Kimberley Bos mist wereldtitel skeleton op 0,01 seconde

Met een snelheid van tegen de 140 kilometer per uur dendert Kimberley Bos door het ijskanaal dat tussen Sankt Moritz en het even lager gelegen dorpje Celerina ligt. Haar hoofd, naar voren gestoken en verstopt in een integraalhelm, houdt ze koel. Daar komt het op aan in haar sport skeleton: wie kan zijn zenuwen het best in bedwang houden in de razende vaart naar beneden.

Maar Susanne Kreher, de 23-jarige Duitse WK-debutante, blijkt ook een ijskoude. Ze houdt aan de finish van de laatste run precies genoeg over voor de wereldtitel: haar voorsprong bedraagt 0,01 seconde op Bos. Toch juicht de 29-jarige Nederlandse om het zilver. Het is haar eerste WK-medaille. De Canadese Mirela Rahneva eindigt op veel ruimere achterstand (0,84 seconden) als derde.

Een WK skeleton draait om vier runs, verdeeld over twee dagen. Na de eerste afdaling op donderdag stond Bos tweede, maar na de tweede race zakte ze naar de vierde plaats doordat ze een aantal keer onzacht met de ijswand in aanraking was gekomen. Haar achterstand op leidster Kreher na de eerste dag: 0,54 seconden.

Bos weet dat zo’n misser niet het einde van haar medailleambities hoeft te betekenen. Op de Winterspelen in Beijing van vorig jaar stond ze er evenmin goed voor. Toch veroverde ze uiteindelijk toch als eerste Nederlander een olympische skeletonmedaille: brons.

Ook op het WK eindigde nog nooit een Nederlander op het podium. Dat het Bos lukt, dankt ze aan haar vasthoudendheid op de tweede wedstrijddag. In de derde run halveert ze in één klap haar achterstand op Kreher. I de slotrace heeft ze nog maar 0,25 seconden te overwinnen. Dat lukt op een haar na.

Zo’n comeback mislukt ook wel eens. Vorige week nog werd Bos in Altenberg als Europees kampioen onttroond. Ze eindigde als vierde, achter winnares Tina Hermann, viervoudig wereldkampioen uit Duitsland. Bos bleef slechts 0,02 seconden van het zilver verwijderd.

Natuurijsbaan

Bij het EK eindigden er twee Duitsers voor Bos. Achter Hermann en de Oostenrijkse Janine Flock werd Kreher er namelijk derde. De Duitse overmacht was niet verrassend. Altenberg is hun vaste trainingsbaan. Zo waren ze in het voordeel. Van tevoren had Bos titelprolongatie op het EK daarom ‘een bijna onmogelijke opgave’ genoemd.

Op het WK dichtte ze zichzelf betere kansen toe. De Cresta Run in Sankt Moritz is een natuurijsbaan, de enige en oudste nog gebruikte in de wereld. Dat betekent dat het er elk seizoen net anders is. Niet omdat er ineens andere bochten liggen, maar de omstandigheden en dus de snelheden die gehaald kunnen worden verschillen. Bos kan daar beter dan anderen op inspelen.

Voor het eerst in haar loopbaan kon ze bovendien overleggen met een ploegmaat. Geen Nederlandse - er zijn geen landgenotes die zich met evenveel doodsverachting naar beneden storten. Bos heeft een team gevormd met de Australische Jaclynn Narracott, die in Beijing zilver greep en bij het WK tegenviel met de 11de plaats.

Ze zijn al langer vriendinnen en als ploeggenoten hebben ze nog meer aan elkaar. ‘Neem Duitsland. Zij hebben drie mannen en drie vrouwen en zo veel meer informatie over de baan, het ijs en de omstandigheden. Je hebt per persoon maar zes runs om de baan te proberen. Met zijn tweeën heb je dan twaalf runs en kun je wat meer de diepte induiken’, zei Bos daar voor de start van de winter over.

Bos wist dit WK meer over de afdaling dan bij voorgaande edities. Maar de kennisvoorsprong van Kreher en haar landgenoten kon ze niet overwinnen. Voor het zesde jaar op rij gaat de titel naar Duitsland, de Australisch-Nederlandse kongsi ten spijt.