooral van exposure op tv moet hebben, schrijnt vooral het gebrek aan rechtstreekse uitzendingen. Van Vleuten en Van der Breggen deden er de afgelopen week hun beklag over. Van Luik-Bastenaken-Luik kwamen zondag alleen de laatste meters van de winnende Van Vleuten in beeld en ook nog eens ver over tijd. Zoiets voelt aan als een moetje.
Waarom vallen die Nederlanders telkens?
De balans stemt niet vreugdevol. Niki Terpstra viel in Vlaanderen. Wilco Kelderman ging onderuit in Catalonië. Zondag smakte Robert Gesink in Luik-Bastenaken-Luik tegen het asfalt. De schade was groot: bekkenfractuur (Gesink), breuk in een nekwervel (Kelderman) en een gebroken sleutelbeen (beiden). Het betekende ook dat ze hun kopmannen niet kunnen bijstaan in de Giro d’Italia.
Naar de oorzaak van een val is het vaak gissen. Het kan pure pech zijn, de manoeuvre van een ander, een seconde van onoplettendheid, een gebrek aan stuurmanskunst. Sunweb heeft veel geïnvesteerd in een analyse van de herhaalde tuimelpartijen van Kelderman. De ploeg kon geen structurele oorzaak achterhalen. Van der Poel, daar is ‘ie weer, viel dit voorjaar ook, twee keer zelfs. Hij brak niks. Nee, in zo’n seizoen breek je niks.
