Nederlands tennis leunt op Schalken en Verkerk

`Ja hè', zei hij verrast na zijn verlies tegen de Argentijn David Nalbandian. `Nummer één. Het kan. Daar heb ik helemaal niet bij stilgestaan.'

Was Van Scheppingen 19 jaar oud geweest, dan zou zijn opmars naar de Nederlandse tennistop reden tot enthousiasme zijn. Maar de Zuid-Hollander is al 29.

Na een kortstondig verblijf in de tophonderd, zes jaar geleden, heeft hij in de krochten van het internationale tenniscircuit een bestaan bij elkaar gescharreld. Terend op vroegere verdiensten probeerde hij zich van de achthonderdste plaats terug te vechten. Pas dit jaar is zijn doorzettingsvermogen beloond. Hij staat hoger dan ooit op de wereldranglijst: 73ste.

De topvijftig is het doel van Van Scheppingen. Lukt dat, dan passeert hij Sjeng Schalken en Martin Verkerk mogelijk. Beide zijn langere tijd uitgeschakeld als gevolg van fysieke kwalen, en zullen zakken op de wereldranglijst.

Hoe leuk Van Scheppingen het Nederlandse kopmanschap ook zou vinden, een onverdeeld genoegen lijkt het hem niet. `Voor het Nederlandse tennis is het beter dat Sjeng en Martin goed presteren.'

Bij de US Open is duidelijk geworden hoe afhankelijk het Nederlandse tennis is van Schalken en, sinds vorig jaar, Verkerk. Bij de mannen deed behalve Van Scheppingen alleen Raemon Sluiter mee - ook hij mocht na één partij vertrekken. Bij de vrouwen kwam geen enkele speelster bij benadering in aanmerking voor deelname.

Sinds de jaren tachtig, toen de Nederlandse tennistop hoofdzakelijk bestond uit Michiel Schapers en Marcella Mesker, is de Nederlandse afvaardiging niet zo klein geweest. De jaren negentig stonden, wat Nederland betreft, in het teken van de spelersgroep die te boek staat als de `gouden generatie'.

Aan de vooravond van Roland Garros plaatste Verkerk vraagtekens bij de term `gouden generatie'. Eigenlijk is het overdreven daarvan te spreken, betoogde hij.

Op de prestaties van Richard Krajicek wilde hij niets afdingen, net als op het succes van Paul Haarhuis en Jacco Eltingh in het dubbelspel. Maar waarom zouden Haarhuis, Eltingh en Jan Siemerink in het enkelspel claimen `goud' te zijn? Verkerk vond dat hij en Schalken niet onderdoen voor hun voorgangers. Ook zij hebben immers de toptwintig gehaald.

Verkerk liet in zijn analyse buiten beschouwing dat de `gouden generatie' gedurende lange tijd garant stond voor Nederlandse aanwezigheid bij Grand Slams. Opmerkelijke prestaties waren er lang niet altijd, maar er was vier keer per jaar kans op succes.

Nu moet vooral Schalken, die vorige week wegens oververmoeidheid zijn seizoen vroegtijdig afsloot, de nationale eer hoog houden. Hij is de afgelopen jaren de constante factor geweest, door op Wimbledon en in New York door te dringen tot de kwart- en halve finales.

Of Verkerk zich ook structureel met de besten kan meten, moet nog blijken. Zijn verrassende finaleplaats in Parijs heeft, in zekere zin, verbloemd dat de Nederlandse top smal is.

Versterking uit de jeugd is voorlopig niet te verwachten. Bondscoach Tjerk Bogtstra heeft meermaals zijn zorgen uitgesproken over het gebrek aan talent. Bij de vrouwen overweegt hij zelfs Brenda Schultz te laten deelnemen aan de FedCup, de vrouwelijke tegenhanger van de Davis Cup. Schultz, die in de Verenigde Staten woont, moest vier jaar geleden stoppen met tennis vanwege hardnekkige rugproblemen. Destijds stond ze elfde op de wereldranglijst.

Bij de mannen is de situatie minder nijpend. Of liever, elders is het niet veel beter. Wat zou Engeland voorstellen als Tim Henman en Greg Rusedski geblesseerd zijn, Duitsland als Rainer Schuettler en Nicolas Kiefer aan kant blijven, Zwitserland zonder Roger Federer?

Schalken is vastbesloten nog enkele jaren tot het uiterste te gaan. Verkerk is, zoals Schalken geregeld zegt, een ongeslepen diamant. Hij kan tot grote hoogte stijgen, mits zijn schouderblessure geneest en hij vastbesloten is zijn loopbaan tot een succes te maken.

En wie weet tot welke wonderen Van Scheppingen in staat is.