Klijn vlucht voor leegte in handbalmekka

Niet iedere handbalster vindt het even leuk in Denemarken. Jutland mag dan het Europese mekka van de handbalsport worden genoemd, Debbie Klijn werd gek van de leegte en stilte en verdween woensdag, na zeven (verloren) duels in de Toms Ligaen, naar haar geliefde Duitsland.

Er werd woensdagavond in het handbalstadion van Holstebro, Idraettshallen Vest, niet eens afscheid van de keepster genomen. De derby tegen Ikast bood er genoeg genoeg gelegenheid voor, maar trainer Niels Nielsen wilde deze rimpel in de clubgeschiedenis geen grote aandacht geven.

International Klijn onderhandelde na de trainingsstage met de Nederlandse ploeg twee dagen met de Duitse Bundesligaclub Büxtehude en hakte maandagavond de knoop door. Zij vond dat er slecht getraind werd in Holstebro en ‘je moet gaan waar je het beste kunt gaan’.

Dat is professioneel. Anders dan de aanpak in Holstebro, althans in de opvatting van de Nederlandse die woensdag haar koffers aan het pakken was. ‘Maar ik was natuurlijk Leverkusen en Frankfurt gewend. Dat is qua professionaliteit van een andere orde. Dat had ik me moeten realiseren toen ik hier tekende.’

De streek van Holstebro, een stad van 45 duizend inwoners achter Herning in het hart van agrarisch Jutland, wordt door Klijn ‘een boerenachterhoek’ genoemd. Maar Birgit van Os en de zusjes Nycke en Andrea Groot, de overblijvende Nederlandsen bij handbalclub Tvis Team Holstebro, hebben er niets op aan te merken.

Van Os, 22 jaar en al 5 seizoenen in Deense dienst, is uitgesproken positief. ‘Hier wordt handbal pas beleefd. Hier is handbalcultuur. Overal heb je topclubs, met topspeelsters. Dit is het mekka van handbal. Handbal is hier alles’, zo spreekt ze in slogans.

Teamgenote Andrea Groot, 25: ‘Je hebt hier in het weekeinde vijf handbalwedstrijden op tv. Live. Het is hier op Jutland sport nummer één.’

Van Os – een breedgeschouderde reuzin van 1 meter 86 – zat in 2001 in de handbalklas in Denemarken. Via bondscoach Bert Bouwer kon ze voor haar opleiding terecht op het eiland Fyn, bij het door Nederland ‘geadopteerde’ GOG.

‘Ik was er met Pearl van der Wissel, Joyce Hilster, Sandra Louissen en Stacey van Rijn. Vijf Nederlandse speelsters bij elkaar, dodelijk voor het leren van een vreemde taal. Maar het spel hebben we geleerd. We werden opgeleid tot handbaltrainsters. Was ik 18, gaf ik les aan 15- en 16-jarigen.’

Andrea Groot, met in haar kielzog zus Nycke, ging op een andere manier. ‘Toen ik mijn opleiding fysiotherapie had afgesloten, wilde ik juist niet naar Denemarken. Iedereen uit Nederland ging al naar Denemarken. Ik wilde het op mijn eigen manier doen. Dat vond ik een uitdaging, om niet de makkelijkste weg te kiezen.

‘Dus koos ik voor Noorwegen, voor Björnar. Dat had ik beter niet kunnen doen, al was het een hele ervaring. Een seizoen vol gedoe om een trainer weg te werken. Bovendien zat ik vreselijk ver van huis. Ik kon nooit eens een weekendje op en neer naar Nederland.’

In 2004 belandde Groot, woensdagavond aangekondigd als Hollandske Landholdsspiller, in Ringsted, bij Kopenhagen, dat prompt degradeerde. ‘Geen beste reclame voor mij, maar bij Holstebro, in de eerste divisie, wilden ze me graag. We zijn vorig jaar gepromoveerd. Nu is het vechten tegen degradatie.’

Van Os heeft een andere strijd achter de rug. ‘Ik heb anderhalf jaar gekampt met de naweeën van een gescheurde kruisband. Vier keer geopereerd en nu pas ben ik weer terug. Al wil mijn been niet echt meer recht.’

Een zwakke knie lijkt het loon van Nederlandse handbalsters die op jonge leeftijd hun heil hebben gezocht in Denemarken. Olga Assink en Natasja Burgers zijn al gestopt, Monique Feyen herstelt van een kruisbandblessure en Pearl van der Wissel is vorige week geopereerd aan het gewricht.

Fysiotherapeute Groot heeft zelf ook klachten aan de knie, een slijtende knieschijf. Ze denkt dat de explosieve stijl plus de zware belasting op jonge leeftijd iets te maken hebben met de vele blessures.

Het staat haaks op de opvatting van ex-ploeggenote Debbie Klijn. ‘Ze trainen hier echt niet hard, zeker niet zo veel als in Duitsland. Ik deed er twee loop- en twee krachttrainingen bij, om fit te blijven.’

Groot en Van Os kwamen bij van een hol- en renwedstrijd tegen het met Noorse toppers volgestopte Ikast. De partij ging met 23-32 verloren, de achtste nederlaag op rij. De zaal was stampvol, maar na het douchen bleek de kantine in Vest al gesloten. Van Os erkende het ene minpuntje: ‘Ja, in de kantine hangen na een wedstrijd, dat kennen ze in Denemarken niet.’