Een weekend met een lawine aan goud, tot Bibian Mentels positivisme toe

Chantal, Nadine, Femke, Suzanne, Lieke, Mathieu natuurlijk, Sjinkie, Liemarvin, Ramsey en Daan. Plus tal van anderen. Het was een weekeinde met een lawine aan zeges voor Nederland. Onophoudelijk medailles, in wielrennen, shorttrack en atletiek. Fietsen, schaatsen, rennen.

Nederlanders, ze kunnen bijna alles in sport. Vrouwenbenen en mannenbenen maalden, gleden, ramden en verzuurden. De glimlach en de vreugdetraan waren altijd dichtbij. Het is bijna te veel soms, dat succes. Alsof wij nog de enigen zijn die meedoen, alsof wij juist gedijen in andere tijden.

De beslissende demarrage van Van der Poel in Strade Bianche was onwaarschijnlijk. Met piepende banden nam hij afscheid van de kopgroep, nadat Chantal Blaak hem voorging met haar tactisch perfecte aanval bij de vrouwen. Vanuit de helikopter zag je beelden hoe Van der Poel in Italië, pompompom, wegfietste bij Alaphilippe en Bernal, om met de vuisten te zwaaien bij de finish.

Zijn oerkracht spreidde zich uit over het weekeinde. Daar waren de tranen van Suzanne Schulting, fenomeen in shorttrack met de lach om haar mondhoeken en het hart op de tong. Ze was verheugd en bedroefd tegelijk, omdat ze de wereldtitel op de 500 meter prolongeerde van haar overleden collega Lara van Ruijven. En dan won ze nog veel meer. Alles.

Of anders waren daar de benen van Femke Bol op de 400 meter bij de EK indoor atletiek, individueel en in de estafette, benen reikend tot in de zevende hemel van het succes. De lach van Nadine Visser, die zichzelf tikjes in het gezicht gaf voor de start op de 60 meter horden, om scherp te zijn. Raffel raffel, klaar, als ware het een activiteit op een andere planeet waar geen lockdown bestaat.

Toch viel ook een ander bericht op, in de aanloop naar het weekend waarin de rode loper naar het goud was uitgerold. Het was een beetje weggestopt in een hoekje van de krant, als traan van verdriet. Bibian Mentel is opgegeven, na uitzaaiingen van kanker in de hersenen. Als snowboarder was ze in een vorig leven gewoon goed. Nadat de ziekte zich openbaarde, ontpopte ze zich in een nieuw leven tot alles winnende paralympische sporter.

Mentel stichtte een gezin en groeide uit tot symbool van overlevingskracht, want het hield nooit op met die ziekte. Na talloze operaties hebben doktoren nu gezegd dat herstel onmogelijk is, dat ze afscheid moet nemen van geliefden. Natuurlijk, dat bericht had ze ook voor zichzelf kunnen houden. Dat was alleen onlogisch geweest, want Mentel was met al haar leed voortdurend in het nieuws. Juist door haar instelling en opstelling verspreidde ze kracht. Ze kon ook met zelfspot over haar situatie praten. It’s all about mentelity, luidde haar slogan.

Het is goed om maandag even na te genieten van al dat succes, van Mathieu, Suzanne, Nadine, Femke en al die anderen. Maar het is ook goed om, op internationale vrouwendag, even te denken aan de kracht van Bibian Mentel. Zij draagt haar lot met jaloersmakend positivisme, positivisme dat nodig is in het leven, en zeker ook in de sport.