Weg van het WK
Weg uit een wereld die haar kampioenschap voetbal organiseert en daarvan langzaam maar zeker gek aan het worden is...
EN ROUTE, zo snel mogelijk Frankrijk uit.
Weg van een snelweg waarop ik midden in de nacht vast sta omdat op de middelste baan een bus rijdt, aan alle kanten omgeven door politie-auto's met zwaailichten. Wie mogen er in godsnaam wel in die bus zitten? Spaanse voetballers.
Weg van een kasteel waar ik hardhandig word wegejaagd door een klerenkast in uniform. 'Maar ik wil alleen maar even kijken.' 'Niets mee te maken, wegwezen.' Wie mogen er in godsnaam wel in dat kasteel zitten? Nigeriaanse voetballers.
Weg van dat stadion waar de oproerpolitie met het geweer in de aanslag een toegangsweg barricadeert, waar de omringende middenstand zijn etalages met rolluiken moet beschermen, waar een Nederlandse collega door een agent op zijn kop wordt geslagen. Waarom in godsnaam? Om een ontbrekende parkeerkaart.
Weg van de kiosken waarin met de grootst denkbare letters nationale overwinningen worden bezongen en nationale nederlagen betreurd, waarin een Belgische krant op donderdag al het nieuws van tafel heeft geschoven, zodat de redactie in een open brief op de voorpagina drie doelpunten kan eisen. Wie is in godsnaam belangrijk genoeg om in een open brief op de voorpagina toegesproken te worden? Georges Leekens, bondscoach van het Belgische voetbalelftal.
En route, zo snel mogelijk door België heen. Naar huis, naar Nederland, naar normaal.
Bart Jungmann
