Op het EK baanwielrennen is Jeffrey Hoogland nu eens de bovenliggende partij

Juist op het moment dat Harrie Lavreysen (24) maar weer eens zijn absolute heerschappij op de sprintnummers in het baanwielrennen leek te kunnen bevestigen, richtte zijn grote rivaal uit eigen land zich op. Niet hij, de koning van de baan op de Olympische Spelen in Tokio (twee keer goud, één keer brons), maar Jeffrey Hoogland (28) keerde behangen met het meeste eremetaal terug van de Europese kampioenschappen uit Grenchen in Zwitserland. Drie keer goud: dinsdag op de teamsprint, woensdag op de één kilometer en zaterdag op de keirin. Vrijdag was er ook nog zilver op de sprint geweest. Lavreysen bleef steken op twee keer goud, op de teamsprint en de sprint.

Dit resultaat was niet voorzien. Vrijdagavond had de ‘lichtflits van Luyksgestel’ de Nijverdaller op het koningsnummer er nog overtuigend in twee heats opgelegd. Het was zijn zesde achtereenvolgende zege in een reeks van dertien onderlinge confrontaties. De tussenstand op dit onderdeel is nu 8-5.
De wisseling van de wacht - om te spreken van een machtswissel zou gelet op de geringe krachtsverschillen voorbarig zijn - kreeg zaterdagavond gestalte op de keirin (drie ronden achter een gangmaker, drie ronden zonder). Het was uitgerekend het specialisme waarop Hoogland tijdens kampioenschappen nog nooit een medaille pakte. In de finale reed hij bij het ingaan van de laatste anderhalve ronde naar de kop om die niet meer af te staan. Hij keek maar één keer achterom om te zien waar Lavreysen toch bleef, de regerend wereldkampioen. Die kwam niet.

De Brabander had al vroeg in de drie laatste ronden, nadat de derny de baan had verlaten, een groot gat laten vallen, er kennelijk op vertrouwend dat hij het met zijn snelheid nog wel goed kon maken. Maar tijdens zijn jacht naar voren, dwong de Rus Mikhail Iakovlev hem tot twee keer toe in de baan naar boven. Dat kostte te veel kracht. Hij boog voortijdig het hoofd, eindigde als laatste en zag toe hoe Hoogland op de finish de Fransman Tom Derache en de Duitse Jerome Eilers van zich afhield. Voor de Sallander was het zijn elfde gouden medaille op EK’s. Het aantal zeges op WK’s staat op twee, beide keren op de teamsprint.

De Nijverdaller kon zijn geluk niet op. Voor de camera van de NOS zei hij: ‘Ik ben zo verbaasd over wat ik hier heb gedaan. Ik zat stikkapot na de sprint van vrijdag. Ik ben supertrots dat ik me weer zo heb kunnen opladen.’ Hij heeft zichzelf in Grenchen kunnen uitvinden, vertelde hij. Wat volgens hem goed uitpakte was het monteren van een voorblad met maar liefst 67 tanden. Na de één kilometer tegen de klok zijgt hij doorgaans volledig uitgeput ineen op de baan, nu daalde hij geheel op eigen kracht de trap naar het middenterrein af.

Lavreysen baalde na de keirin. ‘Ik ben amper moe. Ik voelde me supergoed en dan lukte het gewoon niet. Maar zoiets gebeurt vaker op dit nummer.’ Alles wees erop dat hij net als vorig jaar op de WK in Berlijn op weg was naar een hattrick. Na winst met Roy van den Berg en Hoogland op de teamsprint en de zege op de sprint - het betekende zijn eerste Europese kampioenstrui op dit onderdeel - maakte hij ook op de keirin aanvankelijk de meeste indruk. Waar hij zijn halve finale won met een fietslengte verschil, zag Hoogland in zijn race tegenstanders nog naast hem opdoemen. Niet dat die er zenuwachtig van werd. Toen het om de medailles ging, was hij degene die tactisch het slimst opereerde en bleek Lavreysen bij wijze van uitzondering de concurrent die zijn eigen mogelijkheden leek te overschatten.

Naast de euforie van het voor Hoogland geslaagde toernooi was er ook tegenslag geweest. In de nacht van donderdag op vrijdag gingen bij een brand - in de schuur van de woning van zijn ouders - baanfietsen van hem en zijn vriendin Shanne Braspennincx in vlammen op. In verband met hun verhuizing hadden zij er tijdelijk wielerspullen gestald. Ook de BMX waarop hij in de jeugd wereldkampioen was geworden, raakte onherstelbaar beschadigd.