Laten we genieten van Daley Blind, van de voetballer en van de dappere mens

Het hoofd van Daley Blind rust op de schouder van Frank de Boer. Zijn ogen zijn gesloten. Zijn bezwete handen rusten op het rugpand van het driedelig pak van de bondscoach. Daley Blind is opgelucht na zijn wissel tegen Oekraïne.

Daley Blind is een mooie jongen. Echt een kind van zijn ouders. Danny is duidelijk herkenbaar als zijn vader. Zelfde trekken. Als je dan moeder Yvonne ziet, is zij net zo duidelijk de moeder van Daley, die echt een samensmelting is.

Hij is anders dan zijn vader, afgezien van links- of rechtsbenigheid, of het aantal gewonnen bekers. Zijn vader was lang aanvoerder, de eminente aanvoerder zoals wij van de pers zeiden. Daley is een jongen van deze tijd, wetende dat voetbal ook buiten het veld een spel is. Genoeg zeggen, maar nooit te veel. Toen de pers hem vorige week voorhield dat 5-3-2 gunstig voor hem is, omdat hij dan De Vrij en De Ligt in de buurt weet als beschermheren, zei hij dat weinig spelers hem kloppen in één tegen één. Dat komt mede omdat hij zich goed opstelt. Zijn lachje drukte meer uit dan zijn woorden.

Hij zei ook dat het een mooie zomer kon worden met Oranje. Dat was voor de val van Christian Eriksen, de Deen met de hartstilstand. Danny en Daley bellen normaliter zeker twee keer per dag. Gewoon, als vader en zoon. Zondag belden ze drie keer, zo vertelde Danny in de digitale talkshow met Kees Jansma van Voetbal International. Daley wist niet of hij wilde en kon spelen tegen Oekraïne. Hij had vaderlijk advies nodig.

Junior draagt een kastje bij het hart vanwege een eens ontstoken hartspier. Dat is mentaal sowieso zwaar, om meer dan de combinatie topsport-hartpatiënt. Eind augustus, in een oefenduel tussen Ajax en Hertha BSC, lag hij ondanks dat kastje opeens op zijn rug. Uitgeteld, even. Het gebeurt de besten met zo’n kastje, maar de meesten zijn dan thuis of op kantoor, niet op een voetbalveld met camera’s rondom.

Zijn hartproblematiek blijft altijd bij hem. In hem. Danny weet nog dat Daley belde op 1 december, na de wedstrijd Liverpool - Ajax, dat hij voor het eerst niet had gedacht aan zijn hart. Voor het eerst in vier maanden was hij vrij in het hoofd en had hij geen bijgedachten over een foute pass of zo. Hij was weer helemaal voetballer en speelde een glorieus voorjaar. Juist in die fase scheurde hij een enkelband tegen Gibraltar en werkte hij hard aan het herstel, om het EK te halen.

Alles kwam samen bij de val van vriend Eriksen. Moest hij spelen? Vandaar dat extra telefoontje met papa. Hij voetbalde, ook omdat het misschien het beste is om meteen weer te voetballen, om te vergeten, om de focus te bewaren. Hij liet zich na ruim een uur vervangen en huilde. Even mocht zijn hoofd rusten op de schouder van De Boer.

Bij de NOS vertelde hij over de genomen mentale horde. Die horde zal altijd blijven staan in zijn hoofd. Misschien valt die nog eens om bij een aanraking, of anders verdwijnt de horde naar de uithoek van zijn gedachten. Laten we niet alleen daarom genieten van Daley Blind, van de voetballer en van de dappere mens. Jazeker, hij doet het uiteindelijk voor zichzelf, maar ook een beetje voor ons, liefhebbers van het spel.