Je zult maar de zoon van zijn. Vraag het Sydney van Hooijdonk of Ruben Kluivert

Het rijke verleden van het Nederlandse voetbal is weerspiegeld in de eerste divisie. Maxim Gullit, Ruben Kluivert, Thomas van Bommel, Sydney van Hooijdonk en Ronald Koeman junior dragen de beroemde achternaam van hun vader.

Kinderen vragen weleens, als ze Pierre van Hooijdonk ontmoeten: ‘Bent u de papa van Sydney?’ Ouderen weten dat Sydney de zoon is van Pierre, al heeft hij de huidskleur van zijn moeder Corine. Sydney (20) brak vorig seizoen door bij NAC en staat in deze nog jonge jaargang al op zeven competitiegoals, terwijl hij onlangs nog reserve was en leek te vertrekken. Hij is in topvorm en baalde van de afgelasting van De Graafschap – NAC vrijdag, vanwege corona.

De eerste divisie is de erfenis van de roem. Fameuze achternamen kleuren de selecties: Maxim Gullit (19) bij Jong AZ, zoon van Ruud. Ruben Kluivert (19) bij Jong FC Utrecht, telg van Patrick. Thomas van Bommel (18) bij MVV, nazaat van Mark. Ronald Koeman junior (25), zoon van senior, doelman bij TOP Oss. En Sydney van Hooijdonk bij NAC. Nee, hij voelt geen extra druk vanwege zijn achternaam. Alleen is er meer aandacht, zeker omdat ze ook op elkaar lijken. Pierre: ‘Zelfde type, zelfde positie, zelfde kernkwaliteiten. Het is makkelijk om ons te vergelijken. Wij zijn geen appels en peren.’

Voetbal als familiezaak. Maxim Gullit wil liever niet meewerken aan dit artikel. Hij wenst zelf zijn weg te vinden in de voetbalwereld, zonder voortdurende herinnering aan de naam van zijn vader. Thomas van Bommel heeft pas even meegedaan bij MVV en vindt het te vroeg voor publieke optredens. Ze zijn erfelijk belast. Ze krijgen verzoeken vanwege de naam van hun vader en dan dient snel de vergelijking zich aan, zelfs als ze een andere positie bekleden. Pierre van Hooijdonk: ‘Mensen denken weleens: het is een kwestie van copy-paste, en dan krijg je een soort kloon. Zo is het niet.’ Anderzijds is het talent deels genetisch bepaald: ‘Door het dna heeft Sydney zes klassen overgeslagen.’ Sydney, lachend: ‘En mijn linkerbeen dan, dat is zeker geen dna?’

Met links is hij beter dan Pierre was. Pierre: ‘Wat ik zelf vroeger heb laten liggen, daarop wijs ik hem, door Sydney al jong te stimuleren ook zijn linkerbeen te gebruiken.’ Sydney nam de lessen ter harte, zonder zijn vader als idool te beschouwen. Pierre stopte met voetbal toen Sydney zeven jaar was. ‘Een idool is Ronaldo. Om zijn hele plaatje. Zo hongerig. Echt waanzinnig.’

Tegen Pierre: ‘Jij bent ook wel fan geworden van Ronaldo, papa.’ Pierre: ‘Wij zijn geen natuurtalenten. Wij liggen veel verder van Messi af dan van Ronaldo.’ Sydney: ‘Nou, Ronaldo is ook een natuurtalent.’ Pierre: ‘Hij is door keihard trainen beter en beter geworden. Messi is anders. Messi kreeg zijn eerste speentje, spuugde het uit en hield het dertig keer hoog.’

In de huiskamer liggen gewichten. Shirts van oude clubs van pa hangen aan de muur. Pierre was Sydneys trainer bij de jeugd, bij Beek Vooruit in Prinsenbeek. Sydney: ‘Toen ik naar NAC ging, moest hij het een beetje uit handen geven. Hij kwam bijna elke training kijken. Tijdens het avondeten ging het altijd over de trainingen. Als het goed was, was het goed. Als het slecht was, slecht.’

