Misschien heeft Ajax de ergste tijd achter de rug
Op de cover van Voetbal International stonden vorige week vijf jonge voetballers van Ajax. Ze hadden hun armen over elkaar geslagen, waarschijnlijk op gezag van de fotograaf, Pim Ras. Niemand lachte.
De toekomst, stond erbij. Dat zullen we nog wel eens zien, dacht ik vol scepsis, want de meeste talenten maken de verwachtingen niet waar. De stroom droogde de afgelopen tien jaar goeddeels op. Een van de voornaamste verklaringen voor de voetbalcrisis is dat talenten helemaal niet zo talentvol bleken te zijn, ondanks de euforische commentaren in de naar betere tijden hunkerende media.
Ras fotografeerde Donny van de Beek (19), Matthijs de Ligt (17), Frenkie de Jong (19), Abdelhak Nouri (19) en Justin Kluivert (17). De foto in VI werd veelvuldig vergeleken met een iconisch beeld van Paul Huf van Johan Cruijff, Piet Keizer, Sjaak Swart en Klaas Nuninga. Dat leek me zwaar overdreven, hoewel destijds, in 1967, behalve voor Nuninga ook voor die talenten alles nog moest beginnen.
De Ligt en Van de Beek en, als invallers, Kluivert en De Jong, speelden donderdag met Ajax tegen FC Kopenhagen. Onana (20), invaller Tete (21), Sánchez (20) en Dolberg (19) deden ook mee. Vooral De Ligt maakte indruk, in het hart van de verdediging. Ajax plaatste zich voor de eerste maal sinds 2003 voor de kwartfinale van een Europa Cup-toernooi - de Europa League.
Over die Europa League ben ik nooit erg enthousiast geweest. Het ging grotendeels aan me voorbij. Wie tot een jaar of tien geleden beroepsmatig het spoor van Ajax en PSV volgde, haalt zijn neus op voor de Europa League.
De Champions League was het bekende terrein. Daarna is het met het voetbal bergafwaarts gegaan en was er zelfs in een tweederangs competitie geen eer te behalen voor Nederlandse clubs.
Donderdag kantelde het beeld. De Europa League kwam eindelijk tot leven, en Ajax ook en daarmee het nationale voetbal misschien ook wel. Dat is immers - niet iedereen realiseert zich dit, of wil het toegeven - altijd grotendeels afhankelijk geweest van de doorstroming van talent uit Amsterdam.
Het was veertien jaar geleden dat Ajax zich voor de laatste keer had geplaatst voor de kwartfinale van een Europees toernooi. Dat was in de Champions League. In een uitwedstrijd speelde Ajax gelijk tegen AS Roma.
Ronald Koeman was de trainer. In de eerste minuut scoorde Andy van der Meyde, zo lang is het alweer geleden. Hij deed vervolgens om onduidelijke redenen of hij iemand neerschoot en trok mede daardoor zoveel aandacht dat Internazionale hem kocht, wat voor hem zowel het begin betekende als het einde.
Ik heb het wedstrijdverslag van destijds er bij gepakt. Ook Chivu, Ibrahimovic, Pienaar, Van der Vaart, Trabelsi en Maxwell maakten deel uit van het elftal, een indrukwekkend rijtje voor wie weet hoe het verder ging.
Ibrahimovic speelde waardeloos, viel deze verslaggever op, maar verder maakte een zekere mate van euforie zich in het Stadio Olimpico van mij meester. Zonder voorbehoud concludeerde ik dat de duistere jaren voor Ajax ten einde waren gekomen.
Het was een historische vergissing die veel zegt over het opportunisme in deze bedrijfstak, want daarna stortte de club in een diep en donker gat. Wat een nieuwe lente leek, bleek niet meer te zijn dan een laatste stuiptrekking van een club in verval.
Wat Ajax donderdag met een extreem jong elftal tegen FC Kopenhagen liet zien, was op zijn minst verfrissend te noemen. Of het keerpunt is bereikt, zou ik niet durven beweren, maar dankzij de talenten van Ajax (én Feyenoord) is er tenminste weer hoop.
Niet voor niets deed bondscoach Blind vrijdag een forse greep in beide selecties. Misschien hebben we het ergste achter de rug.
Paul Onkenhout is redacteur van de Volkskrant.
Reageren? p.onkenhout@volkskrant.nl
