De luwte van Wales voert Loovens naar Celtic Park

Op de website van de club laat manager Gordon Strachan weten dat de nieuwste aanwinst van Celtic alleen met de juiste mensen om zich heen verder kan worden geholpen. Maar dat hij nog lang niet het niveau heeft bereikt dat hij denkt te kunnen halen, hoeft niemand Glenn Loovens (24) te vertellen.

Op de eretribune van Celtic Park klinkt bescheidenheid door in de analyse van zijn carrière. Dat hij nu misschien mag meespelen in de Champions League, voelt al als een beloning voor de voetballer wiens talent in eigen land nooit tot ontwikkeling kwam.

Omdat hij bij Feyenoord de verwachtingen niet kon waarmaken, week hij uit naar De Graafschap. De daaropvolgende transfer naar Cardiff blijkt de redding van zijn carrière geweest, stelt hij nu vast. De 120 wedstrijden in drie jaar tijd hebben hem in de luwte van Wales op zijn meest recente promotie voorbereid. Hij is er sterker door geworden, slimmer en fitter ook.

Hij zag zijn loopbaan in het slop raken. Het ging Loovens in Nederland niet snel genoeg. ‘Op een bepaald moment houdt het met trainingen ook op. Als je 17 bent, moet je wedstrijden spelen om je te ontwikkelen. Nu kan ik zeggen: ik heb een stap teruggezet om er een paar vooruit te kunnen doen.’

Moe is hij niet eens na zijn debuut tegen Falkirk (3-0 winst). ‘Ik heb hier juist meer tijd om op adem te komen dan bij Cardiff. Daar waren we vaak de onderliggende partij. Hier hebben we veel meer balbezit.’

In fysiek opzicht doet hij soms denken aan Jaap Stam. Het grote lijf oogt afgetraind. Of hij zich heeft opgesloten in het krachthonk de afgelopen jaren? Loovens houdt zijn groei in de breedte vooral op de fysieke ontwikkeling die elke jongen doormaakt als hij man wordt. ‘Jullie hebben me voor het laatst in Nederland zien spelen toen ik 18 of 19 was. Lichamelijk was ik toen nog lang niet volgroeid.’

Oud-Ajacied Ray Clarke, de scout die het oog houdt op het Nederlandse en Belgische voetbal, wees Strachan op de opmerkelijke progressie van Loovens bij Cardiff. Tijdens het oefentoernooi om de Algarve Cup, waar beide teams elkaar troffen, werd de interesse concreet. In een paar dagen was het contract getekend.

De Doetinchemmer leek aangetrokken om de selectie in de breedte te versterken. Maar Strachan denkt niet in termen van basisspelers en bankzitters. De rossige clubman hanteert slechts een vast spelsysteem: ‘Whoever fits the bill will play.’ De beste speelt, dus, hoe die ook mag heten.

Loovens had er geen rekening mee gehouden. Maar omdat routinier Gary Caldwell geblesseerd raakte, werd hij in zijn eerste wedstrijd meteen gepaard aan aanvoerder McManus in het hart van de verdediging. ‘Geen rare dingen doen en je eigen spel spelen’, was het enige dat hij van Strachan te horen kreeg voor zijn debuut.

Dat de rechtsbenige speler vooral gewend is geweest als linksback in het veld te staan, lijkt niemand door te hebben in het oosten van Glasgow. Ook als laatste man past hij in het Celtic-systeem.

Dat is: 4-4-2, met een diepe spits (Vennegoor of Hesselink) en de Japanse technicus Nakamura die moet voorkomen dat alleen de hoge bal wordt gezocht.

‘Wel aardig’, analyseert Loovens zijn optreden. Hij speelt zelfs lange tijd beter dan McManus, tot die de1-0 binnenkopt. Slechts een keer in negentig minuten laat hij zijn directe tegenstander te dicht bij het doel komen, door miscommunicatie. Maar altijd is daar Artur Boruc, de doelman die vrijwel nooit een fout maakt.

Loovens doet wat van hem wordt gevraagd. ‘De nul houden, het balletje rustig inspelen, en naar voren als het kan.’ Zondag zal hem minder tijd en rust zijn gegund, als Caldwell geblesseerd blijft. In dat geval maakt Loovens meteen zijn eerste Old Firm mee.

Het treffen met de protestantse aartsrivaal Glasgow Rangers zal hem ongetwijfeld nog meer kippenvelmomenten opleveren dan zijn debuut. Drie telde Loovens er: het onthaal door 60 duizend kelen bij binnenkomst, Nakamura die zijn tegenstander schitterend te kijk zet, en Vennegoor of Hesselink, die na een curieuze botsing van het veld moet worden gedragen en door een snee in zijn enkel vermoedelijk de kraker tegen Rangers mist.

Door de spits was hij al bijgepraat over het Celtic gevoel. ‘Jan zei: je moet ook niet vergeten te genieten.’ Van oud-speler Pierre van Hooijdonk had hij diens anekdotes onthouden tijdens hun gezamenlijke verblijf bij Feyenoord.

Alles bleek waar. Met zijn 50 duizend seizoenkaarthouders en diepe wortels in de volksharten is Celtic misschien een soort Feyenoord in het groot, oppert Loovens.

Schitterend is het massale dundoek dat wordt ontrold als eerbetoon aan de Lisbon Lions, het team dat de club 41 jaar geleden zijn grootste gloriemoment bezorgde door Inter Milaan te verslaan in de Europa Cup 1-finale. Minutenlang wordt Billy McNeill, de aanvoerder van toen, toegezongen.

De nieuwste aanwinst glimlacht twee uur later: ‘Ik zit niet verkeerd hier. Maar ik ben er nog lang niet.’