Late wraak Feyenoord treft voorzitter Aalbers
Er viel dit voetbaljaar veel te juichen voor Jorien van de Herik maar zelden zal de Feyenoord-voorzitter een doelpunt van zijn ploeg zo gillend van de pret hebben begroet als afgelopen zondag....
In beide gevallen was de blijdschap niet van ostentativiteit ontbloot.
Enkele stoeltjes van Van den Herik verwijderd zat Karel Aalbers, de ambtsgenoot van Vitesse. Hem bleef zondag ternauwernood een polonaise van Van de Herik en metgezellen bespaard. Eufemistisch gesteld: Van de Herik en Aalbers kunnen het niet echt geweldig met elkaar vinden.
Ooit stelde Karel Aalbers voor Feyenoord uit de competitie te gooien omdat deze club zich maar bleef verzetten tegen de collectieve verkoop van de tv-rechten van de eredivisie.
Op de grasmat van de Kuip viel eerste Pinksterdag ook nog een vuiltje weg te werken. Net even te vaak en net even te hard hadden diverse Vitesse-spelers de afgelopen jaren openlijk hun twijfels uitgesproken over de kwaliteiten van Feyenoord. Martijn Reuser, Amsterdammer van de rondborstige soort, voorop.
Diezelfde Reuser sarde de Feyenoord-aanhang zondag door wel heel lang te juichen bij zijn 0-1 in de 35e minuut (slappe reactie van invaller-doelman Zoetebier op een schuiver) en vooral ook met zijn feestelijke gebaartjes richting vak-S. Dat was dus vragen om moeilijkheden en die kwamen dan ook.
Feyenoord vierde de 2-1 van Tomasson als betrof het de winnende goal in een Champions League-finale. Toen vervolgens bekend werd dat PSV in Utrecht in extremis had gewonnen en daarmee Vitesse alsnog beroofde van kwalificatieduels voor de Champions League was het leedvermaak helemaal niet van de lucht.
Heel moeilijk hadden veel Feyenoorders het zondagmiddag na afloop van de wedstrijd om hun zogenaamde medeleven aan de volledig geknakte Vitessenaren te betuigen.
Zo ongeveer de gehele competitie, tot en met speelronde 29, mocht Vitesse zich dit seizoen de beste van de rest noemen. Halverwege december meende de ploeg nog een serieuze aanval te kunnen inzetten op de onaantastbare koploper Feyenoord maar die bleef destijds in de Gelredome (1-1) vrij gemakkelijk overeind. Toen al morden de gefrustreerde Arnhemmers dat Beenhakker in Rotterdam maar over een heel matig ploegje beschikte.
Vergelijkbare teksten rolden op de slotdag van de vorige competitie van de lippen van menig Vitessenaar. In de Gelredome versloeg Vitesse toen Feyenoord (die dag de betere ploeg) met 2-1 in een duel om de derde plaats. In de euforie van het moment wisten voorzitter Aalbers en de zijnen het heel zeker: het frivool spelende Vitesse zou gaan meestrijden om Champions League-plaatsen en of Feyenoord zich in die strijd kon mengen was op dat moment maar zeer de vraag.
Tussen Vitesse en Feyenoord botert het niet zo en deze voetbaljaargang zijn de relaties er niet veel beter op geworden. De Rotterdammers knikkerden Vitesse twee maanden geleden uit het bekertoernooi en zorgden er nu dus ook voor dat het schip met goud van de Champions League niet in Arnhem aanmeert. Zelfs de altijd zo spraakzame Aalbers werd er zondag stil van.
Er zal de komende dagen in Arnhem niettemin moeten worden nagepraat over de teleurstellende afloop van de competitie en bijvoorbeeld ook over de coaching van Neumann in het allesbeslissende duel met Feyenoord. De Duitser koos bij aanvang terecht voor een hoogst offensieve tactiek, werd tien minuten voor rust enigszins fortuinlijk beloond, maar talmde vervolgens veel te lang met het inbouwen van meer zekerheid.
Dat het gehandicapte Feyenoord (Van Gobbel, Van Gastel, Van Vossen en Kalou onbraken, Dudek viel halverwege de eerste helft uit en Tomasson was amper van een griepaanval hersteld) nog wel zin had in een echte wedstrijd was van meet af aan duidelijk. Vooral de Argentijnse spits Cruz werkte zich uit de naad en deed, tot hij in het zicht kwam van Vitesse-goalie Westerveld, ook vrijwel alles goed.
Bewaker Goossen bleek veel te zwak voor de Argentijn, maar Neumann weigerde in te grijpen. Routiniers Van den Brom en De Marchi liepen zo ongeveer de hele tweede helft warm, maar pas toen de rampspoed eenmaal daar was mocht Van den Brom nog even twee minuutjes meehobbelen.
Was de winnende treffer van Tomasson al een hele mooie, de gelijkmakende 1-1 van Paauwe, halverwege de tweede helft, mocht er ook zijn. En leek bovendien verdacht veel op de treffer waarmee Van Gastel in het competitieduel in Arnhem toesloeg: snoeihard en hoog in het dak van het doel verdween een vrije trap achter doelman Westerveld.
