Voor Van Aert en Van der Poel tellen in het veld alleen wereldtitels

Hoe bloedstollend en gedenkwaardig hun duels de afgelopen weken ook waren, voor Wout van Aert (28) en Mathieu van der Poel (28) waren het niet meer dan opmaten naar een apotheose. Beiden maakten er geen geheim van dat zij in het veldrijden nog maar één doel hebben: wereldtitels. Zondagmiddag in Hoogerheide kan de Belg in de verdeling van het aantal regenboogtruien langszij komen. Wordt het 4-4 of loopt de Nederlander uit naar 5-3?

Niemand die eraan twijfelt dat zij het onderling gaan uitvechten. Hun overmacht in de wedstrijden waaraan zij deelnamen was groot. Een of twee versnellingen volstonden om afstand te nemen van de overige tegenstanders. De enige die zich incidenteel kon mengen in het gevecht, is er niet bij: de Brit Tom Pidcock, de wereldkampioen van 2021, bereidt zich al voor op het wegseizoen.

Gelet op de uitslagen in de tien wedstrijden die ze dit seizoen tegen elkaar reden, heeft Van Aert de beste papieren: hij won er zes, Van der Poel vier. De jarenlange achterstand op zijn rivaal is overbrugd. Hij maakte indruk door met groot vermogen en uiterlijk volkomen kalm telkens diens aanvallen te pareren en er vervolgens zelf vandoor te gaan. Van der Poel kampt met fysieke tegenslag. In twee crossen in het zand, begin januari in Koksijde en Zonhoven, speelde zijn rug op en moest hij al snel afhaken.

Statistiek over winst en verlies is bij deze twee in de voorspellingen van beperkte waarde. Op basis van zijn eerdere heerschappij in de modder, had Van der Poel meer dan vier keer wereldkampioen kunnen worden, maar vanaf 2016 tot en met 2018 troefde Van Aert hem drie keer af. Pas daarna voorzag Van der Poel zijn overwicht meerjarig van een gouden glans, met drie achtereenvolgende zeges.

Thuis in Hoogerheide

In zijn voordeel dit jaar: in Hoogerheide voelt hij zich thuis. Vader Adrie komt er vandaan, de ouderlijke woning staat vlak over de grens en - dan toch nog maar een cijfer - aan de Scheldeweg won hij al vijf keer bij de elite een veldrit. Er was ook een saillante nederlaag: op het WK in 2014 klopte Van Aert hem in de categorie voor renners onder de 23 - diens enige zege op de Brabantse Wal. De Nederlander reed toen met keelpijn naar het brons.

Adrie van der Poel, de vaste parcoursbouwer in Hoogerheide, heeft enkele wijzigingen op de eerdere edities aangebracht, zoals extra lussen door het bos en voor de vip-tent. In het oog springt een nieuwe plek voor de balken, op de kant geplaatste planken met een hoogte van enkele decimeters. Ze liggen nu op een licht oplopende helling en dichterbij de finish. Het leidde de afgelopen dagen tot verdachtmakingen: dit is vooral gunstig voor zijn zoon. Die springt er doorgaans met een net wat hogere snelheid overheen dan de Vlaming. Vader Adrie haalt er zijn schouders over op. Hij verwijst naar zijn bemoeienis met andere WK-parcoursen, in Bieles en Valkenburg: uitgerekend daar zegevierde Van Aert.

De Belg heeft nog tijd een eventueel gaatje te dichten; te voet op de steile trap, bijgenaamd de Stairway to Heaven, en anders in de laatste honderden meters op asfalt, omhoog naar de finish. Als ze bij elkaar blijven, zal hij proberen er een lange sprint van te maken, terwijl Van der Poel met zijn explosiviteit juist gebaat is bij een korte krachtmeting. Het kan allemaal bijdragen aan alweer een nagelbijtende ontknoping. Dat de Belg van Belgium Cycling bij winst een premie van 20.000 euro ontvangt en de Nederlander van de KNWU geen cent omdat de kas leeg is, zal geen doorslaggevende rol spelen: in hun niet aflatende tweestrijd is eerzucht de drijfveer.