Per vliegtuig naar de training

Kramer en Wüst laten de World Cup in Moskou, komend weekeinde, schieten. Ze geven de voorkeur aan een trainingskamp op een van de Canarische eilanden, waar ze bij zomerse temperaturen kunnen werken aan hun kracht en conditie.

Enrico Fabris, met twee gouden medailles de succesvolste schaatser van de afgelopen Winterspelen, kon zijn oren niet geloven toen hij er afgelopen weekeinde in Berlijn van hoorde. ‘Waarom’, vroeg hij ontzet, alsof de twee talenten verraad pleegden aan het ijs.

Een betere vraag zou zijn: waarom niet? Anni Friesinger, Gianni Romme en Carl Verheijen hebben al eerder aangetoond dat een bezoek aan de zon, ook als het seizoen al in volle gang is, inspirerend kan werken. Het vormt voor sommigen een nuttige onderbreking van de vele uren die worden doorgebracht in de kille, muffige ijshallen.

Bovendien, de tijd dat de schaatsers zich naar de wetten van de natuur schikken, is voorbij. De weergoden van de moderne tijd zijn hoogopgeleide technici die ijs kunnen maken op elk tijdstip van het jaar. De kosten zijn de enige beperking.

Kramer en Wüst kennen het smachten naar winterse kou nauwelijks. Zij weten niet beter of hun agenda geeft aan wanneer ze kunnen schaatsen. Natuurijs is iets uit hun kindertijd. In 1997 hebben zij, als 10-jarigen, voor het laatst meer dan honderd meter kunnen schaatsen zonder linksaf te moeten slaan.

De mondiale klimaatveranderingen doen het ergste vrezen voor natuurijs. Bob de Jong was het afgelopen weekeinde weliswaar voorpaginanieuws in Friesland met zijn bewering dat hij de Elfstedentocht kan winnen, maar het is niet ondenkbaar dat de laatste tocht in 1997 is gereden.

Schaatsen raakt steeds meer losgezongen van de jaargetijden. Slechts de traditie schrijft nog voor dat wedstrijden in de winter worden gehouden. Kou is geen vereiste. IJs kan naar believen in trainingsschema’s worden opgenomen of eruit worden weggelaten, nu het grote delen van het jaar op vele locaties is in te kopen.

Het inlassen van een trainingskamp op de Canarische eilanden is slechts een volgende stap. Als de ijsuren voor schaatsers in trainingsschema’s zijn te vatten, waarom dan niet ook de zonuren?

Het hoeft geen verbazing te wekken dat Kramer en Wüst hiervan profiteren. Hun trainers laten weinig aan het toeval over. Een vrachtwagen is ingericht als krachthonk. Als de hotelbedden niet voldoen, worden ze vervangen.

Maar ook in kleinere schaatslanden staat de tijd niet stil. De Finse sprinter Pekka Koskela verklaarde afgelopen weekeinde in Berlijn, na zijn zege op de 500 meter, dat hij geregeld met het vliegtuig naar de training gaat. Als het regent in zijn woonplaats Helsinki, informeert hij naar het weer in zijn noordelijker geleden geboorteplaats. Is het daar beter, dan neemt hij een binnenlandse vlucht (duur: 50 minuten) om toch te kunnen schaatsen.

Mark van Driel