'Je vraagt je nooit af, ligt zij wel goed daar?'

Pas als het applaus voor hun spetterende optreden is weggeëbd verdwijnt de kunstmatige glimlach op het gelaat van Bianca en Sonja van der Velden. Met guitige blik en vaardige vingers ontdoen ze zich van het glitterkroontje op het hoofd, de spelden, schuifjes, plukjes kunsthaar en dikke laag gel.

Gehuld in betoverende badpakjes van eigen makelij waren ze als mechanisch geleide poppen naar het plankier gemarcheerd en in het bad gedoken. Met gracieuze bewegingen, volledig in harmonie en schijnbaar moeiteloos voerden ze hun spectaculaire Spartacus-act op. Nu, afgeschminkt en met de hulpstukken op de bassinrand, zijn het twee ongekunstelde vrouwen die gedreven voor de titel gingen.

Ze waren er speciaal voor met hun trainer Nathalie Bartleson, olympisch kampioene van 1996, naar Nederland gekomen waar dit weekeinde in het Rotterdamse zwembad Charlois werd gestreden om de nationale kampioenschappen synchroonzwemmen. Want de tweeling Van der Velden woont al enkele jaren in Amerika.

'Och meneer, daar zijn ze zo gigantisch veel beter geworden, dat is niet uit te leggen', weet moeder Antoinette Peters die het tweetal de beginselen bij bracht van kunstzwemmen, zoals deze tak van de zwemsport destijds werd genoemd.

Bij de Santa Clara Aquamaids in Californië trainen ze elke dag van 's ochtends zes tot 's middags twee, drie uur. 'We maken deel uit van een ploeg met acht heel sterke zwemsters', legt Bianca de situatie uit. 'Vorig jaar zijn we ook Amerikaans kampioen geworden bij de duetten en met het team. Je trekt je daar aan elkaar op. In Nederland hebben we dat niet. Competitie is altijd goed. Want je wilt altijd harder, hoger, strakker en beter.

'Als je kijkt naar onze trainingsintensiteit dan zijn we professional, maar we verdienen er niks mee', zegt Sonja. 'Op dit moment zijn we zogenoemde A-sporter van NOC*NSF, verder hebben we geen inkomsten. Nu en dan kijken we onze ouders lief aan.'

De Olympische Spelen van Atlanta in 1996 en Sydney in 2000 haalden de zussen niet, Athene vorig jaar wel. Met een achtste plek bij de duetten tijdens het EK in Madrid voldeden ze aan de kwalificatie-eis. Maar in de Griekse hoofdstad werden ze dertiende, net niet voldoende voor een finaleplaats.

'Veel mensen vroegen ons waarom we daarna zijn doorgegaan', zegt Bianca. 'Simpel, er was voor ons geen reden om te stoppen. Ons grootste doel hadden we bereikt, meedoen in Athene. Nog steeds beoefenen we de sport met veel plezier. En we maken ook nog steeds progressie. Of we nog doorgaan tot de Spelen van Peking in 2008 valt niet te zeggen. Ik kijk niet langer dan twee maanden vooruit. Momenteel hebben we er lol in, volgend jaar is het misschien anders.'

Zaterdag en zondag waren Bianca en Sonja van der Velden met hun 28 jaar zo ongeveer de oudste deelnemers in Rotterdam, maar ook de absolute vedetten. Bianca won voor de vierde keer op rij de soli met 93.300 punten, Sonja werd tweede en de veelbelovende junior Rosanne Klein Geltink was de beste van de rest.

Gezamenlijk en voor de zesde opeenvolgende keer veroverden de zussen Van der Velden de hoofdprijs bij de duetten, voor Rachel en Esmé Louiws, ook een tweeling. Ze maakten er met een spetterende show een heel spektakel van.

'Dimensionaal en clean', vond Sonja de nieuwe kür die voor het eerst aan volk en vaderland werd getoond. Een nieuwe stijl van bewegen die weinig spetters opleverde. Alle bewegingen, ook onder water, waren goed te zien.

Bij de vorige titelstrijd in Emmen voltrok de kür zich in een aaneengesloten hoog tempo met veel onrust in het water, hetgeen een scherpe waarneming ernstig bemoeilijkte. Deze keer begonnen ze rustig om vervolgens naar een uitbundige climax toe te werken. 'We hebben nu meer dan vorig jaar laten zien wat we kunnen', stelde Bianca tevreden vast. De beoordeling bevestigde haar gelijk.

Met de altijd aanwezige glimlach op het gezicht verrichten beide zussen de handelingen zo gelijktijdig dat het beeld wordt opgeroepen dat ze onder water met elkaar kunnen praten. 'Welnee', lacht Sonja, 'We tellen gewoon en houden de muziek in de gaten. Het is een kwestie van trainen en nog eens trainen. Je hebt je ogen open en kijkt naar elkaar. Alles is helemaal ingestudeerd. Je hoeft je nooit af te vragen, ligt zij wel goed daar.'