Volleyballer Joris Marcelis kampioen met zijn laatste smash en neemt zo stijlvol afscheid

Het laatste punt uit zijn volleyballoopbaan was een gedroomd punt, een gouden, onvergetelijk punt: het kampioenspunt. Joris Marcelis, de twee meter 11 metende reus van Orion, kreeg in de vijfde set van de vijfde wedstrijd tussen zijn clubteam en het Groningse Lycurgus de bal op 14-15 toegespeeld. Hij sprong aan de zijkant niet eens voluit; hij sloeg niet eens op volle kracht.

Het hoefde niet. De bal ging tegen de grond op Groningse bodem (14-16). Orion, drie jaar op rij in de kampioensstrijd verslagen door Lycurgus, wist zich met 3 tegen 2 sets (25-21, 25-22, 32-34, 23-25, 14-16) zeker van de titel van 2019. De blauwe tempel van Martiniplaza, gevuld met meer dan vierduizend toeschouwers, zweeg. Alleen het plukje in oranje geklede Achterhoekers ging uit de plaat. Hun mannenploeg werd voor de tweede keer in de clubgeschiedenis kampioen van Nederland.

De spelers probeerden hun topaanvaller Joris Marcelis op te tillen. Hij weegt ruim 100 kilo, maar de poging werd gedaan. Marcelis verdiende het ook. Waar zijn tegenvoeter bij Lycurgus, de 2.10 metende Wytze Kooistra, langzaam door de hoeven begon te zakken, hield zijn collega-diagonaalaanvaller stand. Marcelis maakte in de beslissende vijfde set vijf van de zestien punten, Kooistra kwam tot één score.

Laatste punt

Marcelis, die zondag per direct zijn carrière beëindigde, vertelde met smaak over zijn gevoelens bij dat laatste punt. ‘Ik heb eens van Ron Zwerver gelezen wat hij voelde toen hij op matchpoint bij de Olympische Spelen de bal kreeg aangespeeld en smashte. Hij zei dat zijn hele loopbaan op dat ene moment passeerde. Het klopt, ik voelde precies hetzelfde.’

De Betuwnaar (34) had een bepaald kleinere carrière dan de grote Ron, de drijvende kracht achter het olympische goud van Nederland in 1996. Marcelis is een harde werker die zijn lengte door de jaren aardig wist te benutten, een jaar of vier in het buitenland doorbracht met reeksen in Duitsland en België, en zijn sportjaren bekroonde met een landstitel.

Niemand had verwacht dat Orion het dit jaar zou doen. Bij de start van de competitie vertrok international Wessel Keemink, na een goed WK , naar de Italiaanse grootmacht Modena. Hij kon het aanbod niet weerstaan. Coach Martijn van Goeverden mocht de zaak oplossen. Halverwege de competitie belandde passer-loper Pim Kamps weer op de spelverdelerpositie die hij eerder bij de club door de jaren heen invulde. Hij was erbij toen Orion in 2012 de eredivisietitel greep.

Vier maanden vóór de play-off werd de beslissende zet gedaan. De Israëliër Shalev Saada kwam naar de Achterhoek. Hij had vier jaar in de Verenigde Staten gespeeld en zei zondag dat hij van de Achterhoek hield en nog lang niet van plan was daar te vertrekken. ‘We gaan dit team terugbrengen naar de tekentafel’, zo verduidelijkte hij zijn eigen plan om in Doetinchem te blijven.

Rug tegen de muur

Hij zei dat dit het ware Orion was. Saada, international voor zijn land: ‘Wij staan met de rug tegen de muur. We zijn nagenoeg dood, maar dan komt deze ploeg overeind. We geven nooit op. In de hele kampioensserie kwamen we telkens terug. Dat gaf ons in deze beslissende wedstrijd ook het vertrouwen terug te keren in de wedstrijd.’

Het was gemakkelijk uitgelegd, maar minder eenvoudig uitgevoerd. In de derde set weerstond Orion liefst vijf kampioenschapspunten van Lycurgus, op 24-23, 25-24, op 29-28, 30-29 en 31-30. Met name de tweede was zwaar besproken. De service van Frits van Gestel, een direct punt, werd uitgegeven door de lijnrechter. Iedereen en alles was overtuigd dat de bal op de lijn landde. In het clubvolleybal zijn geen Hawkeyes of VAR’s. De camera van de NOS kon de bal onvoldoende registreren en speelde daarbij ook geen enkele rol.

Bij 32-33, het vijfde setpoint van het strijdende Orion, sloeg de normaal zo koele Wytze Kooistra namens Lycurgus de bal uit en wisten de Achterhoekers zich terug in de wedstrijd en in de kampioensstrijd. De vierde en vijfde set gaven het overtuigende beeld van de gepassioneerde knokploeg uit het oosten die de noorderlingen, kwalitatief de betere volleyballers, eronder wisten te houden. Met de setstanden 23-25 en 14-16 ging de kampioensschaal naar Orion dat in de stille hoop dat het toch allemaal goed zou komen de flessen champagne had meegenomen en die over de eigen aanhang leegspoot.

De analyse van spelverdeler Pim Kamps paste naadloos bij het vertoonde spel. ‘Heus, wij hebben niet de allerbeste spelers. Bij 2-0 achter gaf hier niemand een stuiver voor ons. Maar dat moet je nou net niet denken over ons team. Dan komen wij altijd weer terug.’

‘Dit is het hart van Orion dat hier wint. Wij geven nooit op. Ja, ik breng vuur in het team, maar dat doet onze beste krachten ontwaken’, zo sloot uitblinker Shalev Saada zich aan bij de woorden van zijn medespelers. Joris Marcelis liep toen nog als verdwaasd rond. Op de laatste dag van je volleyballoopbaan kampioen worden, in een vijfsetter met het beslissende punt van je hand, door minder raken sportmensen voor enkele euforische minuten van hun vaste route af.