De 'tribune' voor straatschoffies voorgoed leeg

Zeepbellen zweven Upton Park uit, maar niet een bereikt de 14de verdieping van de torenflat waar Tahir Mangarah de thuiswedstrijd van West Ham United tegen Swansea City gaat bekijken. 'They fly so high, nearly reach the sky / Then like my dreams they fade and die', klinkt het melancholieke I'm forever blowing bubbles 50 meter neerwaarts uit 32 duizend Cockney-kelen.

'Wat zal ik het stadion missen', zegt de jonge ingenieur en voetballiefhebber, 'niet alleen dit uitzicht hoor. Het is meer. Upton Park zorgt voor leven. Mijn neefjes voetballen op het veldje naast de flat, dromend van West Ham.'

Vanavond spelen The Hammers tegen Manchester United voor de laatste keer op het 112 jaar oude Upton Park, of Boleyn Ground zoals oudere fans het noemen. Waar grootheden - en culthelden - als Bobby Moore, Geoff Hurst, Martin Peters, Trevor Brooking, John Terry, Tony Cottee en Paulo di Canio hebben gevoetbald, komt een 'village' met winkels en luxeappartementen.

Voortaan zal de roemruchte club een paar mijl westwaarts in het Olympisch Stadion spelen, waar ze twintigduizend supporters meer kan verwelkomen.

Kasteeltorens

Al het hele Farewell Boleyn-seizoen poseren fans voor het stadion met de twee kasteeltorens. Boleyn Castle stond er ooit, zo genoemd omdat de tweede vrouw van Henry VIII, Anna Boleyn, er zou hebben overnacht. Elke pint bij Queens, elke sparerib met Holy Fuck Hot-saus bij de Rib Man en elke pie 'n' mash bij Duncan's smaakt naar nostalgie.

Het Olympisch park is weids en de Arcelormittal-toren spectaculair, maar er zal geen gelegenheid meer zijn om even snel een gebedje te doen in de Our Lady of Compassion-kerk naast Upton Park. Het muurtje achter de West Stand, waar straatschoffies kijken naar de wedstrijd, zal voorgoed leeg blijven.

'Nergens is de sfeer beter dan in Upton Park', zegt Colin Feaver uit Tenterden, die al vanaf zijn 8ste naar wedstrijden van West Ham gaat. 'Je kunt de spelers bijna aanraken, hun zweet ruiken. Vooral bij avondwedstrijden kan het hier spoken. Het is een klassiek stadion, vierkant, met open hoeken.'

Herinneringen

Op zijn mobieltje toont hij een foto van een Upton Park-taart die hij kreeg voor zijn zestigste verjaardag. 'Het hart wil hier blijven, maar het verstand zegt dat we alleen groter kunnen worden en met Spurs en Chelsea kunnen strijden als we in een groter stadion spelen.'

Iedereen wil herinneringen delen.

'Bobby Moore heb ik nog in mijn taxi gehad', zegt de 70-jarige Colin Watson nabij de World Cup Sculpture, het standbeeld van de 1966-helden Moore, Hurst, Peters en Wilson. 'Deze club is altijd een broederschap geweest. Op de tribunes stonden we arm in arm heen en weer te deinen tijdens de Bubbles-song. Dat zie je niet meer.'

Peter Kennedy, een vijftiger, brengt wat ooit Engelands beroemdste staantribune was ter sprake, het 'Kippenhok'. 'Mijn eerste wedstrijd was tegen het ongenaakbare Leeds. Ik stond met mijn neef in de Chicken Run en zag de twee bebaarde grootheden van dichtbij, Lampard en Bonds.'

De Boleyn Tavern, de stamkroeg van the Hammers (alias the Aristocrats), gaat een ongewisse tijd tegemoet. 'Ik hou niet van voetbal', zegt een bardame die buiten staat te vegen, 'maar het is onze levensader. We hopen dat de fans blijven komen, ook al spelen ze verderop.

Dave en Ann Chandler uit Plaistow zijn dat wel van plan. 'Dit is en blijft onze ontmoetingsplek.' Terwijl hij de overgang naar Stratford ziet als een spannende stap, ziet zijn vrouw op tegen de verhuizing. 'Ik wil hier blijven. Het is goed zoals het nu is. We gaan iets achterlaten dat niet in geld en roem valt uit te drukken: gemeenschap.'

Bij hun hamburgerkraampje voor het oude rijtjeshuis van clubeigenaar David Gold hebben Jackie Flippers en haar dochter Kirsty het moeilijk. 'We staan hier al 25 jaar elke wedstrijd, zelfs die tegen Millwall als hier een staat van beleg geldt, maar we mogen niet mee naar het Olympisch. We zijn te klein. Het draait allemaal om geld.

'Een vriend van me heeft al 50 jaar een seizoenkaart en kreeg het aanbod zijn stoeltje voor 50 pond te kopen. Die kunnen ze toch geven? We zullen het missen. Ik ben hier geboren, en ben verhuisd naar Basildon in Essex. Ons kraampje hier bij West Ham was nog onze enige binding.'

Boleyn Ground zal niet alleen fysiek verdwijnen, compleet met Boleyns dienstmeisje wier geest er nog zou rondspoken, maar ook uit het logo. Alleen de hamers blijven over, dit met oog op de wereldwijde marketing. West Ham - geliefd bij dokwerkers, Alfred Hitchcock en koningin Elizabeth - zal ophouden te bestaan als sentimentele stadsclub. Het wordt nu een merk.