Game, set en match

Van onze verslaggever

Hans Faber

AMSTERDAM

Dankzij een uitspraak van die rechter heeft Jan van der Torre een goede week. Hij is ere-voorzitter van de Vereniging van Tennispark Directies (VTD), 'een echte VTD'er' volgens een medewerkster van de vereniging, en die eervolle titel heeft hij mede te danken aan zijn niet aflatende strijd tegen het Bedrijfschap Horeca.

Met exploitanten van tennisparken ligt het bedrijfschap wel vaker overhoop, getuige de dertien klachten over de hoogte van de contributie die de afgelopen jaren binnenkwamen. Terwijl er met andere sporten toch zulke goede relaties zijn. De afspraak met bijvoorbeeld de KNVB komt er op neer dat de bond in de gaten houdt of de kantines niet al te commercieel worden. Worden ze dat wel dan moeten ze contributrie betalen, anders zijn ze daarvan gevrijwaard.

Met tennisparken is de relatie anders. Dat zijn commerciële bedrijven, dus moeten ze betalen. Van der Torre heeft dat ondervonden. Jaarlijks kreeg de exploitant van Tennispark Spieringshoek in Schiedam een rekening toegestuurd. 'Eerst betaalden we altijd netjes. Voor die honderd gulden per jaar wilde ik geen moeilijkheden gaan maken.'

Maar de laatste jaren begon het de spuigaten uit te lopen. Van der Torre: 'Ik heb hier nota's van achthonderd gulden liggen, twaalfhonderd zelfs. Dat werd me toch te gortig. Vooral omdat ik moest betalen voor zaken waarin ik helemaal niet geïnteresseerd was.'

De Schiedammer moest het bedrijfschap, een publiekrechtelijke organisatie die de belangen van de horecabranche vertegenwoordigt, betalen voor zaken als leerlingenplannen en collectieve reclamecampagnes. 'Dat is voor ons niet interessant. Ik heb een tennispark, geen horecabedrijf.'

Iemand die twaalf banen exploiteert en af en toe een pilsje tapt heeft andere belangen dan een bedrijfschap dat opkomt voor kroegen, restaurants en hotels, vindt Van der Torre. Hij is van mening dat het bedrijfschap hem in de richting van een commerciële horeca-instelling dwong, terwijl de kantine van het tennispark alleen bedoeld was als een uitvloeisel van de sportactiviteiten.

Vergeleken met wat zijn tennisbanen opleveren zijn de baropbrengsten verwaarloosbaar, betoogt hij. Nu valt daar wel het een en ander van af te dingen: in 1994 zette Spieringshoek 405 duizend gulden om. Daarvan was 365 duizend van het tennispark afkomstig en 140 duizend van de kantine. Volgens het bedrijfschap is de kantine daarmee de kurk waarop het tennispark drijft. Al lijkt ook die kwalificatie een tikkeltje overdreven, de icing on the cake mag de bar zeker wel worden genoemd.

Twee jaar geleden diende Van der Torre een klacht in tegen het bedrijfschap. En flink aantal besluiten, beroepen en een behoorlijke advocatenrekening verder, kan hij eindelijk rustig een pilsje tappen. Deze week kwam het College van Beroep voor het bedrijfsleven namelijk met een uitspraak: Van der Torre hoeft niet te betalen.

Volgens het college is het horecadeel van het tennispark geen 'zelfstandige publiekstrekker'. De kantine staat uitsluitend ter beschikking van de tennissers. Ook merkte het college op dat Spieringshoek geen reclame maakte voor zijn bar. Bovendien hangt er op de voordeur een bordje waarop staat dat het park alleen voor tennissers toegankelijk is. Kortom, het horecadeel vormt niet het gezichtsbepalende element van de onderneming zodat Van der Torre het bedrijfschap niet hoeft te betalen.

'Een overwinning voor mij en een klap in het gezicht van het Bedrijfschap Horeca', triomfeert Van der Torre. Een uitspraak ook met vergaande gevolgen? 'De rechter heeft specifiek gezegd dat het om deze specifieke zaak gaat', luidt het afgemeten antwoord van de woordvoerder van het bedrijfschap. 'Wij liggen er dus niet wakker van.'

Van der Torre denkt daar anders over. 'Andere exploitanten zullen mijn voorbeeld volgen en hun inschrijving beëindigen', verwacht hij. Zelf zal hij er alles aan doen. Tennispark, het orgaan van de VTD, zal in het komende nummer zeker flink uitpakken.