Pierre: ‘Hij behoorde niet tot de besten bij Beek Vooruit, tot het laatste jaar. Ik wilde dat hij stappen maakte. Het zag er nooit naar uit dat hij betaald voetbal zou halen. Toen hij dertien, veertien jaar was, vroeg ik hem: ‘’Wat wil jij later worden?’’ Sydney antwoordde: profvoetballer. Ja, zei ik, dat snap ik, maar wat wil je echt worden? Profvoetballer, dat wil iedereen. Weer was het antwoord: profvoetballer. Toen heb ik hem gezegd dat hij aan de bak moest. Hij deed niet genoeg. Ik kreeg hem bijvoorbeeld niet naar de sportschool. Een vriendje vroeg hem daarna of hij mee naar de sportschool ging, en ja hoor.’

Sydney: ‘Ik was een beetje eigenwijs. Er is een knopje omgegaan. Ik wilde sowieso sterker worden. Het was leuk om het verschil te zien. Ik dacht prof te worden door niks te doen, dat het kwam aanwaaien van een paar uurtjes trainen. Totdat ik besefte dat er meer moest gebeuren. Het geeft een goed gevoel, als je de beste bent.’

Voetbalfamilie van aanvallers

Vader en zoon, allebei spits. Dat is anders bij Ruben Kluivert, de enige verdediger in een voetbalfamilie van aanvallers. Hij heeft vader Patrick, voormalig topscorer van Oranje, alleen zien voetballen toen die al wat minder was, door gekwetste knieën. ‘De rest heb ik op Youtube gezien.’ Patricks oudste zoon Quincy is gestopt, nummer twee Justin is onlangs door AS Roma verhuurd aan RB Leipzig. Ruben is een snelle centrale verdediger bij Jong FC Utrecht. Halfbroer Shane is talent in de jeugd bij Barcelona, maar hij groeide elders op.

Ruben Kluivert: ‘Ik was de kleinste en de jongste. Als we met zijn allen gingen voetballen, zeiden ze tegen mij. ‘’Ren jij maar achter de bal aan’’. Ik hou van duels, van slidings. Ik kick van gewonnen persoonlijke duels. Dat geeft me een topgevoel. Na de wedstrijd bel ik altijd met mijn vader, om te analyseren.’ Patrick is hoofd opleidingen van Barcelona.

De jongens met de beroemde achternamen kennen ook elkaar, meestal van vroeger, toen ze met hun families mee waren naar toernooien. Ruben Kluivert voetbalde bij AFC met Maxim Gullit. Kluivert: ‘Maxim was linker centrale verdediger, ik rechtsachter met diepgang. Ik heb heel wat doelpunten gemaakt uit passes van hem. We voetbalden dit seizoen tegen elkaar, keken elkaar aan voor de aftrap en lachten: dat we dit toch al hebben bereikt.’ Sydney van Hooijdonk: ‘Maxim is echt een vriend van mij. Onze vaders gaan goed met elkaar om.’

Van Hooijdonk en Kluivert vinden dat hun vaders hen met de beste bedoelingen hebben grootgebracht. Ze toonden geduld en waren niet te streng. Want hoe kijkt de voetbalvader naar de zoon, en andersom? Oud-voetballer Youri Mulder (51), zoon van voormalig prof Jan: ‘Ik hoorde vaak, ook via via: ‘’Hij is niet zo goed als zijn vader’’. Soms ging dat op een vervelende manier. Ik was ook een andere voetballer. Jan was een echte spits, ik was meer een diesel, een 10. In de puberteit groeide ik tot slungelig, traag ogende jongeman. Mijn voetbal ging achteruit. Op een gegeven moment speelde ik in de B2 van SDO uit Bussum. Dat was een van mijn leukste jaren. Het was een kwestie van lange adem.

