De stille stylist, onoverwinnelijk op de schansen

De eindzege in de Vierschansentoernee betekent niet dat hij recordhouder wordt in die categorie. Ahonen was de nummer een in het eindklassement in 1999, zonder een van de vier onderdelen te winnen, én in 2003, maar Jens Weissflog staat nog een treetje hoger. De (Oost-)Duitser pakte de hoofdprijs vier maal, in 1984, 1985, 1991 en 1996.

Bij winst komt Ahonen wel op gelijke hoogte met Martin Schmitt en Adam Malysz. Dan gaat het om het aantal wereldbekerzeges in één seizoen. De Duitser (1999/2000) en de Pool (2000/2001) wonnen elf keer, Ahonens teller staat op tien. Slechts eenmaal, op 11 december in de Tsjechische plaats Harrachov, liet hij zich verrassen.

De grote risico's van het skispringen bleven ook Ahonen niet bespaard. De Fin, die een ideaal gewicht heeft (67 kilo) voor zijn lengte (1.84 meter), heeft vooral in zijn jeugd met blessures te maken gehad. Alle ongelukken gebeurden bij valpartijen tijdens de training.

Het is een imponerende lijst breuken: op z'n elfde het linkerbeen, een jaar later de rechteronderarm, op zijn vijftiende de linkeronderarm en op zijn zestiende zijn sleutelbeen. In 2002 tobde hij met zijn rug. Een jaar eerder was hij bij het WK in 'zijn' Lahti slechts derde geworden. Dat zijn ook niet de toernooien waarop hij vaak scoort. Slechts een keer mocht hij zich wereldkampioen noemen, acht jaar geleden in Trondheim.

Maar nu de Finse stylist topfit is, lijkt geen concurrent aan hem te kunnen tippen. Toch gaat het wel eens mis, en niet alleen bij een WK. Een individuele olympische medaille hangt niet in de prijzenkast van de man die al op zijn vijfde de ski's kreeg ondergebonden en tien jaar later - na zijn eerste wereldbekersucces - een wonderkind werd genoemd.

Zowel in Nagano (1998) als vier jaar later in Salt Lake City eindigde hij als vierde. In zijn huidige vorm haalt Ahonen die schade over een jaar in Turijn ruimschoots in.