In Froome’s hoofd gebeuren nu eenmaal onverklaarbare dingen

Ik heb Chris Froome altijd als een speling van de natuur beschouwd. Hoe bewonderenswaardig hard die man bergop kon fietsen, en dat in de stijl van een vélocipèdecoureur. Als er iemand bestond die niet voor de racefiets geschapen leek, dan was hij het wel. Toch wiekte hij met uitslaande armen en benen en vervaarlijk schommelende ogen boven de vermogensmeter weg bij de rest. In een poging het onverklaarbare te verklaren ontwikkelde ik ooit de zeer betwistbare theorie dat kromme ledematen betere hefbomen zijn.

Tijdrijden kon hij ook al als de beste. Hoe hij erin slaagde een gunstige stroomlijn aan te nemen op het martelwerktuig dat tijdritfiets heet was eveneens onverklaarbaar.

Tijdens de jongste Dauphiné werd Froome soms gevangen door de lens van de cameraman achterin de koers. Als het maar een beetje bergop ging moest hij de rol lossen. Het was het beeld van de laatste twee jaar: lossen in grootse stijl, de ogen op de vermogensmeter gericht. Kennelijk zag Froome andere cijfertjes op het schermpje dan er daadwerkelijk werden aangegeven: hij kon nog altijd zijn vijfde Tour winnen. Ja, hij zou zich scharen in het rijtje der allergrootsten.

Sinds die verschrikkelijke val in de Dauphiné van 2019 is Chris Froome aan het revalideren. Het proces is aardig gedocumenteerd. Al twee jaar lang roept hij dat hij mooi op schema ligt. Hij verruilde Team Ineos voor Israel Start-Up Nation en vangt daar naar verluidt vijf jaar lang vijfeneenhalf miljoen voor. Of die Israëlische geldschieter gelooft echt dat die vijfde Tourzege er nog van komt, óf die vijfeneenhalf miljoen komt er pas als het zover is.

Ik vrees dat Froome’s sportieve hoogtepunt van dit jaar al achter ons ligt. Op 22 april zat hij in de ‘vlucht van de dag’ die het einde niet haalde, in de vierde etappe van de Ronde van de Alpen. De grote Froome die naar kruimeltjes zoekt, hoe sneu was dat? Maar hij lachte om de zielige commentaren van alle zogenaamde kenners die zeggen dat het einde carrière is.

Toch kunnen we nu spreken van een voorzichtig inzicht: hij erkent in alle openheid dat de vijfde Tourzege er niet meer in zit. Althans niet meer voor dit jaar. Voorlopig is hij uiterst tevreden met de geboekte progressie. ‘Ik weet waar ik vandaan kom’.

Ik heb het nog eens opgezocht, het verslag van het ongeluk in 2019. Tjonge, wat had hij eigenlijk niet gebroken? Een chirurg geeft een paar onaangename details prijs: ‘Een open breuk van het dijbeen, het bot is dwars door de spier naar buiten gegaan. Zijn quadriceps is doormidden, hij verloor veel bloed. De pijn is verschrikkelijk’.

Ik liet me toen verleiden tot de stelling: die komt terug, en rap ook, want in Froome’s hoofd gebeuren nu eenmaal onverklaarbare dingen. Alleen dat laatste klopt nog.