ANALYSEValpartijen Tour de France
Waarom zoveel valpartijen deze Tour? Selfienemers, domme fouten en wegen als zeepbanen
Door de grote hoeveelheid valpartijen – alleen al in de inmiddels roemruchte eerste etappe liepen meer dan dertig mensen averij op – is er discussie ontstaan over de veiligheid van wielrennen. Wat veroorzaakte al die valpartijen? En hoe ernstig zijn de gevolgen?
Het kan soms misgaan door een kleinigheidje. Vrijdagmiddag had Hugo Hofstetter de zinderende eerste koershelft in de eerste groep nog overleefd, maar op een onbewaakt ogenblik tikte hij het voorwiel van zijn voorganger aan en belandde hij op het asfalt. Zijn broek opengescheurd, zijn bil ontveld. Hij kon nog aansluiten en sprintte uiteindelijk naar de zevende plaats, maar het had ook heel anders kunnen aflopen.
Al treft de organisator ASO meer veiligheidsmaatregelen dan bij menig andere wedstrijd, toch gaat het in de Tour vaak mis. In het licht van de veiligheidsdiscussie in het wielrennen is het interessant om bij te houden hoeveel er gevallen wordt, welke oorzaken eraan ten grondslag liggen en wat de gevolgen zijn.
In de eerste week was het woord ‘chute’ 22 keer over de koersradio te horen. Vooral de openingsrit liet meteen zien dat een organisatie niet alles in de hand kan hebben. Na de eerste massale valpartij, die werd veroorzaakt door een selfienemende fan, waren het de weersomstandigheden die het gevaarlijk maakten.
Wegen die al maanden in de mediterrane zon hadden liggen sudderen in stof, olie en rubber, veranderden door een simpele regenbui in schuimende zeepbanen. Maar liefst negen keer ging het door de regen verkeerd.
Riskante punten
De gladheid vergrootte het gevaar bij punten die altijd al riskant zijn: versmallingen, chicanes en scherpe bochten. Met veel grip was het peloton daar in de meeste gevallen goed langs gestormd, maar op het gladde asfalt ging het nu steeds mis. Niet voor niets neutraliseerde het peloton de koers. Het kwaad was toen al geschied voor Philippe Gilbert, die zijn knieschijf brak, en diens ploegmaat John Degenkolb, die zoveel last van zijn val ondervond dat hij te laat over de finish kwam.
Toen het peloton daarna weer in gang was geschoten voor de eindsprint, ging het mis op 3 kilometer voor de finish: het moment dat de sprinters zich probeerden te positioneren en de klassementsrenners opgelucht hun benen stilhielden. Het voornaamste slachtoffer was Rafael Valls, die met een gebroken dijbeen de koers moest verlaten.
De ziekenboeg was na die eerste rit overvol. Meer dan dertig renners hadden in meer of mindere mate averij opgelopen. Zoals Wout Poels, die met een gebroken rib en longklachten toch weer opstapte. Of André Greipel, die vier hechtingen nodig had om verder te kunnen.
Gevaarlijke karavaan
Gevaarlijk bleek ook de karavaan met auto’s achter het peloton. Toen Anthony Perez in de derde etappe na een lekke band vlak achter zijn ploegleiderswagen reed, ging het mis. Om een blinde bocht bleken andere teamauto’s stil te staan, Perez’ ploegleider moest afremmen en de renner zelf klapte tegen de auto en tegen een rotswand. Hij viel uit met gebroken ribben en een klaplong. De bolletjestrui die hij die rit zou hebben veroverd, kon hij vergeten.
Meer nog dan de karavaan, obstakels of andere externe factoren, bleken renners vooral zelf schuld te hebben aan valpartijen. Dat was bij negen van de twaalf tuimelingen na die eerste regenrit het geval. Tom Dumoulin, die in etappe twee omkeek en over het wiel van Michal Kwiatkowski kukelde bijvoorbeeld, of Tiesj Benoot, die te hard een bocht instuurde en tegen de vangrail vloog in de vierde rit.
Zo waren het buiten de regen vooral de momenten van onachtzaamheid die de mannen op de grond deden belanden. Dommigheidjes die ze aan zichzelf te wijten hebben.
