Shorttracker Lara van Ruijven was 27 toen ze vrijdag stierf. Gewoon, een vrolijke vrouw. Waarom toch?

Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Brian Jones, Kurt Cobain, Amy Winehouse. Ze behoren tot de zogenoemde Club van 27. Artiesten uit de rockwereld, sterren, omgekomen op hun 27ste, als gevolg van een overdosis drugs of zelfmoord. Hun hoofden liepen over van roem, depressie, euforie of eenzaamheid. Wie zal het zeggen. De wereld rouwde. Waarom toch?

Shorttracker Lara van Ruijven was ook 27 toen ze vrijdag stierf, door de ontsporing van haar immuunsysteem. Geen drugs. Gewoon, een vrolijke vrouw.

Waarom toch? Opeens werd ze ernstig ziek tijdens een trainingskamp, de topsporter met de grote ogen. Altijd met een twinkeling, schreef schaatsverslaggever Erik van Lakerveld. Ze was bepaald geen rocker. Hoewel? Kijk naar dat bankje waarop de NOS zaterdag drie teamgenoten vroeg om over ‘Laar’ te praten.

Een bankje, bijna bezwijkend onder het verdriet, in lommerrijk Zuid Frankrijk. Suzanne Schulting, zeg de frontvrouw van de band, Yara van Kerkhof en Rianne de Vries proberen sterk te zijn, maar dat kan helemaal niet en dat hoeft ook helemaal niet.

Het is al dapper dat ze hier een monumentje oprichten voor hun vriendin. De meidenband heeft een lid verloren. De drie overgebleven vrouwen kruipen steeds dichter bij elkaar, pakken elkaar zachtjes vast en zoeken naar de beste houding, trillend van emotie.

‘Niets kan omschrijven hoe mooi Laar is’, zegt Yara van Kerkhof. Ze mochten haar nog even aanraken vrijdag.

Eigenlijk zijn die meiden ook rock-’n-roll, op hun manier, alleen zonder alcohol en andere drugs. Shorttrack is een stoere sport van snelheidsfreaks. De toppers trekken van land naar land, van continent naar continent, om in volle zalen vol dampende muziek op te treden. Verder trainen ze, hangen ze rond in hotels en zijn ze met elkaar een soort gezin. Alles delen ze met elkaar. Problemen, vreugde, geheimen.

Van Ruijven vond shorttrack mooier dan gewoon schaatsen. Dat wist ze al als kind. Gewoon schaatsen is country, terwijl shorttrack rock is, vanwege de snelheid, het hangen in de bochten waar van ze zo hield, het contact tussen de lichamen, het passeren. In een flits binnendoor, floep, onverwacht, of op kracht buitenom op het bochtige baantje. Van Ruijven was een superstarter. En de vier samen waren top op de aflossing, als de ritmesectie in een band.

Het risico van de zware val loert in elke bocht, op elke meter. De jury let altijd op of en wanneer de artiesten regels overtreden. Uitglijdend over de finish won Van Ruijven vorig jaar de wereldtitel op de 500 meter. De vrouw uit Naaldwijk had nog zoveel plannen, al was ze nu herstellende van een schouderblessure.

Vrijdag, tijdens een avondwandeling, trilde mijn telefoon even, vaak een voorteken van slecht nieuws. Lara van Ruijven was overleden. Het is zo intens verdrietig, zelfs als je haar nooit hebt ontmoet, als je nooit een vaste volger van shorttrack bent geweest. Het verdriet om een veel te vroeg overleden mens is universeel. Een dag na de dood, op het bankje in Frankrijk, zegt Rianne de Vries: ‘Ze floot altijd. Altijd hetzelfde deuntje.’