Ongeloof over record 100 meter

'You finally got that sucker', riep coach Trevor Graham zaterdagmiddag naar Tim Montgomery die nooit sneller dan 9,84 was geweest. Of hij met dat sucker Maurice Greene bedoelde, of dat de trainer sprak over het wereldrecord, werd niet geheel duidelijk. Waarschijnlijk het laatste, want de coach uit North Carolina is een beminnelijk man, die zich nimmer zal bezondigen aan ordinair gescheld.

Greene, niet gestart wegens oververmoeidheid en vormgebrek, keek vanaf de tribune toe hoe Montgomery poseerde bij de klok, die de voor hem zo hatelijke cijfers 9,78 toonde. 'Wat was de windsnelheid?', was het enige dat de olympisch kampioen op dat moment kon uitbrengen.

Pech voor Greene, want de windmeter toonde twee meter per seconde. Dat is exact de toegestane rugwind die een sprinter kan benutten. Een fractie meer en het mondiale record van Greene, 9,79, gevestigd in 1999 in Athene met 0,1 rugwind per seconde, was niet gebroken.

Een wereldrecord op de 100 meter, dat was wel het laatste waar zaterdag rekening mee werd gehouden tijdens de Grand Prix-finale in Parijs, in het kleine stadion van Charlety, dat slechts met 7000 toeschouwers was gevuld.

Wereld- en olympisch kampioen Greene, bezig aan een slecht seizoen wegens sterfgevallen in de familie, deed niet mee. Dwain Chambers, de Europees kampioen, zou, zoals vaker dit seizoen, de 100 meter wel weer gaan winnen, in een tijd ergens vlak onder de tien tellen. En van mannen als Jon Drummond, Kim Collins en Tim Montgomery kon hoogstens een tijd rond de tien seconden worden verwacht.

Het pakte anders uit, Chambers verbeterde zijn persoonlijk record flink, hij kwam uit op 9,87, een evenaring van het Europese record van Linford Christie. Montgomery, die met een reactietijd van 0,104 een pikstart maakte, bleef de Brit voor.

Montgomery is, temidden van het vaak luidruchtige gezelschap snelle jongens, vaak een wat timide atleet. Geen grote schreeuwer, maar een man die meestal in een hoekje zit als de pers zijn vriendin Marion Jones belaagt. Beide atleten trainen bij Trevor Graham.

Drie jaar geleden sloot hij zich aan bij de groep van Jones en Graham, in Raleigh, North Carolina, door hen ook wel gekscherend Sprint Capital USA genoemd. Ze treden minder op de voorgrond dan de atleten van John Smith, die in Ato Boldon, Drummond en Greene acteurs bezit die volop van het leven in de schijnwerpers genieten.

Montgomery leerde bij miljonaire Jones ('die elke dag nog traint alsof ze volledig blut is') keihard te trainen. 'Ik leefde voorheen als een rockster, kwam vaak in nachtclubs. Dat leven eindigde toen ik met Trevor en Marion ging werken.'

De man die ooit een carrière als American footballspeler wegens blessures zag stranden, kende vorig jaar een visionair moment. In Edmonton, tijdens de WK, werd hij nipt verslagen door Greene, maar wat zei hij na afloop? 'Ik weet niet hoe lang het lichaam van Maurice het volhoudt. Maar als hij instort, ben ik er om zijn plaats in te nemen.'

Het bleek geen grootspraak. Lichaam en geest van Greene zijn anno 2002 inderdaad niet in goeden doen en prompt heeft Montgomery het roer overgenomen.

Of Greene nog steeds de beste sprinter was, wilden verslaggevers weten. Sommige collega-atleten noemen Greene achter diens rug nu al wreed 'Slow Mo', maar Montgomery bleef hoffelijk. 'Maurice heeft zich tijdens de recente kampioenschappen bewezen, ik heb alleen nog maar deze prestatie achter mijn naam staan.'