Homerunkoning Henry Louis Aaron werd zelfs door eigen fans racistisch bejegend

De legendarische sportman ‘Hammerin’ Hank’ was een van de sterkste mensen die Barack Obama heeft gekend.

Slechts één man bewonderde de legendarische bokser Muhammad Ali naar eigen zeggen meer dan zichzelf: Henry Louis Aaron, door de Amerikaanse media omgedoopt tot Hank, of beter, Hammerin’ Hank. Afgelopen woensdag werd de 86-jarige homerunkoning begraven in het zuidelijke Atlanta, waar diepgeworteld racisme gedurende zijn carrière zijn grootste uitdager was.

Tijdens zijn illustere loopbaan timmerde Aaron 755 homeruns over de hekken van stadions in de Major League Baseball (MLB). Zijn beroemdste klap was op 8 april van 1974, toen hij thuis in Atlanta, spelend voor zijn Braves, het recordaantal van Babe Ruth verbeterde. In 1935 had die zijn 714de en laatste voltreffer geslagen.

Voor het bereiken van de mijlpaal, homerun nummer 715, betaalde Aaron een bittere tol. Op sommige dagen in aanloop naar zijn recordklap ontving de honkballer wel drieduizend brieven, waarvan in veel gevallen het racisme afdroop. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om als zwarte man het record van Ruth te benaderen? In Atlanta werd Aaron bewaakt door twee politieagenten. Ook zijn oudste dochter, studerend aan de universiteit van Nashville, ontving doodsbedreigingen.

De haat was zo intens dat Aaron vreesde voor zijn leven, maar stoïcijns bleef hij zich melden achter de slagplaat. Als kind van Mobile, Alabama, in het hart van het gesegregeerde zuiden, was hij wel wat gewend.

Ku Klux Klan

Op een dag testte de jonge Aaron, zoals hij vaker deed, zijn snelheid door een bal over het dak van zijn ouderlijk huis te rollen en die aan de andere kant weer op te vangen. De angstige kreet van zijn moeder zou hem voor altijd bijblijven: ‘Ga naar binnen en verstop je onder het bed!’ Kort daarna arriveerden enkele leden van de Ku Klux Klan, die de woning in brand staken.

In Mobile zag Aaron hoe zijn idool Jackie Robinson, in 1947 de eerste zwarte speler in de MBL, de lokale jeugd toesprak. Het gaf hem moed. Ook voor hem was er een pad.

Als 17-jarige speelde Aaron kortstondig in de zogeheten Negro Leagues, competities voor zwarte mannen voor wie in de MLB volgens de reglementen geen plaats was. Tot de doorbraak van Robinson was honkbal, het belangrijkste Amerikaanse tijdverdrijf, een louter witte aangelegenheid. Pas eind vorig jaar besloot de MLB de statistieken uit de Negro Leagues toe te voegen aan de recordboeken.

Via diverse ontwikkelingsteams belandde Aaron in 1954 bij Milwaukee Braves, de club die in 1966 naar Atlanta zou verhuizen. ‘Ik heb in het zuiden gewoond en ik wil er nooit meer wonen’, sprak hij destijds. Niettemin bleef Hammerin’ Hank zijn club trouw. Aaron zou sterven in Atlanta, waar hij een bestuursfunctie bekleedde bij de Braves.

Door zijn wervelende spel konden supporters van de club niet anders dan hem omarmen, maar van harte ging het niet altijd. Ook in zijn eigen stadion kreeg Aaron te maken met racistische uitingen. In de eerste jaren van zijn profcarrière, herinnerde hij, mocht hij niet in hetzelfde hotel slapen als zijn witte teamgenoten.

Staande ovatie

Toen hij op 8 april tegen de Los Angeles Dodgers zijn 715de homerun sloeg, werd de wedstrijd stilgelegd om hem in het zonnetje te zetten. Ruim tien minuten werd hij toegejuicht in het volgepakte Fulton-County Stadium. ‘Wat een geweldig moment voor honkbal’, sprak de legendarische commentator Vin Scully. ‘Een zwarte man krijgt een staande ovatie in het diepe zuiden voor het verbreken van het record van een honkbalidool.’

Zelf bewaarde Aaron slechtere herinneringen aan het moment, zo onthulde hij twintig jaar later in een interview met The New York Times. ‘Ik zag voor het eerst echt duidelijk waarvoor dit land staat’, blikte hij terug. ‘Door alle bedreigingen moesten mijn kinderen leven als in een gevangenis en ik als een varken in een slachthuis. Ik moest onderduiken, moest de achterdeur van stadions nemen. Elke dag kreeg ik dreigbrieven. De bittere nasmaak zal nooit weggaan. Ze hebben een stuk uit mijn hart gesneden.’

Pas toen hij het record van Ruth naderde, kreeg Aaron landelijke bekendheid, ook al had hij zijn Milwaukee Braves in 1957 naar een kampioenschap geleid. Aaron was uitzonderlijk in zijn constantheid, maar ingetogen zoals zijn rivaal Willie Mays flamboyant was.

In 21 van zijn 23 seizoenen werd hij verkozen tot het all-starteam. De man uit Mobile kon meer dan hameren: nog altijd heeft hij de meeste honkslagen die tot punten leidden op zijn naam staan. Aaron bereikte de meeste honken van allemaal en was bovendien een begenadigd veldspeler.

Zijn homerunrecord bleef staan tot 2007, toen de van dopinggebruik verdachte Barry Bonds het verbrak. Volgens liefhebbers is niet Bonds, maar Aaron nog altijd de ware homerunkoning.

In zijn naam werd vorige week een stichting opgericht die deelname van minderheden aan honkbal stimuleert. De laatste jaren nam het aandeel van de Afro-Amerikaanse spelers in de MLB drastisch af. In Atlanta werd Aaron in 2017 vereeuwigd met een standbeeld, in de pose waarmee hij zijn 715de over de hekken sloeg. ‘Ik wilde nooit dat Babe Ruth werd vergeten’, sprak hij in 1982 bij zijn toetreding tot de Hall of Fame. ‘Ik wilde dat men Henry Aaron zou herinneren.’

Dat is gelukt. Naar aanleiding van zijn overlijden zei voormalig president Barack Obama: ‘Hij is een van de sterkste mensen die ik ooit heb gekend.’