Tom Dumoulin is tevreden na tweede test op zijn tijdritfiets in Zwitserland

Die 44 kilometer lange tijdrit is het grote doel voor Dumoulin, die na enige maanden twijfel besloot toch weer wielrenner te willen zijn. De klim- en daaltijdrit waarin Dumoulin op 56 seconden na ritwinnaar Rigoberto Urán vijfde werd was de voorlaatste etappe van de Ronde van Zwitserland, een achtdaags klimfestijn dat veel renners aangrijpen om zich voor te bereiden of in de kijker te rijden voor de Tour de France die 26 juni begint.

De Ecuadoriaanse klimmer en Giro-winnaar in 2019, Richard Carapaz (28), won zondag de Zwitserse ronde mede dankzij alweer een heersende en controlerende Ineos-Grenadiers-ploeg. Zo domineerde deze Britse ploeg eerder dit jaar ook al de Giro met eindwinnaar Egan Bernal. In de meerdaagse rittenkoers daarna, het Critérium du Dauphiné, deelde Ineos eveneens de lakens uit met winnaar Richie Porte (36) en de nummer drie van de eindklassering, Geraint Thomas (35), in 2018 winnaar van de Ronde van Frankrijk. Carapaz, Porte en Thomas zijn alledrie opgenomen in de komende Tour-ploeg waarvoor ook de winnaar van de Giro van vorig jaar, Tao Geoghegan Hart (26) is geselecteerd.

Sam Oomen achtste

Sam Oomen (25) was met een achtste plaats in het eindklassement de beste Nederlander op 4 minuut 16 van Carapaz. Oomen, toch al geruime tijd beschouwd als een ronderenner voor de toekomst, reed in Zwitserland als de kopman van Jumbo-Visma – ‘supermooi’. Volgens zijn ploegleider Addy Engels is Oomen voor zijn examen geslaagd met zijn achtste plek. ‘Dat is in dit veld een mooie prestatie en een bevestiging dat hij een goede renner is.’

Oomen krijgt in augustus, in de Ronde van Spanje, de gelegenheid om dat in een grote, drie weken durende ronde te laten zien. Hij staat niet in de opstelling van Jumbo-Visma voor de Tour. Ook Dumoulin, in 2018 tweede in het eindklassement, gaat niet mee naar Frankrijk. Hij is louter met de olympische tijdrit bezig en zijn deelname in de Ronde van Zwitserland, met ook nog een korte, vlakke ‘chrono’ op de eerste dag, stond in dat teken.

Dumoulin moest aan zichzelf en keuzeheer Koos Moerenhout bewijzen dat het een realistische missie is om in Tokio voor een medaille te gaan. ‘Ik was echt nerveus’, zei Dumoulin over de uren voor de eerste tijdrit vorige week zondag. ‘Dat gevoel heb ik al heel lang niet gehad. Daarom ben ik ook hier, om die kop eraf te hebben.’

Nieuw materiaal

De Limburger reed ook op nieuw materiaal, omdat Jumbo-Visma van fietsmerk is veranderd. ‘De eerste keer op die wielen, de eerste keer op die banden, dat was wennen.’ Tevreden was Dumoulin met de zestiende plek in de eerste tijdrit, maar hij bespeurde onderweg wat terughoudendheid bij zichzelf: ‘Dan haal je de spanning wat te vroeg van de beentjes voor een bocht. Dan denk je: ik moet daar toch voor afremmen, laat ik het maar tien meter eerder doen. Aan dat soort dingen daaraan merk je dat je nog net iets tekort komt.’

Hoewel de liefde voor de fiets hem terug heeft gevoerd naar het wielrennen, is een tijdrit rijden, zo doceerde de specialist, eigenlijk iets verschrikkelijks. ‘Als ik er een rij beleef ik er geen lol aan. Niemand heeft dat en ik heb het ook nooit gehad. Het zou ook niet goed zijn als je dat hebt. Een tijdrit is volle bak gaan en alles wat je hebt op de weg smijten. Dat is beslist niet iets wat je als ‘fun’ kunt bestempelen.’

Er zat een duidelijk stijgende lijn tussen de eerste en tweede tijdrit van Dumoulin, met vijf koersdagen ertussen. ‘Ik mag hier heel tevreden mee zijn’, zei hij over de moeilijke klimtijdrit van zaterdag. ‘Dit bevestigt dat mijn niveau wel redelijk is.’ Het niveau dat hij had op 19 september vorig jaar, daar is Dumoulin naar op zoek. Toen werd hij achter Tadej Pogacar tweede in de tijdrit waarmee Pogacar de Tour won.

‘Het moet zeker nog beter om op de Olympische Spelen mee te doen voor de prijzen.’ Niettemin: twee geslaagde testen, aldus Dumoulin. Woensdag volgt test drie: het Nederlands kampioenschap tijdrijden in Emmen.