Schalken houdt Davis Cup-team in de race

Nu in Leipzig, bij de zesde gelegenheid, zou de geschiedenis zich zeker niet herhalen, beloofde teamcoach Schapers. 'Geen land is in staat ons zes keer te verslaan.'

Dat valt nog te bezien. De eerste dag werd afgesloten met verlies en winst, maar het zal ook Schapers niet zijn ontgaan dat die ene overwinning zomaar uit de lucht kwam vallen. Sjeng Schalken, bij ontstentenis van Richard Krajicek de voorman van de Nederlandse brigade, mocht van geluk spreken dat zijn tegenstander, een zekere Reiner Schüttler in gewonnen positie ten prooi viel aan een zenuw- inzinking en geen bal meer raakte.

De Duitser was in de eerste set (6-3) oppermachtig geweest en had de winst in de tweede reeks voor het grijpen. Maar ineens begon de 23-jarige sub-topper te trillen als een juffershondje. Te trillen zoals Jana Novotna ooit trilde toen zij, in de finale van Wimbledon, op het punt stond Steffi Graf te verslaan.

Schüttler kon de set maar niet te pakken krijgen, verspeelde acht setpunten en was in de twee resterende reeksen geen partij meer voor Schalken. De Limburger won twaalf games op rij. Alsof hij de zenuwpatient zo snel mogelijk uit zijn lijden wilde verlossen.

Nog lang na afloop stond Schalken perplex. 'In het begin liep het totaal niet. Elke derde bal ging mis. Tot overmaat van ramp raakte mijn hamstring opgeblazen en schoot de kramp er half in. Ik moest van heel ver komen. De inzinking heb ik overwonnen, en daar ben ik trots op. Maar ik moet niet vergeten dat ik de zege mede te danken aan het feit dat Schüttler aan acht setpunten nog niet genoeg had.'

Evenwicht na twee partijen. Het kan altijd nog gebeuren dat Schapers, voor wie geschiedenis indertijd slechts een bijvak moet zijn geweest, zijn voorspelling in vervulling ziet gaan. Niets is onmogelijk en alles kan altijd ten goede keren, zeker in een stad als Leipzig waar ruim tien jaar geleden de Wende begon. Maar de tennisnatie Duitsland verslaan, drievoudig winnaar van de Davis Cup, dat blijft een moeilijke affaire.

Het dubbelspel zal vanmiddag van cruciale betekenis zijn. Winst brengt de eindzege nabij, maar zijn Haarhuis en Siemerink daartoe ook in staat? Haarhuis' spel heeft sinds de vervroegde uittreding van zijn vaste partner Eltingh aan kwaliteit ingeboet en Siemerink slaagt er maar niet in zijn vrije val een halt toe te roepen. De Rijnsburger wil nog wel, maar het is de vraag of hij nog wel kan.

John van Lottum kan altijd, maar wil wel eens niet. Vorig jaar meldde hij zich af voor het degradatieduel in en tegen Ecuador. Geen tijd en geen zin. Nu wilde hij wel, graag zelfs. 'Ik begreep toen nog niet wat de Davis Cup betekende. Nu begrijp ik dat wel. Ik zal nooit meer afzeggen. Eigenlijk is er niets mooiers dan voor je land spelen.'

Van Lottum, in Madagascar geboren en in Frankrijk opgegroeid, speelde voor een debutant verre van beroerd in zijn openingspartij tegen Thomas Haas. De wereldburger met een zwak voor Oranje, wilde goed spelen omdat hij het een en ander goed te maken had. Hij had er vorig jaar als invaller tegen België maar weinig van gebakken en had zich bij bond en coach impopulair gemaakt door op te biechten dat hij wel eens aan een jointje had geproefd en autopiraterij had bedreven.

Hij kreeg, omdat Krajicek nu eenmaal niet beschikbaar was, het voordeel van de twijfel, op voorwaarde dat hij zich tijdens de driedaagse in Leipzig als een modelprof zou gedragen en zijn best zou doen.

Hij deed zijn best, meer dan zijn best. Zijn ziel brandde gisterenmiddag van eerzucht en passie. Hij was het die aanvankelijk het spel bepaalde, niet zijn illustere opponent Haas. Hij produceerde de aces en hij legde de bal met zijn backhand zo vaak tegen of op de lijn dat Haas er somtijds moedeloos van werd. En Van Lottum was het ook die de paar duizend Duitsers op de tribunes letterlijk met stomheid sloeg en het Oranjelegioen, toch gauw een mannetje of tweehonderd sterk, in vervoering bracht.

De eerste set was binnen het half uur de zijne, de tweede zou, alles wees daarop, weldra volgen. Maar ineens werd de betovering verbroken. Van Lottum leek, toen een tiebreak zich aandiende, ineens van alle goede geesten verlaten. Hij stapelde fout op fout en kon geen vuist meer maken. 'In de tiebreak', zei hij na afloop ietwat mistroostig, 'heb ik het laten liggen. Daar heb ik de wedstrijd verloren.'

Geen man overboord. Schapers zag gisteravond de overwinning al gloren, net als Schalken trouwens: 'Laat hem maar komen, die Haas,'