Bizarre ontknoping van 100 meter
Na pakweg 11 seconden is de 100 meter voor vrouwen gewoonlijk beslist, maar in Osaka werden de sprintsters en het publiek na een zeldzaam spannende race nog zeker een kwartier in onzekerheid gehouden....
De sprintsters keken vertwijfeld naar de twee beeldschermen in het Nagai Stadion, in afwachting van herhalingen. Maar ze zagen alleen hun eigen gezichten, die afwisselend onzekerheid en frustratie toonden. Niemand juichte, iedereen vroeg zich hetzelfde af. Wie mocht zich kampioen noemen, en wie een medaillewinnaar?
Nog voor er een herhaling van de race was getoond, verscheen er een naam op het scherm. Torri Edwards werd uitgeroepen tot winnares in 11,01. Maar was zij het ook? Minuten verstreken voordat er een tweede naam verscheen. Lauryn Williams, ook met 11,01. De Amerikaanse wereldkampioenes van 2003 en 2005 reageerden onthutst. Het publiek uitte zijn ongeloof met een collectieve zucht.
De finishfoto, die de namen plotseling verdrong, bracht geen duidelijkheid. Edwards, Williams en de Jamaicaanse Veronica Campbell drukten hun borst nagenoeg gelijk over de finish. Alleen Amerikaanse toeschouwers zagen een afgetekende zege voor een landgenote, alleen Jamaicaanse een overwinning voor Campbell.
De verwarring nam toe, toen de beeldschermen weer lange tijd op zwart gingen. De sprintsters drentelden nerveus over de baan. Op de tribunes ontstonden felle discussies, waaraan geen einde kwam toen de definitieve uitslag onaangekondigd te voorschijn floepte.
Edwards was gezakt van plaats een naar vier, met een tijd van 11,04. Williams was met 11,01 blijven steken op twee en Campbell bleek de winnares, eveneens in 11,01. Ze was een onbekend aantal duizendsten van seconden eerder over de finish gekomen.
De atletes geloofden hun ogen niet. Williams en Edwards protesteerden spontaan, maar hun boosheid verdween snel. Ze dienden geen officiële klacht in tegen de uitslag, die zeer gedenkwaardig is. Niet eerder was een tijd boven de 11 seconden voldoende voor WK-goud. Niet eerder finishten zes sprinters binnen eentiende seconde van elkaar. En niet eerder waren de verschillen tussen de medaillewinnaars zo klein: 0,01 seconde.
Toen Gail Devers in 1993 Marlene Ottey versloeg met eenduizendste verschil (10,811 om 10,812), was de nummer drie zevenhonderdste langzamer.
