Dank Italië, voor jullie voetbal

Nooit had ik gedacht deze zin nog eens op te tikken: Italië is mijn favoriete voetballand op dit EK. Zie ze rennen, die jongens van Sassuolo en zo, onbevangen en vol plezier, gewoon uit het stripboek ontsnapt, gegroeid tot 3D en voetballen maar. Middenvelder Locatelli en de linksbenige rechtsbuiten Berardi, zo’n dribbelaar die af en toe lekker naar de grond kijkt.

Linksbuiten Insigne, klein, dapper en begaafd. Spits Immobile, jagend op een doelpunt. Alleskunner Barella. Spinazzola, zoveel meer dan linksback; dirigent, eerste violist en trommelaar ineen. Ze waren dominant tegen de Turken en Zwitsers. Ze doen wat kinderen magisch vinden aan hun allereerste training: doelpunten maken, zo snel mogelijk en zo veel mogelijk. Aanvallen.

En dan loopt achterin nog de oude sloper Chiellini, voor wie iedereen een zwak heeft, al is hij dan oude school Italiaans verdedigen. Ja, ik pinkte zelfs bijna een traan weg toen hij enigszins ontdaan geblesseerd uitviel, al komt dat misschien ook omdat ik in Rio de Janeiro naast zijn moeder in een taxibus zat, een dag nadat Suarez hem had gebeten, en ze vertelde hoeveel indruk zo’n idiote actie op een moeder maakt.

Geen schoppen

Ze deelden geen schoppen uit, de Italianen. Ze kregen schoppen van de best lompe Zwitsers. Ach, Italië beschouwde ik in het verleden vooral als een prachtig land. Bijna elke stad is een openlucht museum. Het eten, de kleding, de aanbidding van moeders, de kopjes koffie, de taal. Veel deugt. Het was jammer dat het voetbal vooral die uiterlijkheden overnam. Mooie kapsels, nerveus gesneden broekjes. Kijk alleen naar bondscoach Roberto Mancini, met zijn grijzende lok, alsof hij op de catwalk de nieuwste herenmode aanprijst. En assistent Evani lijkt met zijn monumentale bril een analyticus van politieke verwikkelingen.

Als voetballand trok Italië me nooit zo. Natuurlijk, de liefde voor calcio zit tot in de poriën. De omarming van buitenlandse sterren en hun eigen geweldige spelers door de jaren heen als Riva, Rivera, Rossi, Conti of Antognoni, is bijna aandoenlijk. En ze bleken trouwens best van de aanval te houden, toen AC Milan met het Nederlandse trio Gullit-Van Basten en Rijkaard de trend zette.

Alleen: de lelijke kant was afstotend, bij mij tenminste. Altijd dat verdedigen, hoe knap geconstrueerd ook. Dat gemene, dat geschop. Het dichttimmeren. Met drie gelijke spelen naar de tweede ronde van het WK in 1982, om vervolgens met een lach Maradona en Brazilië te slopen en de titel te grijpen. Catenaccio is een Italiaans woord. Elastico, zetten ze er vroeger achter. Dat was het aanvallende deel, via snelle uitbraken.

Zowaar offensief

Heerlijk was de uitschakeling door Hiddinks Zuid-Korea op het WK van 2002. Al die gecoiffeerde mannen, woedend op de scheidsrechter, terwijl Vieri het jukbeen van een Koreaan bijna ongestraft brak. Of Materazzi, die Zidane verleidde tot zijn kopstoot in de finale van 2006. Bah. Maar culturen vloeien tegenwoordig in elkaar over, mede door de verspreiding van volkeren over de wereld. De aanval is stiekem en op fraaie wijze in het Italiaanse voetbal geslopen. De Italianen zijn zoveel leuker om te aanschouwen dan de talentvoller Fransen, met hun zuinige, bijna cynische spel.

Het is de vraag of Italië kampioen kan worden met dergelijk offensief spel, maar ze leveren vermaak voor tien. Stilletjes hoop ik, ergens in het toernooi, op een ontmoeting tussen Oranje en het nieuwe Nederland, gekleed in blauw.