Ongekend spektakel in hockeystadion

Het belang van een hockeyduel tussen Pakistan en India is voor de nuchtere Nederlander moeilijk te begrijpen. Zelfs de titel van de prestigieuze Champions Trophy is ondergeschikt aan een overwinning op de aartsrivaal. 'Half Pakistan is aan de buis gekluisterd', zegt Sohail Abbas, strafcornerspecialist en oud-speler van Amsterdam.

Dat de wedstrijd prime time wordt uitgezonden, op een tijdstip dat de Pakistanen net voor het avondeten aan tafel schuiven, maakt de psychologische druk er niet minder op. Coach Tahir Zaman, zelf oud-international, weet precies hoe zoiets werkt. 'Die spelers beseffen heel goed dat thuis naar ze wordt gekeken en zijn allemaal uit op individueel succes. Het laatste kwartier speelden we niet meer als ploeg.'

Dat daarmee de dramatische 7-4 nederlaag moet worden verklaard wordt al snel duidelijk. Juist op een moment dat Pakistan weer eens leek door te dringen tot de finale van de Champions Trophy en indruk maakte met solide en verzorgd hockey, verliezen de spelers hun hoofd. 'Dat is de emotie', zegt Zaman. 'Je ziet het gebeuren, de wedstrijd kantelt en plotseling wordt iedereen emotioneel.'

Wat de afstraffing (waarmee Nederland al zeker is van de finale) vooral zo pijnlijk maakt is de ruime voorsprong van Pakistan tot bijna halverwege de tweede helft. Het is voor de supporters maar moeilijk te verkroppen. Nog voor het laatste fluitsignaal weerklinkt stormen zij het veld op om de aanhang van India te lijf te gaan. De vier extra bewakers die zijn ingehuurd, komen armen en benen tekort om de boel in het gareel te krijgen.

Indiase supporters hebben dan al kennis gemaakt met de spierbundels van de ordedienst. Als Gagan Ajit Singh zijn ploeg met een onnavolgbare actie op een 6-4 voorsprong brengt, is een enkele toeschouwer al niet meer te houden. De held wordt op het veld in een innige omhelzing gesloten.

De scheidsrechters, onder wie de Nederlander Rob ten Cate, zien zich drie minuten voor tijd zelfs genoodzaakt de wedstrijd even stil te leggen. Deze keer zijn het de spelers zelf die met elkaar op de vuist dreigen te gaan. Verhit stapt Ten Cate even later het veld af. 'Als hockeyscheidsrechter droom je ervan ooit een keer India - Pakistan te mogen fluiten', zegt hij. 'Dit is genieten.'

De vele doelpunten en de plotselinge ommekeer van de wedstrijd na rust maken het beladen duel inderdaad tot een ongekend spektakel. Hoe groot de belangen werkelijk zijn wordt belichaamd door de Indiër Jugraj Singh. Met gevaar voor eigen leven gooit hij zijn tengere lijf in de baan van de bal telkens als Abbas wil aanleggen voor zijn snoeiharde sleeppush.

Hij voorkomt er minstens drie doelpunten mee en wordt na afloop op de schouders gehesen, zeer tot ergernis van de Pakistanen. 'Zelfmoord', is het ondubbelzinnige commentaar van Zaman, die na afloop aandringt op een verbod van de internationale federatie. Singh voert zijn toneelstukjes (pijnlijk grijpen naar knie of arm) echter weergaloos uit. Hij brengt Pakistan compleet uit zijn doen en spoort zijn eigen spelers aan tot grootste daden. Voor het laatst in 1995 wist India zo'n ruime overwinning op Pakistan te behalen.

Thuis wacht Pakistan, dat met de nederlaag een plek in de finale heeft verspeeld, een koele ontvangst.