Geen angstige blikken bij Jumbo-Visma na val Dumoulin – Alaphilippe in tranen na ritwinst

De ploeg van Tom Dumoulin pakt in het tumultueuze openingsweekeinde de regie, zonder meteen alle kaarten op tafel te leggen.

Daar ligt hij ineens weer op het asfalt, Tom Dumoulin. Even een blik naar links, een onbedoelde lichte slinger naar rechts. Daar rijdt Michal Kwiatkowski. Door het botsinkje met diens achterwiel slaat het stuur uit zijn handen. Hij breekt zijn val door zijn armen uit te steken, krabbelt snel op en grijpt zijn fiets. De Pool steekt omkijkend ter verontschuldiging zijn arm op.

Dumoulin sluit meteen weer aan bij de groep met favorieten, die nog 12 kilometer heeft af te leggen naar de finish in Nice. ‘Laten we het vooral niet opblazen’, zegt hij zondag na de rit. ‘Het was stom, ik weet niet goed wat er gebeurde.’ Hij klaagt alleen over wat pijn aan zijn rechterknie, het is niet de knie die hij vorig jaar blesseerde in de Giro d’Italia en waarvan het herstel hem maanden aan de kant hield. ‘Het zal wel loslopen.’

Het incident in de tweede etappe van de Tour de France is voor Jumbo-Visma weer een lesje in de groei naar de status als het toonaangevende team in de grote wielerronden. Het openingsweekeinde aan de Côte d’Azur heeft laten zien dat de ploeg graag de regie in de koers houdt, zonder onmiddellijk alle kaarten op tafel te leggen.

Zo rijden de renners in de etappe met drie cols niet altijd op kop, het wordt aan een andere ploeg overgelaten om het gat van een kluitje vluchters niet te groot te laten worden. UAE Emirates is immers in het bezit van de gele trui, om de schouders van de Noorse sprinter Alexander Kristoff. Maar als het bergaf gaat, verschijnen de pionnen van de geel-zwarte brigade steevast voorin, Want daar loert het gevaar. Daar dreigt oponthoud. Daar zijn de bochten onoverzichtelijk, zeker op de duizelingwekkende kronkelweg die vanaf de Col de Turini naar beneden leidt.

Routinier Robert Gesink bepaalt zowel in de klim als in de afdaling van de laatste berg, de Col d’Èze, en in de straten van Nice kilometers lang het tempo. ‘Je kunt beter aan de leiding rijden. Je kunt voorin makkelijker uit de problemen blijven dan achterin.’ Geregeld zijn in die fase maar liefst zes van de acht renners van Jumbo-Visma als eersten van het peloton te zien, vooral om de kopmannen Dumoulin en Primoz Roglic te beschermen. Enkele ­pogingen van Ineos, met Tourwinnaar Egan Bernal meesluipend in de luwte van Kwiatkowski en Jonathan Castroviejo, de kop over te ­nemen, worden simpelweg niet getolereerd. Pas in de laatste kilo­meters, als ­Julian Alaphilippe, Adam Yates en Marc Hirschi wegrijden voor de etappezege, dunnen de gelederen in het geel uit.

Ook in de tumultueus verlopen openingsetappe van zaterdag neemt Jumbo-Visma het voortouw. Een pion ontpopt zich als de patron van het peloton. Het is de ervaren Tony Martin, tempobeul van dienst, die in de stromende regen beide handen van het stuur haalt. Wapperend met zijn armen maant der Panzerwagen het peloton in zijn kielzog tot kalmte. ‘Rustig aan, jongens, dit is gekkenwerk.’ De ­wegen in de heuvels noordelijk van Nice liggen er na maanden van droogte spekglad bij. Olie drijft schuimend op het asfalt.

Er is nog 53 kilometer te gaan als de Duitser steun zoekt en vindt bij zijn collega’s. Voorafgaand aan de neutralisatie zijn tientallen renners onderuitgegaan. Pavel Sivakov, de jonge Rus van Ineos, een ­belangrijke assistent van Bernal, smakt twee keer tegen het asfalt. Eenzaam, met bebloede elleboog, probeert hij de schade te beperken, maar loopt toch een achterstand van dertien minuten op.

Zondag, voor het vertrek van de tweede etappe, wordt meer schade opgemaakt. Lotto-Soudal is twee renners kwijt. John Degenkolb was al te te laat binnengekomen, Philip Gilbert kan naar huis met een gebroken knieschijf. Rafael Valls van ­Bahrein-McLaren geeft op met een gebroken dijbeen. Diens ploegmaat Wout Poels gaat wel van start met een breukje in een rib en pijnlijke longen – hij verliest ruim 25 minuten.

De renners van Jumbo hebben er een mening over, zij het niet unaniem. Gesink is na afloop van de openingsetappe furieus. Hij verwijt de internationale wielerfederatie UCI niet te hebben ingegrepen. De koers had volgens hem eerder geneutraliseerd moeten worden. De jury besloot tijdsverschillen pas vanaf drie kilometer voor de finish te elimineren. Gesink: ‘Dit was belachelijk. Het was kennelijk niet gevaarlijk genoeg. De UCI doet niks, ze laten het gaan. Gelukkig was er eensgezindheid in het peloton.’

Dumoulin is milder. Hij verwachtte niet dat de jury zou ingrijpen. ‘Het was tricky, maar het was niet over de limiet. Dit is wielrennen, hier moeten wij mee omgaan, we rijden vaak genoeg in de regen. Het is altijd oppassen. De jury kan niet voelen hoe glad het is. Dit moeten we zelf beoordelen.’

Alleen Astana onttrekt zich kort na Martins gebaar aan de zelf opgelegde discipline. Drie renners versnellen in de laatste en bochtige afdaling. Ze krijgen meteen de rekening gepresenteerd. Kopman ­Miguel Ángel López, rijdend in derde ­positie, slipt. Zijn fiets komt dwars op de weg te staan en in de houding van een speedwaycoureur stevent de Colombiaan, alsof hij over een ijsbaan glijdt, op een verkeersbord af. Hij komt er met kleerscheuren vanaf. Dumoulin: ‘Je snapt het niet. ­Gelukkig vielen ze. Lekker voor ze.’

Als twintig kilometer voor de finish de wegen weer breed en vlak zijn, komt er weer vaart in het peloton en volgt de verwachte eindsprint alsnog. Kristoff, overeind gebleven in de etappe, wint door in de laatste meters Cees Bol, sprinter voor Sunweb, te passeren. Bol ziet ook nog ­wereldkampioen Mads Pedersen uit ­Denemarken voorbij steken. De Noord-Hollander is toch tevreden met zijn derde plek. ‘Ik opende de sprint zelf, ik ging uit van mijn eigen kracht. Het was net iets te ver. Maar het gevoel is goed. Ik heb het vertrouwen dat er meer mogelijk is.’

Zelfs op de Promenade des Anglais is het zaterdag nog niet gedaan met de ­tuimelingen. Belangrijkste slachtoffer is Thibaut Pinot, de Franse hoop voor het geel in Parijs. Hij valt nog net binnen de drie kilometer, klimt gehavend weer op de fiets en krijgt het tijdverlies van 4 minuten en 15 seconden niet aangerekend.

Dumoulin maakt zondag de balans op. ‘Uiteindelijk zitten Primoz en ik prima waar we zitten moeten. Voor ons waren dit niet de dagen om al uit te pakken, dat hoefde niet. We zijn het weekeinde betrekkelijk veilig doorgekomen.’