Patrick Roest belooft na zijn baanrecord dat het beste nog moet komen

Vrijdag heeft Roest ook al de 5.000 meter op het kwalificatietoernooi voor de wereldbeker gewonnen. Toen leek hij eveneens op weg te zijn naar een baanrecord, maar achteraf bleek hij toch wat te veel met zijn krachten te hebben gesmeten. Na een voortvarend begin ‘plofte’ hij op het einde van zijn race.

Na een goed gesprek, ’s avonds in het teamhotel met coach Jac Orie, met wie hij samen de beelden terugkeek, besluit hij twee dagen later zijn rit op de 10 kilometer ‘verstandiger’ in te delen. Hij is een snelle leerling, constateert hij zondagmiddag tevreden. ‘Deze 10 was de betere versie van de 5 kilometer.’

Hij krijgt, als aandenken, een diploma in een plastic mapje mee en binnen enkele dagen zal zijn recordtijd in Thialf op een groot bord hangen, zodat hij er tijdens trainingen met een schuin oog naar kan kijken. ‘Dit is toch het schaatshart van de wereld. Het is mooi als je dan je naam achter de 10 kilometer ziet staan.’

Onvermijdelijk is de vraag of hij niet te vroeg in het seizoen in vorm is. Dat is niet het geval, verzekert Roest. Het beste moet voor hem dit jaar nog komen, liefst met een piek op de WK afstanden in Salt Lake City, in februari. Hij wil daar behalve een titel ook een wereldrecord rijden, al zegt hij dat nu niet hardop. ‘Je droomt van een wereldrecord, maar je gaat niet met dat idee van start.’

Pretoogjes

Zondag begint hij evenmin aan zijn 10 kilometer met het idee om een baanrecord te rijden. Dat besef komt pas drie ronden voor het eind, als hij net een versnelling heeft ingezet, zijn rondetijden daarmee tot onder de 30 seconden brengt en hij de speaker steeds enthousiaster hoort worden. Met pretoogjes: ‘Een 10 kilometer duurt lang. Je hebt tijd genoeg om te horen wat er allemaal gezegd wordt. Opeens hoorde ik die man ‘baanrecord’ roepen.’

Op het geschreeuw van de fans sluit hij zijn rit af met een ronde 28,7, de snelste van zijn race. Een rit op die manier indelen, met een afbouwend schema, is alleen iets wat de echte stayers kunnen. Maar een langeafstandsspecialist voelt hij zich nadrukkelijk niet, zegt hij. ‘Al begint het nu natuurlijk wel steeds leuker te worden.’

Zijn status is groeiende. Roest merkt het als hij aan de start van een wedstrijd staat en zijn naam wordt omgeroepen. ‘Het gejuich klinkt harder. Mensen beginnen me te kennen.’ Vorig jaar won hij op het kwalificatietoernooi voor de wereldbeker drie afstanden. Later in het jaar, in Calgary, werd hij wereldkampioen allround.

Vaak wordt Roest gevraagd of hij de heerschappij van Sven Kramer nu heeft doorbroken. Maar steevast antwoordt hij op deze vragen dat hij dan eerst nog wat meer titels zal moeten behalen. Hij mag dan vorig seizoen de nummer 1-positie op de Adelskalender (ranglijst van snelste schaatsers aller tijden) hebben veroverd, dat is nog wat anders dan negen wereldtitels allround en drie individuele olympische titels.

Liever blijft hij, de boerenzoon, nuchter: ‘Het gaat gewoon goed. Ik hoop deze vorm vast te houden, zodat ik er later in het seizoen in de echt belangrijke wedstrijden ook zal staan.’