‘Mijn vader kwam altijd kijken. Hij zei eerlijk hoe ik speelde. Soms was dat: ‘’Je was echt goed vandaag.’’ Hij zei meestal iets over techniek, over aannames, maar hij vond vooral de omgang met andere jongens belangrijk. Welke taal ik bezigde, mijn instelling, de mentaliteit. Hij hield totaal niet van aanstellerig gedrag. Op een gegeven moment heb ik geaccepteerd wie ik was. Acceptatie is belangrijk. Ik weet nog dat ik als jonge speler van Twente een bal inkopte, bij Roda. Zo hoog had ik nog nooit gesprongen. Het voelde als een doorbraak. Jan stond achter het doel. Hij was hartstikke trots.’

Vergelijkingen

Vergelijkingen zijn er altijd. Jordi Cruijff kon nooit zo goed worden als vader Johan. Erling Haaland heeft veel meer talent dan zijn vader Alf-Inge had. Thiago Alcantara beweegt sierlijker dan zijn vader Mazinho, al won die het WK in 1994. In de familie Blind is het een kwestie van prikkelen, wie de beste is. Allebei vijf landstitels. Danny won de Champions League, Daley de Europa League.

Danny: ‘Ik won die beker pas na mijn dertigste. Daley heeft nog even de tijd. En Daley heeft veel meer interlands gespeeld.’ Vader omschrijft de omgang als luchtig, ontspannen. ‘Nooit was het beklemmend.’ Het was alleen even moeilijk ten tijde van de zogenoemde Cruijff-revolutie, toen de supporters zich afreageerden op Daley, omdat Danny niet in het kamp-Cruijff zou zitten. En nu is vader natuurlijk bezorgd om de hartproblemen die zich openbaarden bij Daley. ‘De doktoren zeggen dat alles onder controle is. Dat is ons houvast.’

Het belangrijkste dat de vaders hun zonen meegeven is plezier. Ruben Kluivert: ‘Papa zei altijd dat ik moest genieten van voetbal. Ik vind het heerlijk om te voetballen.’ Dat genieten is even moeilijk bij Ronald Koeman junior. Hij past alleen qua naam in het rijtje. Hij is al 25 jaar en speelt vijf seizoenen als doelman bij TOP Oss. ‘Ik had gehoopt dat ik verder was in mijn loopbaan. Ik blijf een beetje sukkelen op dit niveau.’ Hij zit nog op de bank ook, na een meniscusoperatie. ‘En nu is mijn vader naar Barcelona. Het is lastig om hem te bezoeken.’ Junior wil zijn plek in het doel terugveroveren en hoopt alsnog de eredivisie te bereiken.

Hoe ver de jongens met de beroemde naam reiken, is afwachten. Pierre van Hooijdonk pinkte een traantje weg toen Sydney NAC vorig seizoen naar de periodetitel schoot, tegen NEC. Sydney genoot intens van zijn eerste doelpunt in het stadion, vorig seizoen tegen Excelsior. ‘Mijn basisdebuut. Uitverkocht huis. Al mijn vrienden waren er. Vader en moeder. Ik sprong over de boarding naar het publiek. Geweldig.’

Ze stimuleren elkaar en delen speldenprikken uit. Sydney: ‘Papa kon beter koppen.’ Pierre: ‘Fysiek is hij veel verder. De sportschool? Daar zaten bodybuilders en zeemannen vroeger.’ Sydney: ‘Ik ben sneller. Ik lijk misschien niet zo snel, maar ik zit altijd bij de topdrie.’ Pierre: ‘Ik zat bij de topdrie van onder. Als 20-jarige speelde ik bij RBC, in mijn tweede seizoen eerste divisie. Ik maakte er 27.’ Sydney: ‘Zo.’ Pierre: ‘Nog 20 te gaan, jongen.’