Reportage
Van Gaal bij de première van Louis: ‘Het is toch niet normaal dat dit een voetbaltrainer overkomt’
Laat het schrijden over de rode loper maar over aan het bekendste echtpaar in het Nederlandse voetbal. Louis en Truus van Gaal luisterden maandag de première van de film Louis op.
Louis van Gaal, in blauw pak, met blauwe schoenen en een stropdas met veel oranje, loopt al bijna drie kwartier van camera naar microfoon, als hij op het eind van de rode loper bij het laatste plukje pers arriveert. Hoe het voelt, nu letterlijk de rode loper voor hem is uitgerold, voor de première van de film Louis? Hij lacht: ‘Dit is speciaal. Het is toch niet normaal dat dit een voetbaltrainer overkomt. Maar ik geniet wel. En kijk eens hoeveel media hier zijn.’ Hij zegt het met lichte spot. Alsof de media opeens vrienden zijn van de bondscoach.
De Reguliersbreestraat, bij de ingang van bioscoop Tuschinski, is bijna te smal voor zoveel opwinding. Voorbijgangers houden halt om een glimp op te vangen van het echtpaar, of van al die andere bekenden en gedroomde bekenden. Om 19 uur rijden Louis en Truus van Gaal voor in een Mercedes.
Het is alsof een president arriveert, in een web van richtlijnen. ‘Deze’, roept de ceremoniemeester telkens naar Van Gaal, en dan houdt hij een wit opgerold papier boven het hoofd van een fotograaf, zodat Van Gaal weet in welke lens hij moet kijken. Alles is tot in detail geregeld, alsof het looplijnen van zijn tactiek betreft; 1-3-4-1-2 is hier een kwestie van viertallen, of van twee tv-zenders die samen één interview doen, van smeken om een quote. Lopermoment, is het opvallendste woord in de instructies.
De bondscoach heeft aan een voornaam genoeg
Louis, heet de documentaire kortweg. De bondscoach heeft aan een voornaam genoeg. Een film van ruim twee uur, omdat hij wil dat het publiek hem ook anders leert kennen dan vanuit de reguliere media. Filmmaker Geertjan Lassche startte toen Van Gaal nog geen bondscoach was, en neemt de kwalificatie voor het WK van Qatar natuurlijk mee.
‘Het meest emotionele is als mijn dochters praten over hun moeder Fernanda, en dat we geen afscheid konden nemen van haar’, zegt Van Gaal. Noemenswaardig vindt hij scènes uit Rwanda, eerst met gorilla’s, en ook als hij oefent op de naam van president Kagame. In de film zit veel moois: de gebalde vuist na de beslissende zege op Noorwegen, als hij de pen keurig opbergt, boven in de Kuip, omdat hij door een valpartij een breuk opliep en niet langs het veld kon zitten. De weg terug, in de rolstoel, als de chauffeur over een hobbel rijdt, Van Gaal vergaat van de pijn en hardop klaagt over de kwaliteit van de Nederlandse wegen. De sterke rol van echtgenote Truus is tekenend, als vrouw voor, achter en naast de bondscoach.
Op de rode loper stappen veel witte schoenen van coryfeeën. Al die namen, van Jeroen van der Boom die hem eens bezong, tot Edwin van der Sar, Erik ten Hag, Edgar Davids en de broers De Boer, die net zolang vragen beantwoorden als vroeger. Frank en Ronald zitten in de film op de achterbank bij Van Gaal in de auto, met bekentenissen over het niet gehaalde WK van 2002. Net als vroeger op de achterbank, toen Van Gaal ze vanuit Avenhorn ophaalde in Grootebroek en meenam naar de training van Ajax.
De totale mens Louis van Gaal
Zo geeft de film een beeld van de totale mens Louis van Gaal. Hij heeft veel meegemaakt, ook als het om de dood gaat van geliefden, en wilde alles laten zien. ‘Ik heb het principe van de totale mens op mezelf toegepast.’ De lieve Louis, de opgewonden Louis, de emotionele Louis, de zelfverzekerde Louis. Van Gaal complimenteert zichzelf op het witte doek als hij een goede bal slaat op de golfbaan, en tempert later de euforie. ‘Nou is het wel weer goed geweest met de zelfverheerlijking.’
De onthullingen gaan over zijn ziekte, prostaatkanker en een nierbekkenontsteking, voor en tijdens de kwalificatiereeks. Hij hield het voor staf en spelers verborgen. De ziekte was onlangs al bekendgemaakt in de talkshow van Humberto Tan. Sindsdien heeft hij talloze reacties gehad. ‘Ik heb zo mijn best gedaan om iedereen te antwoorden. Maar ja, dan kreeg ik weer een bericht terug. Het is fantastisch. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Het is ongelooflijk, zoveel energie als ik hiervan krijg.’
Alvorens hij de zaal betreedt, om niet voor het eerst te bekijken hoe Louis van Gaal op het doek de totale Louis is, zegt hij dat het goed met hem gaat. De behandelingen zijn geweest, de prostaat is ‘gepeld’. Hij tikt op de slaap van de verslaggever: ‘Het gaat erom wat je in je brein voelt. Ik ben een positivo.’
