Helemaal geen schreeuwer aan de zijlijn

Roger Reijners kreeg onlangs gedaan waarvan menig man droomt: een groep vrouwen rende kirrend achter hem aan. Het betrof overigens slechts een dolletje als dagsluiter van een training. Reijners (51) is een bondscoach die voor de buitenwereld kleurloos oogt, maar die met de vrouwenploeg gewoon in de achtste finales van het WK staat als debutant.

Hij sprak, voor aanvaarding van zijn baan als bondscoach in 2010, uitgebreid met trainers als Marc Lammers (hockey) en Bert Brouwer (handbal) over vrouwensport, over hoe vrouwen reageren in bepaalde situaties, wat de mogelijke problemen zijn en wat de voordelen. Maar met Vera Pauw, zijn voorganger en een vrouw, ging hij geen gesprek aan. Geen behoefte. Pauw heeft dat altijd vreemd gevonden, op zijn minst.

Reijners is de trainer van de wonderlijke plotwending in de loopbaan. Van veldheer zonder soldaten bij het bijna failliete Fortuna Sittard naar het platform van het wereldvoetbal, als aanvoerder van de troepen bij de laatste zestien landen op het WK in Canada, waarvoor Nederland zich officieel plaatste als een van de beste nummers drie in de groep. Vannacht is de tegenstander bekend geworden: Duitsland in Ottawa (zaterdag) of Japan in Vancouver (dinsdagnacht).

Hij is bepaald geen Van Gaal, die vuur legde in elke persconferentie, in elke training. Alles was mogelijk bij Van Gaal: feest, lachsalvo's, hoogoplopende irritatie. Reijners is een waakvlammetje. Ja, de pers klaagt dat hij saai is, dat hij altijd dezelfde antwoorden geeft. Hij wrijft altijd wat gespannen over zijn vingers, zijn woorden zijn vaak een invuloefening.

Sef Vergoossen, een van zijn leermeesters, ziet dat niet als een probleem: 'Het was altijd het eerste dat ik zei tegen journalisten: het is jammer dat jullie mij treffen, want ik roep niet graag rare dingen. Roger is ook zo'n type zonder poeha.'

Tijdens internationale persconferenties antwoordt hij het liefst in het Nederlands, met redelijk veel clichés. 'De tegenstander is goed georganiseerd', is een standaardzinnetje. De eerste zege omschrijft hij als 'een klap die een daalder waard is'.

Meestal blijft hij tijdens wedstrijden op de bank zitten. Heel af en toe meldt hij zich aan de zijlijn. Als het slecht gaat, zeggen critici, dat hij zich meer moet laten gelden, zoals tegen China. Gaat het goed, zoals tegen Canada, dan is hij de rustige coach die alles onder controle heeft.

Na het duel met Canada was hij tevreden. Logisch. 'Het spel was goed om te zien, in een fantastische entourage. Dat is knap.' Op een vraag of Nederland niet te slecht omgaat met de vele kansen, gaf hij het antwoord dat past bij Roger Reijners: 'Het is misschien een dooddoener, maar we creëren de kansen wel.'

Reginald Thal, in de jaren negentig bij MVV twee jaar teamgenoot van Reijners, omschrijft hem als een groot koffiedrinker, een betrouwbare linkshalf en een noeste werker, altijd goed voor een 6 en soms voor een 7. 'Bij Bert van Marwijk straalde het eraf dat hij trainer wilde worden. Bij Roger heb ik dat nooit zo gezien. Hij is serieus, geen man van excessen. Kleurloos, maar dan wel positief bedoeld. Gewoon zijn werk doen.'

Thal was wel onder de indruk van zijn toewijding, zijn geloof in eigen kunnen. 'Roger kwam van Fortuna. Ik herinner me eens het vertrek voor een uitwedstrijd tegen Ajax. Onze ploeggenoot Rob Delahaye en ik vroegen hem wat ze daar dan altijd gingen doen, bij Ajax: 'Nou, punten halen', zei Roger dan. 'Wij wilden altijd alleen overleven, niet te dik verliezen en zo snel mogelijk terug naar Maastricht.'

Sef Vergoossen ontwaarde vroegtijdig de wil van Reijners om trainer te zijn. De dienende speler Reijners, met zijn oneindige loopvermogen, ging naar het CIOS. En hij heeft wel een typerende visie. Vergoossen: 'Roger is het type dat vasthoudt aan zijn visie, eigenwijs in de positieve zin van het woord, overtuigd van zijn gelijk. Hij onderkent de kracht van een elftal en wil daarvan ook uitgaan. Bij sommige trainers zie je terug hoe ze willen voetballen. Dat is bij Roger het geval, zelfs bij Fortuna dat het hopeloos moeilijk had in financiële zin.'

Dus zoals Reijners wil spelen, blijft hij spelen, zonder concessies, met bezetting op de vleugels en met een schaduwspits. Maandag luidde de vraag aan Reijners hoe hij zich voelde, na de 1-1 tegen Canada en de bijna-plaatsing voor de achtste finales, die pas een dag later officieel was.

Hij zei: 'Ik was blij.'