Wegbereider van de professionele atletiek
Van het olympisch goud van Fanny Blankers (1948) tot het WK-zilver van Dafne Schippers: Nederland heeft een sprinttraditie. Vandaag: Nelli Cooman.
Nee, Nelli Cooman heeft niet gekeken naar de WK-finale van de 100 meter voor vrouwen. En dat doet ze vanmiddag ook niet wanneer de eindstrijd op de 200 meter wordt gelopen.
Nelli Cooman kijkt namelijk nooit naar atletiek. Sterker nog, ze kijkt zelden naar sport. Het dagelijkse leven slokt haar domweg op en het is haar bovendien te hectisch. Cooman leeft te veel mee. 'Ik heb het al bij hockeywedstrijden van mijn dochter. Dan sta ik te springen van de spanning. Dat is voor niemand leuk. Maar ik heb Dafne Schippers wel gefeliciteerd, hoor, via mijn sponsor.'
Ze is 51 jaar, de kordate Nelli Cooman. Geboren in Paramaribo en tot wasdom gekomen in Rotterdam. In 1986 en 1989 werd ze twee keer wereldkampioen op de 60 meter indoor en ze was zes jaar wereldrecordhoudster op die afstand.
Cooman liep hard in een tijd dat de hele wereld, zowel blank als zwart, hard leek te lopen. Het Oostblok was nog een geduchte leverancier van sprintsters met Cuba als filiaal van het communisme. In de concurrentiestrijd van toen lieten de VS zich niet onbetuigd. 'Je had Marlies Göhr, Marita Koch, Heike Drechsler, Evelyn Ashford en Flo-Jo natuurlijk.' Met Florence Griffith-Joyner, de laatste uit dat rijtje, trok ze het meest op.
Het is een mooie tijd geweest, maar Nelli Cooman heeft er niet alleen dierbare herinneringen aan. Bestuurlijk was de Nederlandse topsport nog niet zover als zijzelf. Zoals zoveel sporters van haar generatie kan Cooman een boekje opendoen over bobo's, over de geringe salariëring en over de tegenwerking.
'Ik kreeg 200 gulden van de bond, meer niet. En voor sponsors die ik zelf had binnengehaald, was geen plek op de belangrijke wedstrijden. Om overdekt te kunnen trainen, moest ik 's avonds de Maastunnel in. En een eigen trainer mocht niet mee naar de grote toernooien.'
In die zin heeft Nelli Cooman de weg geplaveid voor Dafne Schippers. 'Als ik nu zie hoe dat bij haar is geregeld. Een eigen trainer, familie in de buurt. Er is een hoop veranderd.'
Op de vraag of haar huidskleur het moeilijker maakte, doet Cooman er abrupt het zwijgen toe. Discriminatie, heeft ze ervaren, is een onbespreekbaar onderwerp in Nederland. 'Als ik er iets over zei, werd de bal meteen teruggekaatst. Dan ging het over hoe ik het ervaren had.' Nu zou het, in relatie tot Dafne Schippers, misschien worden uitgelegd als kinnesinne. 'En dat wil ik niet.'
