Serveer je droom met een scheutje water, zoals Djokovic

Op zijn jasje staat het getal 22: Novak Djokovic heeft 22 grandslamtitels gewonnen. Twee meer dan Roger Federer. Evenveel als Rafael Nadal. De drie zijn generatiegenoten, al is Djokovic jonger dan zijn rivalen en is Federer gestopt. De Serviër is met 35 jaar een symbool van opoffering, in een poging de tijd aan de wereldtop eeuwig te laten duren.

In tijd gemeten betekenen zijn 22 grandslamtitels: vijfenhalf jaar op rij alle vier belangrijke toernooien winnen. De Australian Open is koploper met tien titels. Bij het voetbal houden ze een race wie de Goat is, de beste aller tijden. Dan gaat het bij vooral jongeren vaak tussen Ronaldo en Messi, alsof hele tijdperken van eerdere voetballers niet bestaan. Bij de individuele sport tennis is de vergelijking makkelijker te trekken, zeker als de uitblinkers in ongeveer dezelfde periode gloriëren.

Niet velen zullen Djokovic noemen, op de vraag wie de grootste aller tijden is. Hij komt niet zo rechtstreeks het hart binnen als Federer of Nadal. Hij is gewoon een geweldenaar die alle facetten van zijn sport tot in de finesses beheerst, met de forehand als blikvanger. Mentaal sterk, tactisch meesterlijk.

Mentaliteit is een onderschat fenomeen in topsport. Hij zegt, in zijn dankwoord, dat het moeilijker is de top te halen als je uit een klein land als Servië komt, zonder grote voorbeelden, zoals dat ook geldt voor verliezer Stefanos Tsitsipas uit Griekenland. Anderzijds: hoe meer moeilijkheden, des te meer te overwinnen, des te beter je wordt. Dat is lang niet altijd zo, maar hij mag dat hier zeggen, met de beker in handen.

Eén set verloren, gedurende het hele toernooi. Zijn hamstring leek het te begeven, eerder in de week, maar hij herstelde. Zijn zege is ook een kwestie van revanche. Zeker. Hij werd het land uitgezet vorig jaar, omdat hij weigerde zich te laten vaccineren. Dit jaar was er gedoe met zijn vader, die zich liet fotograferen met een Poetin-liefhebbend gezelschap. Revanche, hij hoeft het trouwens niet zo te benoemen. Hij kijkt wel uit, in zijn favoriete huis.

Eerst is hij rustig, na het winnende punt. Tikje met de vinger tegen de slaap. Tikje op het hart. Titel van het verstand, titel van het gevoel. Pas later, als hij klimt naar de eretribune waar familie, coaches en vrienden emotioneel en euforisch staan te wezen, laat hij zich op de grond zakken en barst hij uit in een onbedaarlijke huilbui. Het is net of zijn omstanders ook niet precies weten wat ze moeten doen.

Hij heerste in de tiebreaks, hoe dan ook een spel van het bedwingen van zenuwen. En Djokovic praat graag over dromen, net als veel andere sporters. Het is maar net hoe kleurig je het verhaal over je droom verpakt, hoe je het serveert aan de wereld die van dromen houdt. Hij zegt dus, in zijn dankwoord: ‘Bewater je droom, zoals je bloemen water geeft. Als er maar één persoon op de wereld is die in je gelooft, ga dan op zoek naar die ene persoon.’ Dat is een mooie uitspraak, ook te gebruiken buiten het tennis.