Bij 'Dick, Warmlaufen' bleef alles 'in het nette'
In de laatste jaren van zijn leven legde Dick Nanninga strompelend een lange lijdensweg af, door een beenamputatie, maar zo moet hij niet in de eerste plaats worden herinnerd. Nanninga is vooral de spits van beton die scoorde in de finale van het wereldkampioenschap tegen het militante gastland Argentinië, in 1978.
Op 25 juni 1978 om ongeveer kwart voor vijf lokale tijd komt de bal via Jan Poortvliet en Arie Haan in het strafschopgebied terecht bij René van de Kerkhof. Het is de 82ste minuut. Van de Kerkhof geeft een voorzet, Nanninga kopt de bal half vallend in het doel, 1-1.
Nanninga, later: 'Toen die bal kwam, wist ik al dat het een goal was. Dat voel je gewoon.' Vlak voor tijd schoot Rob Rensenbrink de bal op de paal, dat ook, waarna de Argentijnen toesloegen in de verlenging.
De Lange
De Lange, werd hij genoemd. In de selectie van Oranje was hij de vriendelijke Groningse reus met de afwijkende voorgeschiedenis. Hij speelde voor een kleine club, Roda JC (107 doelpunten in 225 wedstrijden!), en kwam pas op zijn 24ste in het profvoetbal terecht. Veendam betaalde hem 350 gulden per maand en gaf hem een tweedehands Opel Kadett cadeau.
Ook nauwelijks nog voorstelbaar, in het metier: hij werkte als machinebankwerker en later betontimmerman en was ten tijde van het WK bloemist. Hij moest trouwen op zijn achttiende toen zijn vriendin zwanger was van een tweeling.
'Mijn vrouw en ik gaven om de beurt om zes uur 's ochtends de fles. Dan naar je werk, door naar de training en om tien uur 's avonds thuis.' En nóóit klagen, tot de dag van zijn dood.
Warmlaufen
Voor het vertrek naar Argentinië sloeg hij tot verbijstering van de begeleidingsstaf op Schiphol een lading zware shag in, en flessen vieux voor in de cola. Hij voelde zich bevoorrecht, de invitatie voor het WK was een nooit verwacht geschenk.
Over het komende verblijf in de Zuid-Amerikaanse dictatuur maakte hij zich geen zorgen. Aanhoudende vragen van een journalist leverde een klassiek citaat op: 'Kogels kop ik terug.' Een provocatie aan het adres van actievoerders die zich verzetten tegen deelname aan het WK was het niet. 'Die journalist bleef maar zeiken, het floepte eruit.'
Drie keer was hij al ingevallen op het WK toen coach Ernst Happel de stoere pinchhitter tijdens de finale aansprak. 'Dick, warmlaufen', zei Happel. 'Meer heeft hij het hele toernooi niet tegen me gezegd. Maar ik wist wat me te doen stond.'
'Geen medelijden hè!'
Hij bleef in Limburg wonen en ging later de grens over, naar het Belgische Maaseik. De man die scoorde in een WK-finale werkte als vertegenwoordiger bij sanitairproducent Sphinx en werd verliefd op een Poolse vrouw, de uitbaatster van café De Zwarte Kat waar Oost-Europese meisjes 'tegen een kleine vergoeding' dansten op de muziek van Elvis Presley en Frans Bauer. Alles gebeurde verder 'in het nette'.
Verslaggevers die Dick Nanninga in de laatste jaren van zijn leven bezochten en getuige waren van de kommervolle omstandigheden, waren onder de indruk van zijn optimisme en levenslust. Zijn allesovertreffende uitspraak: 'Geen medelijden hè!'
